HER KİM BU AYET İLE AMEL EDERSE İMANI KEMALE ERMİŞTİR

Bakara suresi 1–5. ayetlerden sonra takva ile ilgili en önemli mesajların verildiği ayet yine Bakara suresi 177. ayettir.
“Leysel birra en tüvellû vücûheküm gıbelel meşrigı vel mağribi velâkinnel birra men êmene billâhi vel yevmil âhiri vel melâiketi vel kitâbi vennebiyyîne. Ve êtel mâle alâ Hubbihî zevil gurbâ vel yetâmâ vel mesâkîne vebnessebîli vessêilîne ve firrigâbi. Ve egâmeSSalâte ve êtezzekâte. Vel mûfûne bi aHdihim izê âhedû. VeSSâbirîne  fil be’sêi veDDarrâi veHînel be’si. Ülâikellezîne Sadegû . Ve ülâike hümül müttegûn ( e) (Bakara 2/ 177 )
“(Ey ibadet edenler) iyi ve erdemli olmak (yalnızca) yüzlerinizi doğu ve Batı tarafına çevirmeniz değildir. Fakat iyi ve erdemli (muttakî) kişi, Allah’a, âhiret gününe, meleklere, kitaba (Kur’an’a) ve peygamberlere inanıp malı(nı), sevgisine rağmen (Allah rızası için) akrabaya, yetimlere, yoksullara ve yolda/sokakta kalmışlara, dilenenlere ve boyunduruk altında bulunanlara (kurtulmaları için ihlasla) veren, namazı dosdoğru kılan, zekâtı veren, ahitleştiği zaman sözlerini yerine getiren, sıkıntıda, hastalıkta ve savaşın şiddetlendiği anda sabredendir. İşte (imanlarında yaptığı iyilik ve tatta) doğru olanlar onlardır. Ve takvaya erenler de onlardır” (Bakara 2/ 177)
Önceki Hıristiyanlar, doğuya Medine ve çevresindeki Yahudiler de kuzeybatıya düşen Beyt-i makdise yüzlerini dönerek ibadet ediyorlardı. Müslümanlar da Ka’be’den önce Beyt-i makdise dönüp ibadet ediyorlardı. Burada gerek böyle, gerek se namazda selam verirken yüzleri doğu ve batıya çevirmek kastedilmektedir.
Âyetin inmesine Hıristiyanların ve Yahudilerin, kıblenin değiştirilmesi meselesinde dedikodu yapmaları, kendi kıblelerini Kabeden üstün görmeleri sebep olmuştur.  Bunun için onlara ve onların şahsında bütün insanlara hitaben buyuruluyor ki: Ey İnsanlar! Yüzlerinizi doğuya ve batıya doğru çevirmeniz, işin aslında istenen erginlik-erdemlilik ve iyilik değildir. Bir kere doğu ve batının kıble edinilmesinin hükmü kaldırılmıştır. İkincisi, doğuya ve batıya dönmek zaten ısrar edilmesi gereken bir erginlik ve hayır zannedilmemelidir. Kıble meselesinin ve hatta Kâ’be’ye bile yönelmenin önemi, kendisi için istenen bir erginlik ve hayır olduğundan değildir. Fakat işin aslında erginlik ve hayır sahibi, gerçekten iyiliğe eren, Allah’a ve sorumluluk günü olan âhiret gününe, meleklere, kitaba ve peygamberlere iman etmiş, ve helalinden mal kazanıp, kendisinin ihtiyacı olduğu halde mal tutkusuna ve sevgisine rağmen seve seve akrabalarına, muhtaç olan yetimlere, fakirlikten kımıldanamayacak halde bulunan yoksullara, yol oğluna, yani uzun yoldan gelmiş misafire, ihtiyaç ve zaruretin zorlamasıyla dilenme zilletine düşmüş dilencilere -ki bir hadis-i şerifte:
“Dilenene, at üzerinde bile gelse veriniz.” diye rivayet edilmiştir-. Esirleri ve köleleri esaretten kurtarmak için bedelini veren, farz namazlarını doğru dürüst kılmış, dininin direğini dikmiş, zekatını da ayrıca vermiş, andlaşma yaptıkları, kesin söz verdikleri zaman sözlerini yerine getiren vefakârlar, ve özellikle fakirlik, kıtlık,sıkıntı, hastalık ve kötürümlük gibi zaruri durumlarında ve bir de düşmana karşı savaş zamanında, savaş alanlarında sabreden sabırlı kimselerdir.Aslında erginlik ve hayır, gerçek iyilik, bütün bu sayılan kimselerin erginliği, bunların iyilikleridir. İşte gerçek muttakiler bunlardır.
Görülüyor ki, bu âyet-i kerimede, Takva sahiplerinin/muttakilerin bütün özellikleri toplamıştır.  Peygamber (s.a.v.) Efendimiz de: “Her kim, bu âyet ile amel ederse, imanını kemale erdirmiş olur” buyurmuştur.
Bu ayeti kerimede takvanın önce iman boyutuna yer verilmiş ve âmentü de yer alan,1. Allah’a iman, 2. Ahirete/öldükten sonra dirilmeye, 3. Meleklere, 4. Allah’ın indirdiği kitaplara, 5. Peygamberlere imana yer verilmiştir.