GÖNLÜMÜZÜN İLACI, BAŞKASINA MERHEM OLMAKTIR

Temizlenmek, arınmak, görece kötü huy ve davranışlardan kurtulmak için 1 yıl boyunca beklediğimiz fırsat geldi: Ramazan.
Ramazan ayına hürmetin nasıl bir öneme sahip olduğu, çeşitli menkıbelerle anlatılır. Sırf Ramazan’a saygısından bir ay boyunca içki içmeyi bırakan zatın, nasıl affedildiği, ibret verici bir şekilde rivayet edilir.
Ramazan’a saygı, sadece kamerî bir zaman diliminden ibaret değil kuşkusuz. Ramazan’a saygı, tümüyle İslâm’a, Kur’an-ı Kerim’e, Peygamber Efendimiz’e (Sallahu Aleyhi Vessellem) saygı anlamına geliyor.
Ramazan denilince akla ilk olarak oruç gelir. Oruç, bir Mü’min için vücudunu dinlendirme mükafatının yanı sıra “başkasının derdiyle dertlenme” fikrinin gelişmesi için de uygun bir kavramdır.
Oruç tutan kişi, tuttuğu oruçtan dersler çıkartabilirse ne mutlu. O zaman hem konumuna şükreder, hem o konumda olmayanlar için dua eder.
Nereden baksanız kazançlısınız.
Oruçla bağlantılı olarak zekat, fitre gibi yardımlaşma ve dayanışmayı artırıcı ibadetler, Ramazan’da tefekkürü artırır.
Fakat burada başka bir mesele ile karşılaşıyoruz: Karnımızın aç kalması ile gönlümüzün aç kalması arasında derin bir bağlantı var.
Gözümüzde artık hangi yemekler uçuşuyorsa, yalnızca karnımızın açlığına odaklanıyor; iftar sofralarını gözümüzdeki nesneleri hayal ederek hazırlıyor, hazırlatıyoruz.
Oysa Ramazan’da gönlümüzün doyması da mühim.
Şatafatlı iftar davetlerinde kulis yapacağımıza bir mütevazı hanenin kapısına çalsak da “Buyur kardeşim, iftar edelim” deyip elimizdeki imkânı paylaşsak…
AFTAT’ın yeni reklam filmindeki gibi…
Fena mı olur?
Gönlümüzün ilacı, başkasına merhem olmaktan geçiyor.
Ramazan ayında neredeyse gelenektir. Kurumlar, demokratik kitle örgütleri, otellerde veya büyük lokantalarda iftar yemeği verir.
Gelin bu yıl, böyle bir lüksü elimizin tersiyle itelim.
Kuralım bağdaşımızı, İmaret Camii avlusunda, öğrenci kardeşlerimizin yaptığı gibi “Yeryüzü Sofrası”na oturalım.
Elimizdekini paylaşalım.
Dua alalım.
Ramazan, dualarla daha da güzel.