YUNANİSTAN TÜRKLERİ

Yunanistan’da yaşayan Türkler için, genellikle “Batı Trakya Türkleri” denilir. Bu yanlıştır. Zira böyle söylersek, Yunanistan’ın sadece bir kısmında yaşayan Türkler kastedilmiş olur. Oysa ki Yunanistan’ın başka bölgelerinde de Türkler yaşamaktadır. Örneğin Rodos ve İstanköy gibi adalarda da Türkler vardır. Bugün Rodos nüfusunun % 15’ini Türkler teşkil etmektedir. Bu yüzden, Rodos’ta, T.C. Konsolosluğu bulunmaktadır.
Yakın tarihe kadar Osmanlı-Türk Devleti’nin bir parçası olan Ege Adalarının hemen hepsinde Türkler yaşamaktadır. Ayrıca Atina da dahil, çeşitli kentlere yerleşmiş olan Türk kökenli insanların varlığı, bilinen gerçeklerdendir. Ama kuşkusuz, Yunanistan Türkleri, yoğun olarak Batı Trakya’da yaşamaktadır ve onlar, bölgenin hakim unsurlarıdır.
Ecdadımız 14.yüzyıldan itibaren 560 yıl, Yunanistan’ı egemenliği altında tuttuktan sonra, tarihi hatalar sonunda 1828 yılında, Yunan devletinin bağımsızlığını tanımak zorunda kalmıştır.. 1922’de Türkiye ile Yunanistan arasında yapılan bir anlaşmayla, Yunanistan’daki 1.200.000 Türk, Türkiye’ye göç etmiş; Türkiye’de yaşamakta olan 1.300.000 Rum da Yunanistan’a gönderilmiştir.
Resmi verilere göre, 1971 yılında Batı Trakya’da 330.000 insan yaşıyordu ve bu nüfusun 300.000 kadarı Türk kökenliydi. Sonraları yapılan açıklamalarla, Türk nüfusu giderek daha da düşük gösterilmiştir. Oysa bölgede sağlıklı bir nüfus sayımı, hiçbir zaman yapılmamıştır. Yapılan tahminlere göre bugün Yunanistan’da 250.000 dolayında Türk yaşamaktadır ve bunların 200.000 kadarı Batı Trakya’da ikamet etmektedir. Batı Trakya’da üç önemli kent mevcuttur.
Bizim Gümülcine olarak bildiğimiz tarihi kentin adı Komotini olarak değiştirilmiştir. İskeçe’ye Ksanti, Dedeağaç’a Aleksandropolis adını veren Yunanlılar, ne yaparsa yapsın, Türkler bu kentleri yine eski adları ile anmaktadır. Ne var ki, Türkiye’den gönderilen mektuplarda, bu kentler’in yeni adları zarfın üzerine yazılmadığı takdirde, o mektuplar sahiplerine verilmeyip geriye gönderilmektedir.
BATI TRAKYA CUMHURİYETİ
Batı Trakya eski bir Türk yurdudur. Bir başka deyişle Edirne, Kırklareli ve Tekirdağ gibi vilayetlerimiz ne kadar bizim ise, Batı Trakya da o kadar bizimdir. Bu kadim Türk yurdunun, yüreklerdeki acıya tuz basılarak, Yunanistan’a teslim edilmiş olması, bugünkü değer yargılarına göre yanlıştır. Fakat o zamanki şartlar muvacehesinde bir değerlendirme yapılırsa, makul karşılanabilir. Ama ne olursa olsun Batı Trakya, Yunanistan’a verilmemeliydi ve ne olursa olsun bu güzel yurt için savaşılmalıydı… Devletimizi yönetenler, Batı Trakya’yı Yunana teslim etmişlerdir ama, bu bölgede yaşayan halkımız, hiçbir zaman bu teslimiyete rıza göstermemiştir.
Nitekim Türkler, 31 Ağustos 1913 tarihinde, tarihteki ilk Türk cumhuriyeti olan, “Batı Trakya Cumhuriyeti”ni kurmuşlardı. Devletin başkanı Salih Efendi’ydi. Cumhuriyeti ilk olarak Bulgaristan ve Yunanistan tanımıştı. Hızla, devletin demokratik kurum ve kuralları işletilmeye başlamıştı. O arada sınırları da belirlenmiştı. Bu devletin gönül rızası ile kurulmadığı kesin bir gerçekti. Gerek Yunanlılar ve Bulgarlar, gerekse Sırplar, biribirleriyle mücadele halinde olduklarından ve aslında güçlerinin zayıflığından, bu yeni oluşuma karşı duramamışlardı. İşin en ilginç yanı ise, Batı Trakya Cumhuriyeti’ne, Osmanlı Devletini yönetenlerin de görülden rıza göstermemeleriydi! Nitekim, aynı yılın eylül ayında, bu Türk devleti feshedilmiş ve tarihteki bu ilk Türk Cumhuriyeti gelişemeden, sona erdirilmişti.
Daha sonraki dönemde de zaman zaman Türk hükümetleri kurulmuştur. Ama hepsi de kısa ömürlü olmuş ve çok müsait olmasına rağmen Batı Trakya Türk Devleti sağlam temeller üzerine oturtulup, yaşatılamamıştır. O devirde Osmanlı Devleti’ni yönetenler, özellikle bu konu üzerinde dursalardı, belki de bugün bağımsız bir Batı Trakya Türk Devleti mevcut olabilecekti!…
Lozan Anlaşması Türk yerine, “İslam Cemaati” kavramını göstermektedir. Bilindiği gibi Osmanlı döneminde, milliyetten önce, dini inançlar geliyordu. Aslında bu bir anlamda yararlı da oluyordu. Çünkü, Yunanistan’da Müslüman Türkler’den başka, Pomaklar, Arnavutlar ve hatta Müslüman Çingeneler de yaşıyordu. Türkler’in İskeçe, Gümülcine ve Dimetoka kentlerinde üç müftüsü görev yapmaktadır. Sayısız Türk vakıflarının yönetimi, Yunan hükümetinin insafına kalmıştır.
