SÖZÜNDE DURMAYAN MÜSLÜMANIM DESE DE MÜNAFIKTIR

“Üç haslet vardır. Kimde bu üç haslet bulunursa o oruç da tutsa, namaz da kılsa ve ben müslümanım da dese yine münâfıktır:
1.Konuştuğu zaman yalan söylerse,
2.Söz verdiği zaman sözünü yerine getirmezse,
3.Emîn sayıldığı zaman hainlik yaparsa!” (Müslim, İman, 107; Buhârî,İman, 24)
Abdullah b. Amr anlatır:
Sevgili Peygamberimiz şöyle buyurdu:
“Dört özellik vardır ki bunlar kimde olursa, o münafıktır:
• Konuştuğunda yalan söyler.
• Söz verdiğinde sözünde durmaz.
• Anlaşmayı bozar, karşı tarafa hainlik eder.
• Davalaştığında haddi aşar. (Buhâri, İman, 24; Müslim, İman, 106; Tirmizi, İman, 14)
Bu tehdit ve uyarılar, söz verdiği halde sözünde durma niyeti olmayanlar ve hiçbir mazereti olmadığı halde sözünde durmayanlar içindir. Verdikleri sözde durma niyetinde olan ve bir mazeret nedeniyle sözünde duramayanlar münafık olmazlar. Müslüman zaten itikat/inanç bakımından münafık olmaz. Amel bakınından münafık olur; Yani münafıklık alâmeti taşıyabilir. Fakat yine de münafık olmaktan kaçındığımız gibi münafıklık alâmeti taşımaktan da kaçınmak gerekir.
Rivayet edildiğine göre Allah Resûlü, Ebü’l-Heysem b. Teyhan’a bir hizmetçi vereceğine söz verdi. Bir ara Resûl-i Ekrem’e (s.a.v.) üç esir getirildi. İkisini başkalarına verdi. Elinde biri kaldı. O sırada Hz. Fâtıma (r. anh) Peygamber Efendimizin yanına gelerek,
“El değirmeni çevirmekten elim tahriş oldu; Bana bir hizmetçi versen” diye halini arzetti. Bunun üzerine Sevgili Peygamber Efendimiz (s.a.v.), Ebü’l-Heysem’e verdiği sözü hatırlayarak,
“Ebü’l-Heysem’e verdiğim söz ne olacak?” Buyurdu.
Allah Resûlü (s.a.v.) daha önceden Ebü’l-Heysem’e söz verdiği için sözünü, kızı Fâtıma’ya (r.anh) tercih etti. (İmam Gazâli, Dil Belâsı, sayfa. 125, Tercüme: Muhammed Hakan Öner, Semerkant İstanbul 2007)