HAZRETİ MEVLANA ASIRLAR ÖNCESİNDEN SESLENİYOR

Etrafı uyuz kaplar bir kişi uyuz olsa
Bulut susuz kalır. İnançsız uyuz ahmaksa
Yağmur yağmaz. Şehirler viran olur. Uğursuzluktan
Nuh Tufanı, yıktı yuttu. Alemi, Ahmaklıktan
Faydasız olmaz. Sözü yersiz, olsa da aklın
Bizim canımızdır. Akıllı olan dokusu
Bizim fesleğenimizdir. Ruhu ve kokusu
Bilgin eşeğin ardını öpmez. Yoktur tadı
Sofra akıldır. Kebap yemek değil maksadı
Can ışıktan beslenir. Yoktur başka gıdası
Hür canın ışık lokmalarındandır gıdası
Işığı bir tatsan kapanır fırın kapısı
O Canların feyzidir. Bu canın can olması
Yiyeceği azalt. O hayvanın gıdası
Akıl iki şekildir. Biri çocuk gibi öğrenilen
Kitap hoca, fikir zikirden, güzel yeni ilimlerden
Üstündür başkasından, bu tür akla sahip olan
Ancak onu korumakta zorlanır insan
Öbür akıl Allah’tan insanlara bağışlanan
Onun ortasında, canın pınarıdır. Fışkıran
Bilgi ırmağı coşarsa, içten gönülden
Ne kokar, ne eskir, o değildir sararan
Öğrenilen akıl, ırmak gibidir, yolunda giden
Su yolu bozulur kapanırsa odur yoksul kalan
Pınarı kendi öz, kaynağında aramalı insan
——————
ANNEM dua ederdi ki:
Rabbim aklımı fikrimi koru
beni etme noksan
——————
Ey hazreti Mevlana bu günleri nasıl görmüşsün
Asırlar öncesinden akla önem vermişsin
(Günümüz diline tarafımdan uyarlanmıştır.)