Görmeyeli uzun zaman olmuştu seni. Senin için maddi ve manevi hazırlık yaptık.
Soframıza aldık seni.
Sen ise sanki şöyle bir uğrayıp da birisine bakarmış gibisin.
Bakarmış da acelesi dolayısıyla çıkacakmış gibi.
Sen geliyorsun diye bereketlendi evimiz.
Misafir 1 yer, 9 bırakır derler ya hani.
İşte öyleydi.
Seninle birlikte paylaştık varımızı, yoğumuzu. Hoş, sen varsan pek “yokluk”tan bahsetemeyiz ya.
Senin olgunluğun karşısında çeki düzen vermeye çalıştık kendimize. Seni vesile kıldık da af diledik.
Açın hâlinden anladık, susuzluğu tattık.
İnanır mısın, sana mahcup olmamak için israf bile etmedik çoğu kez.
Sen yokken yaptığımız gıybetlerden vazgeçemedik ne yazık ki, yine de eskiden her cümlemizde iken dedikodu; senin hatırın için 10’da 1’e düşürdük.
Dua ettik bol bol.
Yakınlarımızı ziyaret ettik.
Hal hatır sorduk.
Birçok hanenin yüzü güldü seninle.
Hiçbir şeyi olmayanların bile karnı doydu, senin vesilenle.
Kimisi karşı çıktı çadırlara, kimisi onayladı.
Mühim olan ise kardeşlik hukukuydu.
Bir nebze de olsa, kardeşlik hukukunu sağlayabildik.
Bir sokak ötedeki kardeşlerimizi düşündük, kısa vadelerle.
Yine dünya dertlerini unutmadık, ne yalan söyleyeyim.
Birilerinin makamları ile uğraştık, birilerinin otomobilleri ile.
Liyakat yerine “benim adamım” olsun istedik, etkili ve yetkili mevkilerde.
Televizyonlardaki dizileri izlemeyi bırakmadık.
Tuttuğumuz futbol takımının transferlerinden mütevellit haberleri okumaktan keyif aldık.
Bir de loto oyunlarında büyük ikramiyenin peşine düştük.
Büyük yemek masalarında Amerikan kolası içtik, Fransız pudingi yedik.
İtalyan dondurmaları ile gecemizi noktaladık.
Yani öyle umduğumuz gibi bir itikaf hayatı sürmedik, bu yıl da.
Yine de memnun olduk gelmenden.
Biraz nefes aldık.
Ömrümüz vefa ederse, gelecek yıl tekrar geleceksin, biliyoruz.
Ama keşke…
Keşke biraz daha kalsan…
Ramazan…