TÜRKLERİN MANEVİ VE IRKÎ GÜZELLİKLERİ (4)

İstanbul’un Türk mahallelerinde ne ağlayan bir kadın sesi duyulur, ne de ağlayan bir çocuk vardır. Hatta ve hatta ürkek bir hayvan bile göremezsiniz. Türk kedileri insandan kaçmaz. Çünkü onlar hiçbir zaman hayvanlara kötü muamele etmezler (Coludde Farrere, Tarihsiz, s.22).
İslâm dini dört kadına kadar evlenmeyi yasaklamamasına rağmen, tavsiye edilen evlilik tek eşliliktir. Türkler İslam öncesi dönemlerde de tek eşle evlenirlerdi. Kadınlar Arap ve Batı toplumunun aksine Türkler arasında çok değer görürdü. Türklerin büyük devletler ve medeniyetler kurmasında Türk toplumundaki kadın anlayışının ve kadınların büyük yeri ve önemi olmuştur.
“Melikşah tahta çıkınca, iç çekişmeler başladı. Bir gün namaz kıldıktan sonra vezire dönüp, ne dua ettiniz diye sorduğunda vezir, “Galip gelmenizi”, demişti. Melikşah cevap olarak, “Ben de, Müslümanlara hükümdar olmaya kardeşim benden daha layık ise, zaferin ona nasip olmasını Allah’tan istedim,” demişti. Bunu anlatan Gibbon, ”İç savaşlar sırasında Türk hükümdarının bu sözleri kadar saf ve âlicenap söze rastlanmaz,” görüşünü ekliyor ” ( Erer, 1993, s, 17).
“Sultan Sancar zamanında Merv’de doğan Fahreddin Mübarek–Şah, Türklerin hâkimiyetlerini ve dağılış sahalarını düşünerek, Çin’den Rum ülkelerine, şimâlin buzlu bölgelerinden Hindistan’a kadar uzanan bütün memleketleri “TÜRKİSTAN” hudutları içine almakta ve yeryüzünde Türkistan kadar büyük bir ülkenin bulunmadığını söylemekte ve bunu Türklerin üstünlüklerinden biri olarak göstermektedir” (Turan, 1993, s: 414).
Yakut da Mu’cem ul –buldan adlı eserinde dünyanın meskûn dört kısmından birinin Türk ülkesi (Arz üt-Türk) olduğunu, Hindistan’dan Rum hudutlarına kadar uzandığını söyler. Mübârek-şâh Türklerin meziyetlerini sayarken her millet arasında Müslüman olduktan sonra irtidat eden (dinden dönen) bulunduğu halde Türklerin müstesna olduğunu yazar. Zîra Türkler İslâmiyet’e öyle bağlanmışlardır ki onlardan bir kimsenin ailesini ve memleketini hatırlayarak bu dinden döndüğünün görülmediğini, her millet mensubu, kendi memleketinden ayrıldığı vakit, zelil düştüğünü, hâlbuki bunun aksine Türkler, İslâm memleketlerine gelince kadir ve kıymetlerinin, kumandan ve emir (hükümdar) olduklarını söyler ve böylece hizmetlerinde menşei köle olan Gazne ve Hindistan sultanlarının durumunu izah eder. Müellif, Türklerin bu meziyetleri dolayısıyla de efsânevî Türk Pâdişahı Afrasyab’a (Oğuz Han’a) atfolunan: “Türk denizdeki bir sedefe benzer; orada (denizde, yani kendi kavmi arasında) iken kadri (kıymeti) bilinmez, lâkin denizden çıktıktan sonra pâdişahların tâcı ve gelinlerin süsü olur” sözünü nakleder.
Kâşgarlı Mahmud gibi o da tabii Kur’an dili olan “Arapçadan sonra Türkçeden daha iyi ve heybetli bir dil yoktur. Eski zamanlardan beri emir ve kumandanların çoğu Türk olduğu ve devlet, nimet, altın, gümüş de ellerinde bulunduğu, büyükler, asiller ve bütün halk onların hizmetinde ve Türklerin devleti sayesinde mesut ve hürmetkâr olduğu için bu gün insanlar eskisinden fazla Türk diline rağbet etmektedir” mütalaasını beyan eder. Rubruck ve Marko Polo gibi Avrupalı seyyahlar da Anadolu’ya Türkiye ve Balkanlardan ve Tuna havzasından Cenûbi (Güney) Rusya’dan Çin hudutlarına kadar uzanan geniş Asya ülkelerini “Büyük Türkiye” (Magna Turkia) adıyla zikrederken Kaşgârlı ve Mübârek Şâh gibi bir realiteyi ifade ederler.(Kaşgarlı Mahmud gibi Fahreddin Mübarek şah’ta Kur’an dili olan “Arapçadan sonra Türkçeden daha iyi ve daha heybetli bir dil yoktur. Eski zamanlardan beri emir ve kumandanların çoğu Türk olduğu ve devlet, nimet, altın, gümüş de ellerinde bulunduğu, büyükler, asiller ve bütün halk onların hizmetinde ve Türklerin devleti sayesinde mesut ve hürmetkâr olduğu için bugün insanlar eskisinden fazla Türk diline rağbet etmektedir” görüşünü ileri sürmektedir (Turan, 1993, s.415).