BU DİLSİZ HAYVANLAR HAKKINDA ALLAH’TAN KORKUN

Hayvanlar da tıpkı insanlar gibi bir takım haklara sahiptir. Ebû Hureyre’nin naklettiği bir rivayetle Hz Peygamber; “Günahkâr bir kadının bir kuyunun yanından geçerken, kuyunun başında bir köpeğin susuzluktan dilini çıkarıp soluduğunu gördüğünü, ona acıyarak ayağına giydiği ayakkabılarla kuyudan su çekip köpeğe verdiğini ve bu sebeple Yüce Allah’ın da onu bağışlayıp Cennetliklerden yaptığı” bildirmiştir. (Müslim, Tevbe, 155, Selam, 41)  Yine Hz. Peygamber, bilinçli bir şekilde bir hayvanın gıdasız bırakılarak ölümüne sebebiyet veren kişinin karşılaşacağı acı sonucu belirterek bu hususta insanları uyarmıştır. (Bk. Buhâri, Bed’ül-Halk, 17, Enbiya, 50; Müslim, Birr,37, 151)
“Bir adam yolda giderken çok susadı. Hemen bulduğu bir kuyuya indi ve oradan su içti. Sonra kuyudan çıktı bir de ne görsün, kuyunun başına gelmiş bir köpek orada soluyor ve susuzluktan ağzını toprağa sürtüp nemli toprağı yalıyordu. Onu görünce kendi kendine dedi ki, bu köpek de benim gibi çok susamıştır. Hemen kuyuya indi, ayakkabısını su ile doldurdu. Sonra ayakkabısını ağzıyla tutarak kuyudan yukarı çıktı ve çıkardığı suyu o köpeğe içirdi.
Bundan dolayı Allah o kulundan memnun oldu ve onu mükâfatlandırdı ve onun günahlarını bağışladı.
Ashab sordu: “Ey Allah’ın elçisi, bize hayvanlara yaptığımız iyilikten dolayı da sevap mı var?”
Peygamber (s.) şöyle buyurdu: “Evet, can sahibi her varlığa yapılan iyiliğe sevap vardır.” (Buhari, Müslim.)
Rasulullah buyurdu ki:
Bir kadın bir kedi yüzünden Cehennem’e girmeyi hak etmiştir. Şöyle ki, kediyi hapsedip bağlayarak ona yemek yedirmedi ve (onun) yerin haşerelerinden de yemesine izin vermedi. (Buhari.)
Hz. Peygamber (s.) zayıflıktan (açlıktan) karnı sırtına yapışmış bir deveye rastladı ve şöyle dedi:
“Bu dilsiz hayvanlar hakkında Allah’tan korkun! Onlara uygun şekilde binin ve onlardan uygun şekilde yiyin.”
Hz. Âişe bir deveye bindi. Devede hırçınlık vardı. Âişe onu ileri geri çevirmeye başladı. Bunun üzerine Rasulullah ona:
“Yumuşak davran…” diye söyledi. ( Müslim.)
Abdurrahman İbnu Abdullah, babasından naklediyor:
“Biz bir seferde Rasulullah ile beraber idik. Rasulullah bir ara yanımızdan ayrıldı. O sırada hummara denen bir kuş gördük, iki tane de yavrusu vardı. (Kuş kaçtı) yavrularını aldık. Kuşcağız etrafımıza yaklaşıp çırpınmaya, kanatlarını çırpıp havada inip çıkmaya başladı. Rasulullah (s.) efendimiz gelince:
“Kim bu zavallının yavrusunu alıp onu ızdıraba attı? Yavrusunu geri verin!” diye emretti.
Yine aynı sahabi anlatıyor:
Bir ara, ateşe verdiğimiz bir karınca yuvası gördü. “Kim yaktı bunu?” diye sordu. “Biz!” dedik.  Rasulullah:
“Ateşle azab vermek sadece ateşin Rabbine hastır.” buyurdu.” (Ebu Davud.)