KEŞMİR SORUNU TÜM İSLÂM ÂLEMİNİ İLGİLENDİRİR

B.M.kararları ve İslâmî kuruluşların katılımlarıyla KEŞMİR’le dayanışma günüdür. Bu gün Afyonkarahisar’ımızda da, birkaç değerli hemşehrimiz tarafından basın önünde teyid edildi. Ancak, gönül isterdi ki, aynı duygularla mücehhez olan kurumlar ve kuruluşlar, daha ciddi ve geniş katılımlı toplantılarla teyid edilmelidir.
Bilindiği gibi Keşmir, Pakistan’ın uzantasıdır ve Pakistan sınırı içinde olmalıdır. Ama Hindistan, tüm islâm alemine ve hatta dünya kamuoyuna meydan okurcasına Keşmir’de yaşayan Müslümanlara baskı ve işkence uygulamaktadır!…
KEŞMİR
Hint Yarımadasında, Himalaya Dağlarının eteklerinde bulunan Keşmir, kuzeyindeki Çin Halk Cumhuriyeti’nin Uygur Özerk bölgesi ile Afganistan ile sınırdaştır. Bu bölgenin güneybatısında Pakistan, güneydoğusunda Hindistan, kuzeydoğusunda Tibet ve biraz da Tacikistan yer almaktadır. Özgür ve işgal altındaki Keşmir’in yüzölçümü toplam 100,569 Km.kare; nüfusu ise 10 milyonun üzerindedir. Bu özellikleriyle Keşmir, yeryüzündeki 184 devletin 87’sinden daha geniş bir alana sahiptir ve 114 devletten daha fazla nüfusa sahiptir.
Keşmir, kuzeyde Baldistan, güneyde Cammu, doğuda Ladak ve batıda Gilgit Eyelatlerine ayrılmaktadır. Buradan çıkan İndus, Celum ve Çenab gibi büyük ırmaklar, Pakistan’a doğdu akar. Başkent Srinagar 1768 metre yükseklikte kurulmuş olup medrese, cami ve türbeleriyle ünlüdür. Diğer önemli yerleşim bölgesi olan Cammu, vadinin güneyinde yer alır. Denizden 1500-1800 metre yüksek olan Keşmir vadisinin verimli topraklarında pirinç, buğday, mısır ve arpa gibi tarım ürünleri yetiştirilir. Meyvecilik, hayvancılık ve ipek böcekçiliği de yapılan bölgede bakır, demir, çinko ve mermer madenleri çıkarılır. Keşmir, coğrafi ve doğal güzellikler bakımından dünyanın en güzel yerlerinden biridir.
Keşmir, Gazneli Mahmut, Cengiz han ve Timur tarafından ele geçirilemedi. Hint Racalarının yanına paralı asker olarak giren Türk asıllı Şah Mir Svati, becerileri sayesinde kısa zamanda yükselerek, Raca Sinha Deva’ya vezir oldu. Deva’nın ölümünden sonra Keşmir tahtını ele geçirerek bölgeye hakim oldu ve Keşmir Sultanlığı’nı kurdu. Şah Mir Svati’nin neslinden gelen sultanlar 1339-1589 yılları arasında bölgeyi yönettiler ve İslamlaştırdılar. Babür’lülerden Ekber Şah 1589’da bölgeye hakim olarak Keşmir Sultanlığı’na son verdi. 1739’da Nadir Şah’ın Afganistan Krallığına ilhak ettiği Keşmir’i 1819’da Sih Mihracesi Ranjit Singh ele geçirdi ve bu sülale İngiliz vesayeti altında 1947 yılına kadar ülkeyi yönetti.
1990 yılından bu yana her yıl, 5 Şubatta Pakistan’da “Keşmirle Dayanışma Günü” kutlanmaktadır. Bu günün amacı, Keşmir sorunu için uluslar arası alanda kamuoyu oluşturmak ve gerekli desteği sağlamaktır. 5 Şubat 1989 tarihinde başlatılan “Keşmir Demokrasi Yılı”, giderek, her yıl aynı tarihte bir dayanışma gününe dönüşmüştür.
Pakistan ile Hindistan’ı zaman zaman savaşın eşiğine getiren Keşmir sorununun ne olduğuna da kısaca değinmekte yarar görüyorum.
Olay, 1947 yılında başladı…Hindistan hiçbir hakkı olmadığı halde Cammu ve Keşmir’i işgal etti. Oysa bu bölgede yaşayan insanların tamamına yakını Müslümandı ve onların Pakistan’a katılmaları gerekirdi. Ya da en azından bağımsız bir Keşmir devleti kurulmalıydı. Buna da, insanlar, kendileri karar vermeliydi. Hindistan, Müslüman Keşmir’lilerin feryatlarına kulak asmadığı gibi, terör estirmeye başladı. Sorun, B.M. Teşkilatına götürüldü.
B.M.Güvenlik Konseyi, 13 Ağustos 1948 ve 5 Ocak 1949 tarihlerinde, bölge halkına self-determinasyon hakkını veren karar tasarılarını kabul etti. B.M.Güvenlik Konseyi, Cammu ve Keşmir’in Hindistan toprakları olmadığını vurguluyor ve bölgede yapılacak bir halk oylamasıyla, halkın iradesinin saptanmasını ve tarafların da buna göre hareket etmeleri gerektiğini karar altına alıyordu. Yani, Cammu ve Keşmir’de yaşayan Müslüman halk, isterse bağımsız bir devlet kurabilir, isterse Pakistan’a veya Hindistan’a katılabilirdi.