Batı Trakya’da 260 kadar cami vardır. Bunların 96 tanesi İskeçe sınırları içerisindedir. Gümülcine yöresinde 142, Evros’ta ise 21 cami bulunmaktadır. Gerçi Türkler’in din ve ibadet özgürlükleri vardır ama, gün geçmiyor ki, Yunanlılar, camilere saldırı düzenlemesinler!…
Yakın zamanlara kadar Batı Trakya’daki Türk okullarında, Türkçe tedrisat yapılmış ve kitaplar Latin alfabesiyle hazırlanıp, basılmıştır. Fakat Kıbrıs Barış harekatından sonra, iki ülkenin aralarındaki ilişkilerin bozulması ile birlikte Yunanlılar, önce “Batı Trakya’da Türk yok, Müslüman var” demişlerdir. Ardından Türk okullarındaki eğitim programları değiştirilmiştir.
İskeçe, Gümülcine ve Dedeağaç’ta, Cemaat başkanlıkları vardır. Ayrıca, Gümülcine Türk Gençler Birliği, İskeçe Türk Gençler Birliği, Batı Trakya Öğretmenler Birliği, Batı Trakya Türk Yüksek Tahsilliler Derneği ve Batı Trakya Müslüman Muallimler Cemiyeti gibi sivil toplum kuruluşları bulunmaktadır. Yine son yıllarda uygulanan bir kararla, Türk Derneklerinin başındaki “Türk” kelimesinı kullanmak yasaktır! Yunanlılar açık açık, Batı Trakya Türklüğünü yok saymaktadır. Hatta, hatırlanacağı gibi, eski milletvekili Sadık Ahmet, “Ben Türküm” dediği için yargılanıp, mahkum edilmiştir!.
Batı Trakya’da Osmanlı idaresinden bu yana, 54 gazete ve dergi yayımlanmıştır. Bunlardan bugün de yayımlanmakta olanlar şunlardır: Akın, Gerçek, İleri, Barış, Trakya’nın sesi gazeteleri ile Hakka Davet Dergisi, Arkadaş Çocuk dergisi ve Rodop Rüzgârı Dergisi. Bunların büyük güçlüklerle yayımlanabildiği muhakkaktır. Fakat bir avuç milliyetçi insan, her türlü güçlüğü ve maddi külfeti göze alarak bu yayınları yapmaktadır. Bunlardan başka, zaman zaman şiir ve araştırma kitaplarının yayınlandığını da biliyoruz.
Yunanistan’daki soydaşlarımızın mutlu bir yaşama ortamına kavuşmaları için, hiç kuşkusuz, T.C. ile Yunanistan arasında var olan sorunların çözüme kavuşturulması gerekmektedir. Bunu temin etmek için T.C.Hükümetleri çok taviz vermiştir. Mesela Kıbrıs Barış Harekatını takip eden günlerde Yunanistan NATO’nun askeri kanadından çekilmiştir. Bu Türkiye’nin elinde büyük bir koz iken, 1980 askeri müdahelesinden sonra Cumhurnbaşkanı Kenan Evren, Türkiye’nin vetosunu kaldırıp, Yunanistan’ın elini kolunu sallaya sallaya NATO’ya dönmesini sağlamıştır. Oysa Yunanistan, Türkiye’nin Avrupa Birliği’ne girmemesi için elinden ne geliyorsa yapmaktadır!… Türkiye ile Yunanistan arasındaki en önemli sorun, Kıbrıs’tır. Yunanistan, hiçbir şey olmamış gibi, Kıbrıs’ın statüsünün, 1960’lı yıllardaki biçimine dönüşmesini istemektedir. Oysa buna imkan yoktur. Çünkü artık Kıbrıs’ta iki ayrı devlet vardır ve bu iki devletin, eşit haklarla bir federasyon çatılı altında birleşmeleri gerekir. Ege sorunu öylece durmaktadır. Yunanistan kıta sahanlığı konusunda Türkiye’yi sürekli tahrik etmektedir! Bu yüzden, bir gün bir Türk-Yunan savaşının çıkması mukadderdir!…Her şeye rağmen Cumhurbaşkanımız Sayın R.T.Erdoğan, Yunan devlet adamlarına ve diplomatlarına karşı dostane yaklaşımlarda bulunmuştur.
Türkiye ile Yunanistan, birçok uluslar arası anlaşma gereğince, müttefik gibi görünseler bile, düşman komşular durumundadırlar! Bunu yaratan Yunan tarafıdır. Oysa ki, eski Başbakanlardan Nihat Erim’in deyişiyle; “Türkiye ile Yunanistan, coğrafyanın, dost geçinmeye mecbur ettiği iki komşu ülkedir…” Ne var ki Yunan Milleti, sık sık Türk tokadı yemeye alışkın bir millettir. Ne yaparsak yapalım, ne kadar taviz verirsek verelim, Yunanlılar, düşmanca tutumlarından vazgeçmeye niyetli değildirler. Öyleyse; “Nush ile yola gelmeyeni etmeli tekdir, Tekdir ile uslanmayanın hakkı kötektir!”