Nöbetçi Eczaneler
30 Eylül 2013 Pazartesi 16:37:57 Meslekleri ilk idrak ettiğim dönem, doktor olmayı istiyordum. Tüm hastaları iyileştirip insanlığa hizmet edecektim. Ancak, garip bir ayrımcılıkla “Sigara içenleri muayene etmeyeceğim”e dair bir levha bile hazırlatmışım aileme:
“Doktor Murat Arısoy. Sigara içenler muayene edilmez.”
Okulla tanıştığım dönemde, “doktor”luk sevdasından vazgeçtim. Çünkü doktor olmak için “fen” bilmek gerekiyordu. Benimse ilkokul 4’ten itibaren fen alanında vaziyetim parlak değildi.
Haberleri izlerdim televizyonda. İstanbul’da yolsuzluklar, Ankara’da ihaleye fesat karıştırmalar, dolandırıcılıklar, işadamlarının hesaplaşmaları, mafya çetelerinin birbirilerine yolladıkları mesaj… Kırklareli’ndeki Hamdi Helvacıoğlu İlkokulu’nda öğretmenim Vildan Süder “Haberleri izleyen var mı” diye sorduğunda parmak kaldırdığımı hatırlarım.
Ve elbette Arena programı… Programın giriş müziği bile “Bu hafta nereye baskın var” diye düşündürüyordu bizi… Uğur Dündar, bir hafta Amerika’da bir işadamının çiftliğini “ziyaret” eder, bir hafta bir şehirdeki imalathaneleri “inceler”di. Belki bir mülke izinsiz girmek doğru değildi ama, “halk için” haber yaptığına inanırdık. Belki de o yüzden gazetecilik yer etti aklımda. Bazen kendi aramızda Ali Kırca mı, Uğur Dündar mı tartışmaları yapardık. Zira Siyaset Meydanı’ndaki tartışmalardan öğrendiklerimizi, ertesi gün okulda “anlatır”dık.
Neticede doktor da olsanız, muhabir-gazeteci de olsanız, belirli bir eğitim sürecinden geçmeniz gerekiyor. Doktorluktaki eğitim mecburi, kurallar gereği. Gazeteciliğin eğitimi ise ister İletişim Fakültesi’ni bitirin, ister ilkokulu, kazandığınız ve kazanacağınız tecrübeler birikimi. Gazetecilikte yaptığınız her hata, yeni bir eğitim aslında.
Şimdi görüyorum ki aslında “mesleki” eğitime hiç ihtiyaç duyulmayan, mükemmel bir meslek var: Milletvekilliği.
Avukat olabilirsiniz, mühendis olabilirsiniz, vali olabilirsiniz, bilim adamı olabilirsiniz, işadamı olabilirsiniz, mirasyedi olabilirsiniz, ağa olabilirsiniz, komutan olabilirsiniz, genel müdür olabilirsiniz… Bu unvanlar, milletvekilliği için bir kapı aralar.
Bu vasıfları taşımanıza da gerek yok. Partinizin genel merkezi ile aranız çok iyi olabilir. O zaman, kesinlikle milletvekili seçilirsiniz. Peki milletvekili seçildiğinizde herhangi bir “eğitim”den geçiyor musunuz? Görünen kadarıyla “hayır”. Eskiden bir “kırmızı kitap” efsanesi dolaşırdı. Son 10 yılda o kitabın zaten rengi attı, bir de milletvekillerine okutulacak değil ya!
Bir “Milletvekilliği Okulu” yok, diploma aranmıyor.
Sıradan bir devlet memurluğunda bile sınavlar, mülakatlar, araştırmalar havada uçuşurken, milletvekili seçilmeniz için parti genel merkezlerinin işaret buyurması yetiyor.
2 sene devamsızlık etmediyseniz Meclis’te, emeklilik hakkı da kazanıyorsunuz.
Gerçi milletvekili seçilince “et” yiyemiyorsunuz ama, maaşınız asgari ücretlinin takriben 10 katı oluyor.
Trafikte kural ihlali bile yapsanız, İçişleri Bakanları, İl Emniyet Müdürleri sizin için seferber oluyor, “Sayın milletvekillerimizi görmezden geliverin” talimatları yağıyor.
İşte en kötü tarafı, “tören tören” gezip, “istişare, istişare” toplantılara katılmanız. Aman canım, o kadarcık da olur…
Zaten Meclis’te “yoğun mesai” deniliyor ya, “Kabul edenler, kabul etmeyenler, kabul edilmiştir”den öte yeni bir durum yok.
Hülasa, ben karar değiştirdim. Doktorlukla, gazetecilikle ömür biter mi?
Büyüyünce milletvekili olayım da, millet “hizmet” görsün…
BAZI SLOGAN ÖNERİLERİ
Malum, milletvekilleri trafik cezalarından muaf. O zaman, milletvekillerinin kullandıkları otomobillerin arkasına bazı sloganlar yazılsa hoş olmaz mı? Benim önerilerim şunlar:
-Tek rakibim THY
-Kara yolunu vekilin yolu yaptık
-Bir ben, bir de hızlı tren
-Marmaray’da gibiyim
-Durdurma beni, sürdürürüm seni
-Miras değil, seçim hediyesi
-Büyüksün Başkanım
-Beraber yarıştık biz bu yollarda
