Nöbetçi Eczaneler
26 Ocak 2014 Pazar 02:00:00 Soğuk bir gündü. Afyonkarahisar’ın meşhur olduğu konulardan biriydi soğuk hava; hakkını da veriyordu o gün. Bere giymediyseniz, atkınız yoksa ve kulağınız açıkta kaldıysa, kırmızılaşıyordu. Titreme, elinizden başlayarak vücudunuza sirayet ediyor, ağzınızdan gayriihtiyari “Zzzz” sesi çıkıyordu. Birkaç gün önce yağan kar, yollardan kalkmış olsa bile, ağaçlardan, çimenlerden velhasıl yol haricindeki doğal yaşam alanlarının hiçbirinden kalkmamıştı. Tam da o günlerde, Akarçay buz tutmuş; çocukların oyun alanı hâline gelmişti.
O soğuk zamanların birinde, ilginç evlenme teklifi yapılacağı söylenmişti bize. Hatta teklifi törene dönüştürecek kişi, kendisi telefonla aramış ve bizi davet etmişti.
Vazife her zaman güzeldir, hele neşeli bir olaysa. Çünkü insanın koşuşturma içinde akan hayatında, vakitlerin hızına yetişemeyeceği anlarda, neşelenmeye ihtiyacı var.
Çünkü biliyorum ki en az benim kadar haber seyretmekten zevk alan cümle alem; cinayet, kavga, gürültü, taşlama, sataşma, hakaret, kaza, kan görüntülerinden bıktı. Haber izlemek, Türkiye’de bir psikolojik soruna dönüştü. Bu kadar hır-gürün arasında, bir genç erkeğin nişanlısına özenip de İzmir Karayolu’nda evlenme teklif etmesi, benim için haber değeri taşıyordu.
Haberin gerçekleşeceği saatte, Spor Kompleksi ve Yeni Müze Kavşağı’ndaydım. Bu isimlendirme, belki de artık çok sık kullanılacağı için “ilk kez ben yazayım” dedim. Habere konu evlenme teklifinin kahramanlarını beklerken Spor Kompleksi tarafından gelen iki kişiyi gördüm. Küçücük bir siyah köpek, o iki kişiyi takip etti. Köpeğin yanından geçip giden kişiler, meğer işçiymiş. Benim muhabir olduğumu anlayınca “Asıl haber, gölette. Spor Kompleksi’nin yanındaki gölette biz kayak yapıyoruz, gel bizi çek” dedi. “Hayırlı günler” dedim.
Ama aklım köpekteydi. Soğuk havada ne yapar, ne ederdi? Sonra düşündüm: Neşelenmeye ihtiyacımız vardı; fakat ondan önce yardımlaşmak bizim asıl gayemiz değil miydi? Biz, daha doğmadan “kul” olmaya söz vermişken, bizden başka mahluklara da Allah rızasını kazanmak için söz vermiş olmuyor muyduk? Bir çiçeğe su vermek, bir canlıyı kurtarmak, bizim için “kurtulma”ya bir vesile olamaz mıydı?
Bu ve benzeri birçok düşünce içindeyken, sırtım köpeğin olduğu bölgeye dönüktü. Birden ince bir ses duydum. Nasıl yazsam, “İyyık, iyk” gibi bir sesti. Baktım, deminki siyah köpekçik. Yanıma gelmiş, bir nebze olsun sıcaklık bekliyor. Acıkmış hem, hem de sevgisiz kalmış anlaşılan. Başını okşadım biraz, ama nafile. Pantolomun paçasının çevresinde dolanıp duruyor. İçimden “Haber bitse de Mavi Hastane’nin karşısındaki büfelerden bir şeyler alıp köpekçiğe versem” diye düşünüyordum.
Kul sıkışmadıkça, Hızır yetişmezmiş. Çok geçmeden, 03 AS 520 plakalı bir otomobil, yanımda durdu. Otomobilin sürücüsü “Köpek sizin mi” dedi. “Hayır” dedim. “Ama aç olduğu belli…”
“Durun bir dakika” dedi. Gitti, otomobilinden kemik ve et parçaları getirdi. Köpekçik, önüne konulan et ve kemiği afiyetle yerken, ismini almayı akıl edemediğim sürücü birkaç kez daha aynı ziyafeti sundu köpeğe. “Annemin kedileri için hazırlamıştık, bu köpekçiğin nasibiymiş. Bunun da ihtiyacı var” dedi. Duygulandım, bir tek “Allah razı olsun” diyebildim.
Birden beliren gönlü güzel sürücünün şaşkınlığını atlatamadan, bir kez daha şaşırdım. Bu sefer bir araç belirdi. İçinden inen abi, “Köpek sizin mi” diye sordu, “Hayır” derken, aracın kapısındaki yazı beni mutlu etti:
“Afyonkarahisar Belediyesi Veteriner İşleri Müdürlüğü”.
Allah’ım, köpekçik kurtuluyordu galiba. Görevli, köpekçiği kucakladığı gibi araca koydu, beni de teselli etmek istercesine “Biz bunu hayvan barınağına götürelim. Orada çok iyi bakarız” diye bana seslendi.
Emindim buna. Görüp fotoğraflarını çekmiştim barınağın.
Köpekçik şanslıydı.
