SEVGİ

Geçen haftaki yazı başlığımız “Sevgisizlik” idi. Birçok dostumuzdan, tespitlerimize katıldığı yönünde olumlu tepkiler geldi. Sevgisizlikten herkes muzdarip. Aynı hedefe varmak istesekte başlığımızı “Sevgi” olarak devam ettirmek istedik.
Büyük aile düzeninden küçük aileye geçtikten sonra küçüklerin büyüklere saygısı azaldı. Torun dedesi ile aynı evde yaşamadığı için dedesi eve girdiğinde babasının kalkıp, hürmetle yer gösterdiğini görmekten mahrum kaldı. Yani odaya bir büyük geldiğinde lök gibi oturulmayacağını çocuklarımıza öğretmeliyiz. Sebep; mekanların genişleyip gönüllerin daralmasından. İki, üç kişilik aileler 200 m2 evlerde ayrı yaşıyorlar. Hemen belirtelim, Hz.Fatıma, kaynanası ölünceye kadar onunla beraber oturmuştur. Günümüz gelinlerinin kulakları çınlasın. Unutmamak lazımdır ki, büyüklerle birlikte yaşamak bereket ve rahmet getirir.
Eskiden büyükbaba vardı. Amcaların en büyüğü. Babadan da önde gelirdi. Büyükbabanın sözünün üstüne söz söylenmezdi. Şimdi baba evladına bir söylerse on işitiyor.
Değerli dostlarım; aileden başlayıp, toplumun bütün kesimlerinde sevgiyi yaygınlaştırmalıyız. Zaten saygıda mecburiyet vardır. Ama birçok zaman bırakın sevgiyi saygıyı da mumla arıyoruz. Ortada birşey yokken selam alıp vermeyen birçok kişi var etrafınızda.
Sevgisiz toplumların başarılı olmalarına imkan yoktur. Diğer milletlerin oyuncağı olmaya da hazır demektir.
Sevgisiz hayat düşünülemez. Yaradan’dan ötürü yaratılanı sevmek zorundayız.
Sevgi bahsinin sayfalara ve zamana sığmayacağı bilinciyle yazıma Behçet Necatigil’in Sevgilerde şiirinden bir parça ile son vermek istiyorum.
“Sevgileri yarınlara bıraktınız
çekingen, tutuk, saygılı
Yakınlarınız sizi yanlış tanıdı
Bitmeyen işler yüzünden
Bir bakış bile yeterken
Anlatmaya her şeyi
Kalbinizi dolduran duygular
kalbinizde kaldı.”