Şehitlerimiz

Bu günlerde yine peş peşe şehitlerimiz geliyor. Öncelikle şehitlerimize Allahtan rahmet diliyorum. Mekanları Cennet olsun İnşallah. Ailelerine, yakınlarına ve Milletimize başsağlığı dilerim.
Yüce Türk milleti asırlardır bu topraklarda şehit veriyor. Vatan bölünmesin, Bayrak inmesin, Ezan dinmesin diye canlarımızı kara toprağa veriyoruz. Çünkü bu topraklar zor topraklar. Tarih boyunca hain hiç bitmedi.
Eğer bu kadar hain olmamış olsaydı, bu kadar da şehit vermezdik. Bu kadar hain çıkıyorsa bunlardan çok daha fazla düşmanımız ve destekçileri var demektir. Hain kravatlı uzantıları mecliste milleti kışkırtmaya devam ediyor.
Düşmanımız çok ama bu Millette büyük millet. Ne yaparlarsa da şeytani emellerine ulaşamazlar. Dünyanın hiç bir yerinde çocuğunu şehit veren bir anne babanın “ Vatan Sağolsun, oğlum şehit oldu, ne mutlu bana” dediğini başka bir millette göremezsiniz.
Aslında yazdıklarımı sizde biliyorsunuz. Esas konu etmek istediğim şehitlerimize bazı kesimlerde yapılan saygısızlık, nezaketsizliktir.
Şehitlerimiz, bazı zengin kesimleri, sözde demokratları, tabiri caizse tuzu kuruları ilgilendirmiyor. Basını da bunlara katmak lazım. Umursamamak ve bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın anlayışı bizim ateş çemberimizdir. Planlı şekilde büyük Milleti duyarsızlaştırmaya çalışıyorlar. Ama öfkemiz acımız kadar büyüktür.
Onlara söylenecek çok söz var. Satırlar yetmez. Ama sözün bittiği yerdeyiz. Sebep olanlar kahrı perişan olsunlar.
Şehit haberlerine “aaa öylemiymiş” in dışında hiç bir tepkisi olmayanlar bu ülkede ayrıcalıklı olarak köşeyi dönmeye ve rahat yaşamaya devam ediyorlar. Azcıkta olsa gariban şehit ailelerinin yerine kendilerini koysalar, bakalım ne hale düşüyorlar. Hiç olmazsa birazcık saygı diyorum. Bunların kanına da bakmak gerek.
Kısacası değerli dostlarım; Kendisi ayakta durmaya zorlanan Anadolu evleri, vatanı ayakta tutmaya devam ediyor.