EMEVİLER İNSANLARI İSLAMDAN SOĞUTTULAR..

Tarihçilerin tespitine göre Emevilerin İslâm’ın özünden uzak bu tutum ve davranışları yüzünden İslâmiyet’in yayılışı büyük bir darbe yemiş, İslâmiyet’in Türkler ve İranlılar arasında hızla yayılması engellenmiştir.
Emevilerden öyle halifeler çıkmıştır ki bunlardan birisi olan Abdülmelik bin Mervan, Medine’de halka hitaben yaptığı konuşmada:
“Kim bana takvanın lüzumunu ihtar ederse onun kellesini keserim” diyerek “emri bil ma’ruf ve nehyi anil münker”i yani, “iyiliği emir, kötülüğü men etmeyi“ yasaklamıştır. Rivayete göre Abdül-Melik Kur’an okumakla meşgul ken hilafetin kendisine geçtiğini haber alır almaz, Kur’an-ı kapayarak Kelamı Kadime hitaben:
“Seninle bu en son münasebetimdir yahut bu andan itibaren senden ayrılıyorum” demişti. Abdülmelik bu sözleri alenen söyledikten sonra, Valisi Haccac’ın Kâbe-i Muazzama’yı mancınıkla dövmesini, Kâbe’nin içinde Zübeyr’i katledip, başını elleriyle koparmasını normal karşılamak gerekir. (Corci Zeydan, İslâm Medeniyeti Tarihi, cilt: 4, S.153; Zeki Megamiz Tercmesi, İstanbul 1974)
Allah’ın evi olarak kabul edilen ve bütün Müslümanların kıblesi olan Kâbe ve çevresinde adam öldürmek ve savaşmak caiz değilken, Emeviler, “Kâbe’de üç gün adam öldürdüler, Kâbe’nin binasını yaktılar. Medine-i münevvere halkını kılıçtan geçirdiler. Kapalı olan evler içindeki eşya ile yakıldı. Hatta Kıptiler ve Nebatiler evlere girerek kılıçları omuzları üzerinde Kur’an-ı ayakları altında tepeleyerek, kadınların yaşmaklarını sıyırıp ayaklarındaki halhallarını söküp almışlardır.” (Corci Zeydan, İslâm Medeniyeti Tarihi, cilt: 4, S.154; Zeki Megamiz Tercmesi, İstanbul 1974)
Hâlbuki Peygamber Efendimiz:
“Medine halkını zulmetmek suretiyle korkutanlar, Allah’ı korkutmuş gibidir. Allah’ın meleklerin ve bütün halkın laneti onların üzerinedir. Kıyamet gününde Allah günahlara karşı fidye kabul etmez.” (Hadisi Buhari, Müslim, Nesai ve Ahmet bin Hambel nakletmiştir.) (Mevdudi, s:248) Mevdudi, “Bu olaylar sırasında bin kadar kadının kendi kocalarından gayrı kimselerden hamile kaldığını nakleder.(Mevdudi, s:247, Taberi ve İbni Esir, El bidaye ven-Nihaye’den nakil)