22 Ocak 2010 Cuma 02:00:00
  Bir okulun arkasından geçiyoruz. Karşımızda içler acısı bir manzara. Üzerinde forması olan kız öğrenciler kaldırımın kenarına oturmuş, çevresinde erkekler ayakta suç gizlenmeye çalışılarak birlikte sigara içiliyor. Yanımdaki arkadaş, hemen tepkisini gösterdi. -Yahu slzde hiç utanma arlanma yok mu? Siz ne biçim talebesiniz.? Ananız babanız sizi okula bunun için mi yolluyor? Hepsi dağıldı. Herhalde, Eğitimci olduğum için; ben biraz daha sabırlıydım. Biz uzaktan, içilenin sigara olduğunu gördük. Esrar, uyuşturucu vb. şeyler olabilirdi. Çocuklar: “Sana ne” diye karşılık verseydi, kavga da çıkabilirdi.
Çocuk ananın babanın yaptığı, kullandığı şeylere daha yakın ve yatkındır. Özenir, hayranlık duyar. Aynısını yapmağa çalışır. “Çama çıkan keçinin, dama çıkan oğlağı olur.” Kaybeden biz oluruz. Son pişmanlık fayda etmez. Şöyle bir hikaye vardır:
Annesiyle birlikte yaşayan öksüz bir çocuk . Bir gün eve parayla geldi. Annesi bunu nereden bulduğunu sormadı. Başka gün başka şeyle gelen çocuk, anne tarafından takdir gördü. Bu devam etti. Anne, getirilen şeylerin, çocuğun kazanacağı yaşta alınamayacağını, bildiği halde; hoşgörülü davranıyordu.
Yıllar geçtikçe, bu işte ana teşvikiyle uzmanlaşan çocuk, zamanla büyük soygunlara girişti. “Çekirge bir sıçrar, iki sıçrar” misali; nihayet bir gün yakayı ele verdi. Mahkeme huzuruna çıkan gangsterin dosyası, oldukça kabarıktı. Memleketin yasaları, hırsızlık karşısında çok ağır cezalar getiriyordu. Yargılama sonu hırsız evlat idama mahkum oldu. İnfaz edilmeden önce, son isteği sorulduğunda, annesini görmek istediğini bildirdi. Gelen anne üzgün. gözyaşları ile oğluna sarıldı. Oğul, Anasına:”dilini çıkar öpeceğim.” dedi. Aniden “Aaah” sesi işitildi. Oğlu anasının dilini ısırıp koparmıştı.
Bunu neden yaptığı sorulduğunda.-Küçükken aklım ermediği için bir defa hırsızlık yapmıştım. Götürdüğüm şeylerin hırsızlık mal olduğunu bildiği halde; bana, nereden aldığımı sormadı. Annemin teşviki olmasaydı. Bu gün idam edilmezdim. Suçlu annemdir. Aleme ibret olsun.
Bir hırsızlık olayı olur. Gazeteler sür manşet, baklava çalan çocuğun suçunu mazur göstermeye çalışır. Bilir misiniz? “Büyük yangınların sebebi; küçük kıvılcımlardır.”
Büyükler daima küçüklere doğru yolu öğütler. Evlatlarının tehlikeyle karşılaşmasını, kötü duruma düşerek zarar görmesini istemez. Fakat, çocuğunu bile bile ataşe atan öyle ana babalar vardır ki; böylelerinden de söz etmeden geçmek insafsızlık olur.
Anne, baba çocuğunun yanında, içki- sigara içsin; arkasından zararından söz açarak nasihatler etsin. Ya da herhangi bir şeye kızınca, öfkesini yenemeyip, sağı solu düşünmeden ağza alınmayacak küfürde bulunsun. Küfretmenin kötü olduğundan bahsetsin. Yalan söylesin, sözünde durmasın, başkalarının arkasından konuşsun, sonra da doğruluğu savunsun. Bu samimiyetten uzak yakışıksız bir davranış biçimi olur. Evde, okulda, sokakta çocuklarımıza sahip çıkalım.
Çocukluğumuzda kaşa, kamaca çıktığımızda ya da kilitlenen kapıyı evin penceresinden girip açmağa çalıştığımızda; bunu sakıncalı gören büyüklerimiz: “Çabuk in aşağı! Şeytan sevinmesin! Hırsıza yol gösterme!” gibi serzenişte bulunurlardı. Mekanları cennet olsun.
Tedbir bizden, takdir Allah’tan.