GÖNÜL – Kocatepe Gazetesi

Güneydoğu Anadolu’da Türk Silahlı Kuvvetleri’nin operasyonları devam ediyor. Her gün onlarca bölücü terörist öldürülüyor. PKK’nın ele başıları, emirleri altındaki hainlere “Cesetleri gömün, ne varsa patlatın, kaçın” diye telsizlerden emir yağdırıyor. Genelkurmay Başkanlığı son birkaç haftada Nusaybin’den 267, Şırnak’ta 215, Yüksekova’da 183 teröristin etkisiz hale geldiğini bildiriyor.
Şehitlerimiz var!. Her biri bu vatan için başlı başına bir değer olan şehitlerimizi rakam olarak anmak istemiyoruz. Onlar bizim “şehitlerimiz”…
Hepsinin hikayesi ayrı, hepsinin öyküsü derin… Unutulmasın istiyoruz. Sayıdan ibaret görülmesin diliyoruz.
Hamasetten değil, vefanın gereği olarak bu dileklerimiz. Biliyoruz ki bu dileklerimizin karşılık bulduğu gönül sayısı umulandan daha çok.
Bakın, yurdun her bir yanından, Afyonkarahisar’ın her köyünden kınalı kuzular davul zurnayla uğurlanıyorlar Peygamber Ocağı’na. Ülkenin bir yanı kasılıp kavruluyorken, bu yangının içine evladını davul zurnayla göndermenin, “gönül”den başka izahı olabilir mi?
O “gönül”ler var olsun inşallah…
Olmasa da olur
İşte böylesi günlerde şehitlerimizin son yolculuğuna Şopen’in (Chopin) cenaze marşıyla değil, tekbirlerle, Itri’nin muhteşem ve “biz” olan eseriyle uğurlansın diye kampanyalar yürütülüyor. Can-ı gönülden destekliyoruz. Şehidin son yolculuğuna da, müminin son yolculuğuna da yakışan tekbirdir, duadır.
Benzer bir kampanyanın kısa süre içerisinde saygı duruşlarındaki “ti” sesi için de yapılması gerekiyor.
Saygı duruşuna söyleyecek sözümüz yok. Sözümüz “biz”den olmayanlara. Ecdadımız için, şehitlerimiz için, Büyük önder Mustafa Kemal Atatürk için, saygı duyulması gereken herkes için isteyen duruşunu gösterir, isteyen duasını okur. “Ti” sesi olmasa da olur…
Uydu mu?
Afyonkarahisar’daki yabancı varlığının giderek arttığı aşikar. Yabancıların çoğunluğunu Irak ve Suriyeli konuklarımız oluşturuyor. “Geldiler-gitmezler”, “uyarlar-uymazlar” tartışmalarını bir yana bırakıyoruz. Gözümüzle gördüğümüz bir olayı anlatarak, “Uymazlar” diyenlere, Iraklı bir kız çocuğunun Afyonkarahisar’a nasıl “uyduğunu” anlatalım isterseniz.
Birkaç gün önce; Yeşil Cami yanından yürüyoruz. 13-14 yaşlarındaki Arapça konuşan bir kız çocuğu bir kafenin sürgülü kapısını açmaya çalışıyor, belli ki içeride oturanlardan yardım isteyecek. Kafenin bayan garsonu kıza direniyor, sürgülü kapıyı birisi bir tarafa, diğeri öbür tarafa çekiyor.
Olayı gören erkek garson hışımla kapıya gelince kız çocuğu Yeşil Cami’nin bahçesine kaçıyor ve oradan kafeye doğru, şeddeli ve Arap aksanı belli bir şekilde sektiriyor: “A… koyyayıım.”
“Uyardı-uymazdı” derken, “muhacir”in “ensar”a uyduğunun resmidir…