En büyük sermayem zamandı ağbey.
Elinden emekli küçük esnaftım.
Doğruyu söylerim yoktur hilâfım.
Benim beş ayımı yediler ağbey.

Mayır muyur işlerden gına getirdim.
Belki beş yüz kere şaba oturdum.
Çok yeyene hayret nasıl yetirdim.
Essah ben de buna şaşıyordum ağbey.
Çare bulamayıp gafamı gaşıyodum ağbey.

Tut; yut anlanıyodu gulaklar bozuk.
Çarşıya varıyordum her taraf gazık.
Birinin parası vardı da ahlâkı bozuk.
Kapat gel bizde çalış dediler ağbey.
Çalışsan ne yazar, hakkımı yediler ağbey.

Bi ara resmi yere gireyim dedim.
Beğenildim, ses çıkmadı üç ay bekledim.
Neden cevap çıkmadı sormaya gittim.
Meğer benim torpilim yoğumuş ağbey.
Sıra gelmezmiş, torpilli çoğumuş ağbey.
Sıra gelmezmiş, torpilli çoğumuş ağbey.

Lâkin doğru çalışan üzülse de kopmuyor.
Emek boşa gitmiyor, fert yerini buluyor.
Çoğu pasif kişi olduğu yerde kalıyor.
Düşmez, kalkmaz bir Allah’tır dediler ağbey.
Fabrikamda çalışmaya girdiler ağbey.
Aralık 1999 – (Bir İşadamından)