HAYVAN- İNSAN

İnsanoğluyuz. Birisine Kızdığımızda “Ne olacak Hayvan Öküz” deriz. Öküz; anlayışında kıt olanları belirtir. Çocukluğumda; Yazın Balmahmut Köyüne giderdik. Orada babamın süt toplayıp peynir yaptığı mandırası vardı. Güneşin sıcaklığını içimizde duyardık. At arabası veya kağnı ile (Araplı) Mollaoğlu dersine yıkanmaya, ter atmaya giderdik. (Araplı) zenci bekçilere verilen ad idi. Dere ise Sultan Divani’nin Vakfı idi.
Yazın harman yerinde düğene (Buğday, Arpanın saptan ayıran üstüne oturulan, altı çalmak taşlı kereste) binerdik. İki öküz devamlı dönerek çekerdi. Bir gün çaydan geçip eve gideceğim. Öküzün sırtına bindim. Yerinden kımıldamadı, çayda batarız korkusu vardı. Öküz ne olacak dedim. Sinanpaşa’da ata bindirdiler. Kamçıyı vurdum. Atı durdurabilirsen durdur. Gemini çek! Diye bağırdılar gemi çektim. At durdu. Korkarak indim.
Harman yeri ilerisinde bir bataklık var. İçine Mandalar girmiş çıkamıyorlar. İple atlara bağlanıp zoraki çıkardılar (o zaman Traktör yoktu).
Bir keresinde baktım. Atı eşeğe bindiriyorlar. Meğer at ile eşeğin birleşmesinden katır doğarmış. Katır iyi yük taşır amma sıkıntıya gelmiyor. Zorluk varsa duruyor. Üstündekini atmaya çalışıyor. İnadım- inat diyor. Yatıyorsa kalkmıyor.
Bu hayvanlar akıllı olsa insan olurdu. Diye düşündüm. İnsanoğlu bunları besleyecek, işini gördürecek, fayda bitiriyor ve yeterli besli ise kesip Manda-dana inek Koç Koyun etini pişirip yiyecek.
Yumurta vermeyen horozluğu bitmiş olan da yemek için kesilip pişirilecek.
Her kuşun eti yenmez amma, yenilen tercih edilecek. Bir gün Leyleğin biri çaydan balık avlamış. Evin avlusuna düşürdü. Koştum aldım. Eve götürdüm. Babam kızdı çık dama Leyleğin yuvasına koy dedi. Götürdüm koydum.”
Babam “O balık onun hakkı! Yakalamak ve taşımak için bir çaba sar etti.” sözünü unutamam verimi biteni kes ama verimlinin hakkını unutmamak gerektiğini öğrendim.