Bakıyorum da etrafımızdaki herkes çevresindeki insanlardan bir şekilde şikayet eder halde.
Etrafınıza dikkatlice bakınız. Bir şahsı ya da bir kurumu taltif edici ne bir konuşma, ne de bir tavıra rastlamazsınız. Sohbet mevzuları dahi kara çalmaya ayarlıdır. Kapalı gruplaşmalar, bölük pörçük düşünceler almış başını gitmiş. Sevgi adına bir küçük kırıntı arar haldeyiz. Bırakın sevgiyi saygıyı da kaybediyoruz. Oysa saygıda mecburiyet vardır. Sevgi tükendikçe, kin ve nefret tohumları hayat buluyor. Empati yapmıyoruz. Herkes biraz da karşı tarafı dinlemek yerine hep kendini anlatmakla meşgul.
“Birbirinizi sevmedikçe, hakiki müslüman olamazsınız.” buyruğunun, “birimiz hepimiz, hepimiz birimiz için” düsturunun muhatabı kimdir acaba?
Had bilmezlik kanıksanıyor. İktisadi, sosyal, siyasi bütün talepler mürai olmuş. Yalakalık, yalancılık, yağcılık, yiyicilik (4Y) genel kabulün üstünde yer alıyor.
İkiyüzlüler erdem nişanesi oluyor. Seviyeli, ilkeli, olgun davranmak korkaklık olmuş.
“Veren el alan elden üstündür” yerine “utanma iste, köşeyi dön, alda nasıl alırsan al, alan uyanık, almayan enayi” gibi arsız fikirler kitleleri yönlendiriyor. Yozlaşma iliklerimize işlemiş ve her kuruma girmiş. Samimi ve çalışkanları eleştirmek, dedikodu yapmak marifet olmuş.
Bütün bunların sevgi eksikliğinden kaynaklandığı gerçektir. Sevmiyoruz. Sevemiyoruz. Sevemeyince de konuşamıyoruz. Muhabbet yoksunu olduk. Sevmiş olsak bile icraat yok, laf çok.
Saygı ve sevginin olmadığı hiçbir şeyin hayrı olmaz. Sevgi cilası yememiş aklın ne şahıslara ne de kurumlara faydası olmaz.
Güzellikler adına çıktığınız yol sizi, sevgi ve muhabbet çizgisinden geçirip “BİZ” müştereğine götürmüyorsa biliniz ki yanlış yoldasınız. Günümüz toplumunun öncelikli derdi budur. Gelin hep birlikte bu durumu düzeltelim.
Sevgiyle kalınız.