KUMA MI, KAYAYA MI?

Çölde yolculuk eden iki arkadaş hakkında bir hikaye anlatılır.
Yolculuğun bir aşamasında iki arkadaş tartışırlar biri ötekine bir tokat atar. Tokadı yiyenin canı çok yanar ama tek kelime etmez ve kum üzerine şu sözleri yazar
“BUGÜN EN İYİ ARKADAŞIM BANA BİR TOKAT ATTI.”
Yıkanabilecekleri bir vahaya rastlayana dek yürümeyi sürdürürler. Tokadı yiyen yıkanırken bir batağa saplanır, boğulmak üzereyken arkadaşı tarafından kurtarılır. Boğulmak üzere olan arkadaş tam kurtulduktan sonra bir kaya parçası üzerine şu sözleri kazır:
“BUGÜN EN İYİ ARKADAŞIM BENİM HAYATIMI KURTARDI.”
Tokadı vuran ve sonra arkadaşının hayatını kurtaran kişi ona şöyle der; senin canını yaktığımda bunu kum üzerine yazdın, şimdi kayaya kazıyorsun. Neden?
Diğeri şöyle cevap verir: ‘Biri bizi incittiğinde bunu kum üzerine yazmalıyız ki rüzgar estiğinde onu silebilsin. Ama biri bize iyi bir şey yaparsa onu kayaya kazımalı ki onu hiçbir rüzgar yok etmesin.’
“İNCİNMELERİNİZİ KUMA, GÖRDÜĞÜNÜZ İYİLİKLERİ KAYALARA KAZIMAYI ÖĞRENİN.”
Denilir ki özel birini bulmak bir dakikanızı alır, onu değerlendirmeniz bir saat içinde olur, onu sevmek için bir gün yeter ama sonra onu unutabilmek için bir ömrün geçmesi gerekir.
Değerli okurum; kin tutmak iyi değil. Kin ve haset aslında ilk önce sahibini rahatsız eder. Huzur bulamaz, rahat edemez. Başkasına müfettişlik yapmakla ömrü geçer. Her şeyden şikayet eder. Böylelerini çok gördüm. Beni çok az tanıdığı halde işini gücü bırakıp yıllarca bana müfettişlik yapanları çok tanıdım. Hala usanmadılar. Ama kafalarını şeytan dolduranlarla meşgul olacak durumda değilim.
Siz yapılan haksızlıkları nereye yazıyorsunuz bilmem ama ben kuma yazıyorum. Kinim yoktur. Sadece yaradana bırakıyorum.
Dünya fani, hayat kısa!