İLAÇLARIN EN İYİSİ KUR’AN-I KERİM’DİR

Neden bahsederse bahsetsin, Kur’an-ı kerimin her âyeti, her harfi şifadır.
Hadis-i şerifte, (İlaçların en iyisi Kur’an-ı kerimdir) buyuruldu. (İbni Mace)
Peygamber efendimiz üç türlü ilaç kullanırdı. Kur’an-ı kerim veya dua okurdu. Fen ile bulunan ilaçları kullanırdı. Her ikisini karışık kullanırdı. Bir hadis-i şerifte buyuruluyor ki:
(Kur’an-ı kerimden şifa beklemeyen, şifaya kavuşamaz.) (Deylemi)
Kur’an-ı kerim ve dua, şartlarına uygun okunursa, elbette şifa verir. Okuyanın ve hastanın buna inanması gerekir. Haram işleyenin ve itikadı düzgün olmayanın okuması fayda vermez. Kur’an-ı kerimi ücretle okumak haramdır. (Tefsir-i Mazhari)
Başta Fatiha ve Yasin sureleri olmak üzere Kur’an-ı kerimi okumanın şifa olduğuna dairçok
“Her şeyin bir kalbi vardır. Kur’anın kalbi de Yasindir.” (Tirmizi)
“Bir defa Yasin okuyan, on defa Kur’an-ı kerimi okumuş sevabına kavuşur.” (Tirmizi)
Yasin suresinde, kıyamette olan şeyler, dünyanın geçici olduğu, Cennet nimetleri ve Cehennem azapları da bildirilmektedir. Anlayan hasta, yanında okununca, iman ile gitmeye sebep olan şeyleri işitmiş olur. İmam-ı Gazali buyuruyor ki:
“İmam-ı Ahmed bin Hanbel hazretleri, Cenab-ı Hakkın, (Anlayarak da anlamayarak da Kur’an-ı kerim okuyan, benim rızama kavuşur) buyurduğunu bildirmektedir.” (İhya)
Ölüler için de Yasin-i şerif okunması emredilmiştir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:
“Yanında Yasin-i şerif okunan hasta, suya doymuş olarak vefât eder, doymuş olarak kabre girer”, “Müslüman bir hasta yanında Yasin okunursa, Rıdvân ismindeki melek Cennet şerbeti getirir. O kimse, suya doymuş olarak ruhunu teslim eder. Doymuş olarak da kabre girer, suya ihtiyacı olmaz.” [S.Ebediyye]
Dualar ve şifalar
Hastalığın durumuna göre tedavi, ilaç ile sadaka vermekle ve dua ile yapılır. Şifayı veren yalnız Allahü teâlâdır. Kur’an-ı kerimde mealen buyuruldu ki:
“İbrahim,”hastalığıma ancak O şifa verir” dedi.” (Şuara 80) “Kur’an-ı kerim, müminler için şifa ve rahmettir.” (İsra 82)
Hadis-i şeriflerde de buyuruldu ki: “Asıl deva Kur’andır.” (İbni Nasr)