Dostluk konusunda çok şey yazılır. Bizde yazdık. Yine yazalım, zararı olmaz. Önemli konu.
Sözümüz de yazımızda muhkem olsun. Kutlu ve sırlı olsun. Özden olsun. Bir ibadet Vecdi içinde, bir Sema ‘ şevki içinde kelam eyleyelim. Gönülden, kelamdan yana cömert olalım. Efendilik ve dostluk dolu yüzümüzün doğallığı ve duygusallığı ile gözlerimiz buğulansın. Gözümüz, gönlümüz güzel düşüncelerle dolsun. İçimiz kabarıp taşsın. Hasretin, muhabbetin ve kardeşliğin büyüklüğünü yaşatsın duygularımız.
Şu üç günlük dünyada Allah’a hamd edelim. Dostlar birbirinin duasına muhtaçtırlar. Dua edelim. Dost mu, düşman mı belli olmayanlardan da uzak duralım.
İnsanoğlunun dostluklarını, şefkatlerini, münasebetlerini çeşmeye benzetsek nasıl olur! Dünya, celalde ve cemaldedir. Lütuf ve kahır. Kiri ile pası ile hayat yaşamaya ve sevmeye değer ve dostlarla güzel. Çeşme akıyor, zaman geçiyor. Demek ki Nizam başka. Su gibi Aziz olasınız.
Ayrılık, gayrılık olmasın. Ben sen tefrikası kalksın aradan. Ezelden denen merhaba, ebede taşınsın. Yolculuk budur. Yol budur. Yol arkadaşlığı budur. Erkan budur. Kutsal emanet, merhaba ve dostluktur.
 Dostluk içten olmalı, insanın içine düşmeli, içinde başak bulmalı. Sıcak olmalı, sımsıcak. Doğru olmalı, eğriye karşı. Geniş olmalı, bunaltıcı dara karşı. Sağlam olmalı, vefasızlıklara, iğretilere, ihtiraslara karşı. Yeşermeli, göğermeli; ihmallere, ilgisizliklere, yalnızlıklara karşı.
Aziz dost; Dostluk nehire benzer. Akınca iki tarafı da temizler. Dostluk, emek vermekle olur. Gevşeklerle dost olunmaz. Allah diyor ki, “ Gönlü kırık olanlarla beraberim.” Gönül kırmayalım. Gönlü kırıklarla yakın olalım.
Kendimize dost olmalıyız. Uzuvlarımıza dost, ağaca dost, komşuya dost, tarihimize dost, coğrafyaya dost, fikre dost, zikre dost, öze dost, söze dost olmalıyız.
Kısacası; Gönlümüze dost olmalıyız.
Çünkü insan, gönülden ibarettir.