SEN TANRI MISIN? – 51-

DİLİNİ SUSTURMAK, NEFESİNİ KESMEK LAZIM!
Tanrılık iddiasıyla “BEN” diyen yapıyı, durum tespiti yapan “BEN” yapısıyla kıyaslamak için onları Esfele Safiliyn ve Ahsene Takviym olarak tanımladık. Dünyaya gelen kişi tanrılık iddiasıyla “BEN” diyen halini o kadar benimser ve o kadar kendisini onun içinde bulur ki, ondan kurtulmayı düşünmek gibi bir önceliği olmaz. Ancak fark ederse o zaman onu düşünmek ve öncelikli yapmak çok önemli hale gelir. Aksi halde insan, o Esfele Safiliyn yapıyı iyi insan ve iyi müslüman yapmaya çalışır durur. Oysa önce ve hemen o Esfele Safiliyn üniformanın çıkarılması gerekir. Bu yüzden hayatınızda Esfele Safiliyn yapıya ait fonksiyonları yakalayabilmeli ve görebilmelisiniz ki, neyi çıkarıp atacağınızı bilesiniz. Bu yüzden, sürekli, tanıma adına ipuçları vermeye gayret ediyoruz.
Dedik ki tanrılık iddiasında bulunan “BEN” yapısının bir dili vardır, o bir dille konuşur. Bu dili mutlaka tanımak, önemsemek ve yok etmek gerekiyor. Onu dilinden tanımak ve o dili susturmak lazım. Bir ipucu budur. Bir de onun bir nefesi vardır. Şu an aldığınız Esfele Safiliyn yapıya ait nefesi de kesmek lazım. Dilini susturmak, nefesini kesmek lazım! Onun dilini nasıl tanırız? Tanrılık iddiasında bulunanın, Şaki’nin dili şikâyettir, onu şikâyetinden tanırız, Esfele Safiliyn hep şikâyet eder. Konuşmalarınıza dikkat edin onu yakalayacaksınız. Ama herkes öyle konuştuğu için bu dil insanlara normal konuşma tarzı gibi gelir, onun şakinin dili olduğunu fark etmez, bu yüzden de mücadele etmez. O kadar normalleşmiştir ki fark edilmez. “Ben aslında hep şükrederim, şikâyetle işim olmaz” deriz ama durum hiç de öyle değil. Şikâyet dili öyle bir şey ki bakın: Diyelim iki kişi birbirleriyle konuşuyor, dışarıda da iklim ve yol şartları zor. Birisi gün boyu rahatsızdı ama akşam bir dini toplantı var, gitmek istiyor. Onun toplantıya gelmekte zorlanacağını arkadaşı biliyor. Akşam yan yanalar ve arkadaşı soruyor: Nasıl geldin? “Öyle zor geldim ki” diye başlıyor. İşte şikâyet. O da “öyle mi?” der, işte iki şaki dili, iki tanrının konuşma biçimi. Bir türlü “Elhamdülillah geldim” demiyor. Hep bir tanrısal rahatsızlık ve şikâyet! “Buna rağmen başardım” diyor ki yanındaki şöyle desin: Helal olsun, ben olsam gelemezdim. Tanrıyı, tanrılık iddiasında bulunanı, takdim ettiğiniz o “BEN”i yakalıyor musunuz? Hep şikâyet eden, hiçbir şeyi beğenmeyen, bütün bunlara rağmen takdir bekleyen, takdir edilmeyince rahatsız olan o yapıyı gördünüz mü? Onun normal konuşmaları bile şikâyettir. Onu şikâyetten kurtaracak şey “B” dilidir. “B”nin dili daima dua ve sığınıştır. Daima. Bu yüzden cümle kurarken, fikir ileri sürerken, yorum yaparken mutlaka dua formatında yapmaya çalışın. Kendinizdeki kâfir yapıdan kurtulmak için bu başlangıçtır. Onu yakalamanız ve nefesini kesmeniz lazım. O yapı sizde! Hiç başkasında aramayın. Kişi onu o kadar başkasında arar ki… Güzel bir şeyden bahsedeceğinde “ben”li cümleler kurar, “Ben şöyle iyilik yaparım, şöyle salât ikame ederim” der; yanlış bir iş anlatacaksa “komşum şöyle, arkadaşım böyle yapıyor” der. Yanlış ve çirkin başkalarına, doğru ve güzel ona aittir. Bu özelliği kendinizde bulup yakalayın. Onu en iyi şöyle yakalarsınız: Herhangi bir anınızda kendinize sondaj yapın, ne düşündüğünüze bakın. Eğer insan düşünüyorsanız şirktesiniz! Şirki bu derece yakalayın. Bir insan düşünüyorsanız, bir kıyas yapıyorsanız şirktesiniz. Onu düşünen, sizdeki tanrılık iddiasında bulunan yapıdır.
