Sevgili Peygamberimiz Hz. Ali’ye,
“Ey Ali! Amellerinin çok olmasına değil; sâlih olmasına dikkat et.” buyurmuştur.
Sabreden kul olmayı Hz. Eyyub’ten, iffetli kul olmayı Hz Yusuf’tan, helal kazancı Hz. İdris ve Hz. Zekeriya’dan öğrendiğimiz gibi, şükreden kul olmayı da Allah’ın bizlere doğru yolu göstermek için gönderdiği peygamberlerden öğrendik.  Sevgili Peygamberimizin atam dediği Hz. İbrahim,  sadece canı ve evladı ile değil malı iler de imtihan edilmiş ve şükür konusunda da bizlere örnek olmuştur. Denilir ki:
“Halil İbrahim(r.a.), malını ihvana, canını ateşe, oğlunu da Rahman’a esirgemeden verdi.”
Anlatıldığı üzere, Hz. İbrahim’in 12.000 hayvandan oluşan sürüleri vardı.  Hz. İbrahim’in. Sürüleri koruyan birçok köpeği vardı ve her birinin boynunda dünya malına meyletmediğini göstermek amacıyla altından tasmalar taktırmıştı.
Hz. Cebrail (a.), bir gün, Hz. İbrahim’e insan suretinde gelerek, sürülerin kime ait olduğunu sorar. Hz. İbrahim, sürülerin Rabbine ait olduğunu, kendisinin ise sadece emanetçi olduğunu söyler. . Cebrail (a.), sürüleri kendisine satmasını, bir rivayete göre kendisine, ihtiyacına binaen tasadduk etmesini ister. Hz. İbrahim:
“Rabbimi bir kez zikret, üçte birini; üç kez zikret, tamamını al götür.” der. Hz. Cebrail:
“Subbuhun Kuddusun Rabbüna Rabbül Melaiketi VerRuh.”deyince Hz. İbrahim, üçte birini; Hz. Cebrail, aynı tesbihi üç kez tekrar edince hepsini alıp götürmesini söyler.
Hz. Cebrail, kendisinin melek olduğunu bildirerek alamayacağını söyler. Hz. İbrahim de Halilürrahman olduğunu, verdiğini geri alamayacağını bildirir. (Nebiler silsilesi O. Nuri Topbaş 1.cilt s.363 Erkam Yay.)
Nihayet Allah’u Teâlâ’nın da ilhamıyla, Hz. İbrahim, sürülerini fakirlerin, miskinlerin, yoksulların, yolcuların ihtiyacı için kullanır. Onların tutan eli, gören gözü, yürüyen ayağı olur. Şehri gezerek aç, yoksul, kimsesiz insanları araştırır; ihtiyaçlarını karşılar. İnsanlara, her gün üç öğün sofrasını açar. Büyükler:” Helal malın adabı, haram malın hesabı olur. Misafire ikramın sorgusu olmaz.”derler. Hz. İbrahim de, insanları evine davet eder, misafir olmadığında yoldan geçen insanları çağırır, kimse olmazsa sofraya oturmaz, oruca niyetlenirdi.