GÜLSEREN

Okul yolunda açan güzel güldün Gülseren.
Senden gelen tebessüm bir ödüldü Gülseren.
    En güzel hayallerde, rüyalarda sen vardın.
    Fırsat bulup tanışsaydık beni, daha iyi anlardın.
Bizi tanıyanlar derdi: “Siz Raci ile Nergizsiniz.
Bir mani çıkmaz ise inşallah birleşirsiniz.”
    Senle mutlu bir yolculuğa hazırlıklı değildim.
    Sana bir söz gelir diye yaklaşmak istemedim.
Bana bir tebessüm yetiyordu Gülseren.
Bana bir ümit ve de şevk veriyordu Gülseren.
    Bir gün mani’li fırlattığın o nişan şekerini.
Okudum da mani’ni, kırdın tüm ümitlerimi.
Demişsin: “Bekledim ve beni oyaladın!
Artık tren kaçtı, sen avcunu yaladın!.”
    Yakışıklı bir Almanyalı seni aldı götürüverdi.
Nasip onunmuş serilen gülleri deviriverdi!
Sonra çok güzel birisiyle ben de bir yuva kurdum.
Kader buymuş diyerek bak seksenleri buldum.
    Bilmem. Nasılsın, sağ mısın, mutlu musun Gülseren?!..
İlenirim; seni mutsuz etmiş ise, gülleri deriveren.
O gün, bu gündür sen benim hayalimi süslersin.
Sana mutluluk dilemiştim. Sen de bana dilersin?
    Emri Hak vaki ise seni rahmetle ve hasretle anarım.
    Mutlu olmamışsan eğer ben, işte ona yanarım.
Ey Gülseren, Gülseren. Neredesin Gülseren?!…
İçten bir tebessümle bana mutluluk veren!.
22.10.2018 Afyonkarahisar