ZİHNİNİZDE KIZDIĞINIZ KİŞİYLE KONUŞACAĞINIZA
 O HALİNİZİ ALLAH’LA KONUŞUNUZ
Esfele Safiliyn yapı “ben müstakilen varım ve muhtarım” der. İçinizden “ben öyle söylemiyorum” diyor olabilirsiniz. Bu işin fiillerde önemli olduğunu fark edin. Öyle demiyor olmanız çok önemli bir başlangıçtır ama onu 7×24 fiillerde yoklamak, irdelemek ve o telaşla yaşamak gerekiyor. “Ben ne düşünüyorum?” diye kendinize sondaj yapacaksınız. Örneğin eşler tartıştılar, işlerine gidiyorlar. Eşlerden birisi içinden konuşurken eşine kızıp onu eleştiriyorsa, “eşim şöyle yaptı, eşim böyle yaptı” diyorsa şirktedir. Konuşmayı Allah’la yapması gerekiyor, nefsin hakikatine uygun yaşantının gereği odur. Nefsin hakikatine uygun yaşayacaktık değil mi? Böyle bir durumda kişi eşiyle ilgili nasıl cümle kuracak? Önce neden eşlerle ilgili örnek, onu söyleyeyim. Esas öfke eşler arasındadır. Eşler birbirlerine kızdıklarında öyle olur ki dünyada en kızdığı kişi eşidir. Dünyadaki herkes iyidir, güzeldir, o kötüdür. Öyle görür! Dolayısıyla, ona öyle bir hücum eder ki şirke girer. Esas öfkenin yaşandığı bu alana dikkat edelim diye bu örneği verdik. Bir de öfke tanrının en çok ortaya çıktığı zemindir. Öyle anlarda konuşma tarzınıza bakın, bir hücum, bir intikam, kırılma ve kırma hamleleri var mı? Dikkat edin, yaşanan hep budur. Bunlar, tanrılık iddiasında bulunan asi “BEN”e ait hamle ve yorumlardır ve tamamen küfür halidir. Kendinizde onu yakalayın! Halbuki siz zihninizde kızdığınız kişiyle konuşacağınıza o halinizi Allah’la konuşsanız, “Allah’ım merhamet ediver, bize bir yol gösteriver” diye O’na yönelseniz, o olay duaya dönüşmüş olur. Böyle yapmakla tanrıyı saf dışı bırakmış ve onun dilini kesmiş olursunuz. Unutmayın, “B” intikamcı ve kavgacı değildir. “B” Takdim Formu “BEN” duacıdır, “B”nin dili zaten hep duadır.
İSTEDİĞİNİZ KADAR “BEN ŞER DÜŞÜNMEM” DEYİN,
 ŞERLE MEŞGULSÜNÜZ, KÂFİR HALDESİNİZ
Bu yolda olan hep Allah’la konuşmalı ve buna alışmalıdır. Allah’la nasıl konuşulur, adabı nedir, o sonra öğrenilir. Siz önce tanrı kulvarından çıkıp İlla Allah kulvarına girin. Doğru kulvara girince, o kulvardaki konuşma şekli kendiliğinden öğrenilir. O kulvara girmek Edeb Kulvarı’na girmektir. Hele bir girin, nasıl konuşulur, nasıl şirksiz cümle kurulur, size öğretilir. Öncelik, bizdeki kâfir, örtücü, Allah’a eş ve ortak koşan yapıyı dilinden yakalamaktır. Bir şeye, bir kişiye bakınca zihinde hemen onunla ilgili fikir ve konuşmalar oluşur: Şişman, zayıf, zengin, fakir… O kâfir yapı konuşuyor. Ayet diyor ki zerre kadar şer işlemişsen onu, zerre hayr işlemişsen onu göreceksin. O yorumlar hep şer! İstediğiniz kadar “ben şer düşünmem” deyin, şerle meşgulsünüz, kâfir haldesiniz; kâfir yatıyor kâfir kalkıyorsunuz… Yatarken kâfir düşünüyor, uyanır uyanmaz tekrar o düşüncelere başlıyorsunuz; Allah yokmuş gibi, Kur’an yokmuş gibi yaşamaya, Allah’ı örten yaşantıya devam ediyorsunuz. Bu arada seccadeye de koşuyorsunuz. İşi hep şer ve küfür olan o yapıdan kurtulmak için, onun çok önemli şu dört özelliğine dikkat edin, onu kendinizde, cümlelerinizde yakalarsınız.