Hindistan, B.M. kararlarını görmezden geldiği gibi; bölgeye yığdığı 700 bin dolayındaki bir ordu ile, katliamlar yaparak, halkı sindirmeye çalıştı. Estirilen korku ve teröre rağmen, mücadeleyi sürdüren Müslüman Keşmirliler, bugüne kadar 75 binden fazla şehit verdiler. Adeta, yabancı askeri güçler tarafından işgal edilmiş olan Keşmir’de insan haklarının ihlal edilmekte olduğu, uluslararası insan hakları kuruluşlarınca da belgelenmiştir. B.M. Teşkilatı ve Güvenlik Konseyi de, Daimi Delegeler de Keşmir gerçeğini bilmektedir. Ne var ki; ezilenler, sömürülenler, kendi ülkesinde esaret hayatı yaşayanlar ve öldürülenler Müslüman olunca; New York’ta dünyanın düzenini sağlamakla görevli olanlar, kör ve sağır olmakta; haksız ve güçlü olandan yana tavır almaktadır!…
Kuşkusuz, Keşmir’de olup bitenlere, Pakistan Devleti kayıtsız kalmamaktadır. Pakistan daima Müslüman Keşmir halkının yanında olmuş ve onları desteklemiştir. Üstelik, Hindistan ile, üç kez savaşa girmiştir. Bugün bu iki ülke, nükleer silahlara sahiptir ve Güney Asya’da, Keşmir sorunu nedeniyle, nükleer bir savaşın patlaması, uzak bir ihtimal değildir.
Öyleyse, B.M.Genel Sekreteri, teşkilatının almış olduğu kararların uygulanması için neden gayret sarfetmiyor, acaba?. Diye sormak, insan haklarından yana olan herkesin hakkıdır.
Sanırım, bu sorunun yanıtını en iyi, Türk Milleti bilir. Kıbrıs konusunda hazırlanan Anan Planını Türk tarafı kabul edip, Rum tarafı reddettiği halde, B.M.Teşkilatı neden kılını kıpırdatmamış ise; Keşmir’deki mezalime de aynı nedenle sessiz kalınmaktadır.
Muhtemel bir Pakistan-Hindistan savaşı, sadece Güney Asya’yı değil, bütün dünyayı olumsuz yönde etkileyecek bir savaş olacaktır! O halde, yüreğinde insanlık duygusu tükenmemiş olan tüm milletlerin, Keşmir sorunu ile ilgilenmeleri ve çözümünün bir an önce ve barışçı yollardan gerçekleştirilmesi için çaba harcamalıdır.
Yaklaşık 40 yıl yönetiminde bulunduğum, zaman zaman başkanlığını yaptığım Türkiye-Pakistan Kültür Derneği olarak yaptığımız toplantılarda yapılan bazı konuşmalardan alıntı yapmak isterim:
Büyükelçi Mustafa Aşula: “…Dünya şunu bilmelidir ki, Keşmir meselesi, haklı ve kuvvetli siyasi dayanakları ile birlikte, artık bir insan hakları sorunudur. Yıllar süren duyarsızlıklar karşısında, bu halkın sahipleri, şartların tüm elverişsizliklerine rağmen, Hint kurşunlarına göğüsleriyle siperler tutmuşlardır. İntifada halinde, “ya istiklal ya ölüm” diyorlar. Hindistan istediği kadar Keşmir’e asker yığsın, kaleleri ele geçiremeyecektir. Artık Keşmir heyecanı Türkiye’mizde hepimizi sarmalı ve haklı davanın şaşmaz savunucusu olmalıyız. Arada sırada, tek tük bir iki panel yeterli değildir. Artık Ankara’da bir Keşmir Bürosu açılmasını bile düşünmeliyiz…”
Müsteşar Dr.Mehmet Önder : “…Keşmir ve Cammu, Asya’da masum ve silahsız halka karşı işlenen cinayetlerin acımasız dramının sahnelendiği bir ülkedir. Kıbrıs, Bosna-Hersek, Kosova neyse, Keşmir de odur. Hak ve özgürlük isteyen zavallı insanlara karşı, bir yok etme, sindirme ve varlığını ortadan kaldırma planının insafsızca uygulanmasıdır. Keşmir meselesi, uluslar arası hukukun ve Birleşmiş Milletler yasasının ilkeleri ve Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin kararları doğrultusunda adalet beklemektedir…”
Milletvekili Hüseyin Kansu: “Kıbrıs meselesi başta olmak üzere, hemen her konuda, uluslar arası bütün platformlarda bizi yalnız bırakmayan dost ve kardeş ülke Pakistan ve insani yardıma muhtaç Keşmir halkını yalnız bırakmak, Türkiye’ye yakışmamaktadır…”
Prof.Dr.Mim Kemal Öke: “…Keşmir, Bosna’dan da Kosova’dan da daha acil çözüm bekleyen bir sorun. Vahşiyane, toplu katliam ve ırza geçmelerin resmi geçidi insanlık adına utançtır….Bence, Türkiye’nin, Pakistan ile Hindistan arasında arabulucu olma zamanıdır…”
Baştan beri anlatmaya çalıştığımız nedenlerden dolayı, Devletimizin ve Yüce Milletimizin; gerek dini, gerek milli ve gerekse insani gerekçelere dayanarak, Cammu ve Keşmir ile çok yakından ilgilenmesi gerektiği kanısındayım.