Nöbetçi Eczaneler
Ulusal güçler anlamına gelen Kuvâ-yi Milliye, Osmanlı İmparatorluğu’nun Yunan, İngiliz, Fransız, İtalyan ve Ermeni birliklerince işgal edildiği ve Mondros Mütarekesi sonrasında ağır koşulların dayatıldığı dönemde, çeşitli yörelerde Osmanlı ordusunun silahlarının alınıp dağıtıldığı günlerde doğan bir direniş örgütüne verilen isimdir. Kuvâ-yi Milliye, Kurtuluş Savaşı’nın ilk silahlı savunma kuruluşudur.
Kuvâ-yi Milliye her ne kadar tüm cephelerde direniş göstermişse de, milisleri birbirine bağlı değildir. Kuvâ-yi Milliye milisleri, bölgesel ve yereldi. Fakat her ne kadar bölgesel olsalar da amaçları ve ilkeleri aynıydı. Sırasıyla yoğunluklarına göre Kuvâ-yi Milliye’nin çarpıştığı düşmanlar ve savunma alanları: Güney Cephesi: “Fransızlar ve Ermeni Lejyonu” Adana, Gaziantep, Mersin ve Şanlıurfa kısımları. Doğu Cephesi: “Ermeniler” Ardahan’dan Artvin ve Kars Sarıkamış’a kadar tüm iller. Batı Cephesi: Yunanlar” İzmir, Trakya, Muğla’dan başlayıp Eskişehir’e kadar tüm iller. Kuvâ-yi Milliye mevcudu, 1919 yılı sonuna kadar, Batı Anadolu’da 6.500-7.500 arasında değişmiştir. 1920 yılı ortalarında ise, bu mevcudun yaklaşık 15.000 kişiye ulaştığını tahmin edilmektedir. İlk Kuvâ-yi Milliye kıvılcımı ilk silahlı direniş Güney Cephesi’nde Dörtyol’da 19 Aralık 1918’de Fransızlara karşı başlamıştır. Bunun en önemli nedeni, Fransızların, Güney Cephesi’nde gerçekleştirdikleri işgallerine Ermenileri ortak etmeleridir.