Yüce dinimiz bilmemeyi değil, öğrenmemeyi ayıp olarak kabul eder. Diğer yandan bazı âlimler ilmi gizlemeye yol açacağı endişesiyle, Kur’an okuma karşılığında para almanın caiz olmadığını söylemişlerdir  Onlara göre ayet, hükümleri açığa vurmayı, yaymayı ve öğretmeyi emrediyor  Bir kimse  edası kendisine gerekli olan bir amel için ücret almaz  Namaz kıldığı için ücrete hak kazanamaması gibi  Çünkü namaz, Allah’a yaklaşmak için yapılan bir ibadettir  Bu yüzden namazı öğretmek karşılığında alınacak ücret caiz olmaz
Ancak, daha sonra gelen âlimler, ücret veya maaş alınmadığı takdirde dini görev ve çalışmaların ihmal edileceğini, dini tebliğin yaygınlaşamayacağını, ilmin giderek yok olacağını düşündüler ve dinî ilimlerin eğitim öğretim ve tebliğinde görev yapanların, bu hizmetleri karşılığında ücret alabileceklerine dair fetva verdiler  Yani din ilimlerini öğretmek karşılığında ücret alınmasına onay verdiler.
İslam’da İlim Amel İle Birliktedir
İslâm’da ilim ile amel birliktedir. Yani, müminler doğru, iyi, güzel bildikleri şeyleri yapmak, bunun aksine yanlış, kötü ve çirkin bildikleri şeyleri yapmamakla mükelleftirler. Dinimize göre bir Müslüman iyi bildiği işi yapmalı ve yaptığı işi bilmelidir. Yüce dinimize göre,”Bilmemek ayıp değil öğrenmemek ayıptır.” Bu bakımdan bir mümin ihtiyacı olduğu halde bilmediği bir konu varsa, sorup öğrenmelidir.
İmam Şa’bî (r.a.)’a bir mesele sordular da “Bilmiyorum” dedi. “Bilmiyorum, demekten hiç hayâ etmez misin?” denilince şöyle buyurdu:
“Niçin hayâ edeyim ki melekler (mealen) ‘Sübhansın yâ Rab, bizim için senin bize bildirdiğinden başka ilim ne mümkün.’ (Bakara suresi, ayet 32) dedikleri vakit hayâ etmemişlerdi. Hz. Peygamberden ‘Yeryüzünün neresi en hayırlı, neresi en şerli yeridir?’ diye sorulduğunda, buna ‘Bilmiyorum’ diye cevap verdi. Cebrail gelince Hz. Peygamber aynı suali Cebrail’e tevcih etti. Cebrail de ‘Bilmiyorum’ şeklinde cevap verdi. Allah Teâlâ, Cebrail’e ‘Yeryüzünün en hayırlı yerinin mescidler ve en kötü yerinin de çarşılar’ olduğunu bildirinceye kadar durum aydınlanmadı. (Ahmed b. Hanbel, Ebu Ya’lâ, Bezzar vc Hâkim)