Nöbetçi Eczaneler
Bu Zafer Haftası’nda, bugünkü kuşakların hiç tanımadıkları, değerli hemşehrimiz Gazi Ömer Altınay’ı anımsadım.
Ömer Altınay özellikle 27 Ağustoslarda şehrimizde düzenlenen kurtuluş törenlerinde, takım elbisesini giyer, yakasına istiklâl madalyasını takar, Afyonkarahisarlı gazilerle birlikte, tören geçişlerine katılırdı. Zira o Türkiye Eski Muharipler ve Malûl Gaziler Derneği’nin Afyonkarahisar Şubesi Başkanı idi.
Gazi Ömer Altınay, Ulusal Kurtuluş Savaşının, zafer ışığının yakıldığı Afyonkarahisar’da doğmuş, emekliliğinden sonra burada yaşamış ve ölmüştür.
Askerlik yaşantısı, kükremiş bir arslan misali geçen, Malûl Gazi Yüzbaşı Ömer Altınay, üniformasını bir daha giymemek üzere, üzerinden çıkardıktan sonra, şayanı hayret derecede sessiz bir yaşam sürdürmüştür. Yüzbaşı rütbesinde iken, malûlen emekliye ayrılan merhum Altınay, Ulusal Kurtuluş Savaşında, Teğmen rütbesiyle Garp Cephesinde, 11.Tümen, 126. Alay, 9.Bölük Komutanı idi. Onun yarattığı kahramanlık destanları pek çoktur. Bir iki örnekle merhumun ruhunu yâd’edelim:
30-31 Mart 1921 günü ve gecesi, 2.İnönü Meydan Savaşında, İnönü kentinin doğusunda, Dodurga eteklerinin, düşmanın eline geçmiş bulunan Kavalca köyünü ve kuzeyindeki sırtlarla Çamlıtepe’yi almak için, Alay Komutanlığından aldığı emirle, Bölüğünün hücum şeridi içine, avcı hattında ve şiddetli düşman topçu ateşi altında, İnönü Ovasını geçiyor, Sarısu kenarındaki ağaçlardan köprü kurarak atlıyor. Sonra düşmanı bozguna uğratarak Çamlıtepe’yi alıyor ve düşman kuvvetlerini de Karaağaç köyüne kadar sürüyor. Cesur hemşehrimiz Teğmen Ömer, Bölüğünün önünde Karaağaç köyüne girdiği zaman ise, düşmanla burun buruna geliyor. Durum çok kötüdür. Sayıca kendi Bölüğünden çok üstün olan düşman, etrafını çevirmiştir. Bu anda yapılacak iki şey vardır: Teslim olmak, ya da Türk gibi çarpışarak ölmek!…
Genç Teğmen, Türk gibi ölmeye karar veriyor ve emrini haykırıyor:
-Süngü tak!… Hücuuuuum!…
Ve Allah Allah, sesleriyle düşmanın üzerine çullanıyorlar… Bu süngü muharebesinde, tam 4 yara alıyor. Ağır yara alan Ömer Teğmen, yarı ölü vaziyette düşmana esir oluyor!…
Beynelmilel kurallara göre; bir subay esir olsa da subaydır ve subay işlemi görmesi gerekir. Böyle olduğu içindir ki, Atatürk. Zaferin sonunda esir edilen, Yunan ordusu subaylarına ve özellikle generallere büyük saygı göstermiş ve onlara misafir muamelesi yapmıştır. Oysa ki, palikaryalar, hem de 4 yerinden yaralı olan Teğmen Ömer’i, çarmıha gerer gibi, bir çam ağacına germişler ve işkence ile ölüme terk etmişlerdir!…
Ölüme terkedilen Ömer Altınay’ı, aynı gün gelen, 126. Alay subaşlarından Yüzbaşı R.Hilmi Bey Komutasındaki 1. Bölük kurtarmıştır.
Kahraman Gazi Ömer Altınay’ın, kahramanlıkları pek çoktur demiştim. 2.İnönü ve Sakarya savaşlarında da cansiperane savaşmış ve birçok yaralar almıştır. Bu savaşlarda göğsüne saplanan, iki düşman mermisini, ölünceye kadar ciğerlerinde taşımıştır.
Dahası da vardır: Sakarya Savaşında, Eski Polatlı karşısındaki Yümkünlü’nün güney sırtlarında yine aynı Alayın 1. Bölük Komutanı olarak girdiği savaşlarda, beşinci kez, tam oniki yerinden yaralanmış ve kahramanlıklarını tarihe maletmiştir.
Ömer Altınay’ın yaşantısı gibi, ölümü de çok sessiz oldu. Askerlik sonrası yaşantısı boyunca, Afyonkarahisar’da gerekli saygı ve ilgiyi görememenin üzüntüsü altında ezildi, gitti!… Ulusal bayramlar dışında (ki o da Gaziler Derneğinin Şube Başkanı olması nedeniyle) anımsanmadı, bile… Tarihi Kâğıthane sefasının ünlü şairi Nedim’in adının bile bir caddeye verildiği Afyonkarahisar’ımızda, kentin medar-ı iftiharı olan Ömer Altınay gibi bir kahraman unutulmamalıydı…
Ölümünden sonra da pek anılmadı. Sadece bir iki vefakâr hemşehrimizin yayımlanan yazıları vardır.
Ölümünden sonra, Bozüyük’teki İntikamtepe Şehitliğine defnedilmesini istemişti. Bir zamanlar düşmanla göğüs göğüse çarpıştığı bu yerde yatıyor, şimdi. “Rahat uyu kahraman Gazi Ömer Altınay. Sağlığında sana gereken saygıyı göstermeyen toplumun bir ferdi olarak, bugün azap duyuyorum ve utanıyorum. Affet bizi… Ve affedin, aziz şehitler ve gaziler…
İrfan Ünver NASRATTINOĞLU