Bir: Kimseyi beğenmez. Söyler veya söylemez, dile getirir veya getirmez ama hep beğenmez, hiç beğenmez! Bir başka tanrıyla karşılaştığında beğenmez. Ne konuşmasını, ne yürümesini, ne işini, ne gücünü beğenir; hiç bir şeyi beğenmez! Mutlaka beğenmeyeceği bir yerini, bir şeyini bulur. Beğeniyor gibi gözüküyorsa kendisini “iyi” ilan etmek içindir. Niye? Çünkü: İki: O hep kendini beğenir. Hep kendinizi beğenirsiniz, mutlaka! Üç: Mutlaka hâkim olduklarını yönetmeye çalışır. Tanrının özelliğidir, yönetmeye, gütmeye çalışır, güdemediklerinden rahatsız olur. Birini güdüyorsa ondan memnundur, güdemediklerine tepkilidir. Çocuğunu güdemiyorsa, eşini güdemiyorsa, annesini babasını güdemiyorsa rahatsızdır. Dört: Bu üç özellik yüzünden kavgacıdır, zihni sürekli kavgadadır. Sürekli! Bir sondaj yapın, onu kavga anında yakalarsınız, o an tanrıyı yakalarsınız! Yakalayın ve fonksiyonsuz yapın onu. Değilse bir ömür “seccadede aklıma birçok şey geliyor!” der durursunuz. Ne olacak, sürekli kavgadasınız, kavga arası salât ikamesi için uğraşıyorsunuz.
EN UYDURUK YAPTIĞIMIZ İŞ: SALÂT
Salât ikame edenlerin hayatına bakıp şu soruyu düşünüp kendine sorması lazım: Ben hayatta neyi en iyi neyi en uyduruk yapıyorum? Dikkat edin, en uyduruk yaptığınız namaz olmasın. En uyduruk yapılan o! Her işi daha dikkatli yapıyoruz. Niye? Ayıp olur, şu şöyle der, birisi görür. Ama namazı böyle yapsak da olur… Ayet diyor ki: Veyl (yazıklar) olsun o salâtın hakikatini bilmeyenlere; salât ikame ediyorum sanıp da hakikatini bilmeyenlere yazıklar olsun! En uyduruk yapılan iş o! Elbette bu kadar kavganın, şirkin içinde böyle uyduruk olur, unutulanların akla geldiği yer olur!
Çok enteresan bir tespitle devam edelim. Rekabet kavramını yaşayışları bakımından “B” Takdim Formu “BEN” ve “A” Takdim Formu “BEN”in farkına bakalım: Kendini “B” olarak takdim edenler rekabet eder mi? Evet, orada da bir rekabet, bir yarış var ama takva konusunda! Takva konusunda da yarış vardır ama takva konusunda yarışan hiç birbirini ezer mi? “B” olarak, rekabet ederken bile hayr yapar, rakibinizin ilerlemesine yardım edersiniz. Çünkü o kulvarda rakibinizi öne geçiriyor, “lütfen siz buyurun” diyorsanız kazanıyorsunuz. “A” Takdim Formu “BEN”de ise rakibine çelme takan kazanıyor. “A” ile “B”nin tabiatı bu kadar birbirine ters, bu kadar zıt, bu kadar farklı yaşantılar! “B” hayatının sizin normal hayatınızla hiç ilişkisi yoktur. Çünkü o Ahsene Takviym’dir. “A” Esfele Safiliyn’dir, hayatı da öyledir. Siz bu hayata müslümanlığı monte etmeye çalışırsanız olmaz, o yüzden olmuyor. Önce “A”yı fonksiyonsuzlaştırmalıyız.
Tanrının bir özelliği de “kan bağıyla olan yanlış bağlantı”dır. Efendimiz (SAV) zamanında diyorlardı ki: “Söylediklerin doğru geliyor ama atalarımızın yaptıklarını bırakıp nasıl sana uyalım? Şerefimize uymaz, atalarımızı terk edemeyiz.” Bunu ayetlerde okuyunca o cümleleri o günkü muhataplarına yapıştırıp “bizimle ilgili değil, geçmişteki bir olay” diye ötelemeyin, aynı davranış devam ediyor: “Dedem müftü, babam paşa, soyumuz aslında şuradan gelmiş…” Bakın, kan bağıyla yanlış bağlantı yaşamaya devam ediyor, kan bağıyla ilgili yanlış özenti devam ediyor, onları ve yaptıklarını ortaya koyma devam ediyor! Günlük yaşantıda da kişi “annemin böreğinin üstüne börek yapan yoktur.” der. Annesinin böreğini yedik, hiç öyle dediği gibi değil! Ama o tanrı yapısı böyledir: Annemin böreği! Bu işi benim çocuğum gibi yapan yok! O kadar çok böyle cümle çıkar ki! Demek ki kanla ilgili aynı yanlış davranış devam ediyor. Neden önemli? Tanrıyı yakalayın diye! Biz müslüman olmayı o kadar hazır bulmuşuz ki… Acaba Rasulullah (SAV) şu an aramızda bulunsa ve bizi davet etse ne derdik? “Atalarımızı nasıl bırakalım?” mı derdik yoksa? Öyle dediğimiz yerler olabilir mi? Oraları fark edip tanrılığı yakalayın! Her bir ayet tek tek bizzat size hitap ediyor, görün.