YA HALİFETULLAH OLARAK KONUŞURSUN YA DA ŞEYTANIN AVUKATI OLARAK

-1-
İnsanın Ahseni Takviym hali sessizliği sever ve önemser; sessizlik içerisinde manalar âleminde manalarla anlaşır, manalarla yükselir, o manayı yaşayabilmeye gayret eder.
Oysa insanın Esfele Safiliyn hali sessizliği sevmez, bir sessizlik içerisindeyse o sessizliği bozmayı marifet sayar. Çünkü Esfele Safiliyn ahlak daima isyanını haykırmak, tanrılık iddiasını duyurmak, iddiasının baskınlığını hissettirmek ve bunları da kendisi hissederek yaşamak ister.
“Meğer kimin avukatlığını yapıyor muşum?”
Bu sebeplerden dolayı talib Esfele Safiliyn’in dilini kesmeli, onu susturmalıdır. Çünkü Esfele Safiliyn bu dil ile nefes alır ve yaşar, bu dil ile dünyada, bu dilin karşılığı olarak da ahirette yaşayabilir. Esfele Safiliyn ahirette yer edinebilmek için bu dili korumak ve yaşatmak mecburiyetindedir.
Eğer talib Esfele Safiliyn’in dilini keserse bir süre sonra onun nefesini de dünya ve ahiret ortamında kesmiş olur, böylece Esfele Safiliyn’in yalancılık balonu da sönmüş olur.
Eğer talib Esfele Safiliyn’in dilini sonra da nefesini kesmeyi başarabilirse, o zamana kadar “meğer kimin avukatlığını yapıyor muşum da farkında değilmişim” durumda olduğunu anlar.
Evet, Esfele Safiliyn hal ile bütünleşmiş, bu hali benimsemiş, sahip çıkmış ve o hali kendi esası sanmış kişi, ŞEYTANIN AVUKATI’dır ve bu gayretlerinin karşılığı, ücreti de cehennemdir. Bu ne kötü bir ticarettir.
İnsan ya Allah’ın vekilidir, ya da şeytanın
Ahiret hayatımızı hüsrana uğratacak bir ticaret yapmamamız için Kur’an’da Rabbimiz bizi uyarır: Bakara Suresi 16, 86, 90, 102, 175, 207; Al-u İmran Suresi 77, 177, 187, 199; Nisa Suresi 44, 74; Nahl Suresi 95; Fatır Suresi 29. ayet bunlardan bazılarıdır.
Bakara Suresi 16. ayete örnek olarak bakalım. Ayette talib, münafıklar üzerinden uyarılmaktadır: “İşte onlar, hidayete karşılık dalaleti satın alanlardır. Ancak onların bu ticareti kazançlı olmamış ve kendileri de doğru yola girememişlerdir.” (Bakara-16)
Eğer şeytanın ve şeytanlık faaliyetlerinin patronluğuna sırtını döner ve bu lanet patronajın avukatlığını yapmamaya karar verirsen Kur’an sana “Haniyf” der, bu tanımlama talib için müjdedir; çünkü, ancak şimdi İslam sistemine yönelişini Rabbi kabul edecektir.
“Vechini Haniyf olarak o Tek Diyn’e doğrult…” (Rum-30)
Öğreniyoruz ki: İnsan dünya hayatında ancak bir tarafın vekilidir. Ya Allah’ın vekili olarak yaşar, ya da şeytanın vekili olarak yaşar. Halifetullah göreviyle Hakk Yol’a vekillik yapan ile şeytanlık göreviyle Şeytanlık Patronaj Sistemi’ne yani Batıl’a vekillik yapanı fikirleri, yorumları, kurdukları cümleleri ile birbirlerinden ayırabileceğimizi, böylece tanıyabileceğimizi Muhammed Suresi 30. ayetten öğrenmekteyiz; hatırlayalım!
“Eğer dileseydik elbette onları sana gösterirdik de onları simalarından tanırdın. Yemin olsun ki, sen onları kavlin lahnı’nda (sözün söyleniş tarzından, kastından) tanırsın. Allah amellerinizi bilir.” (Muhammed-30)
Bir insanın Hakk üzere mi, yoksa batıl üzere mi olan bir hayat tarzını benimsiyor olması o kişinin konuşmasının da kastını ve tarzını oluşturuyor. Bu durum talib için çok önemli bir belirteçtir, elbette ki kendisi için.
Konuşurken dikkat!
Bilerek veya bilmeyerek kişinin konuşmasındaki kastın batıldan yana olması Saff Suresi 8. ayette şöyle tanımlanmıştır: “Allah Nuru’nu ağızlarıyla söndürmek istiyorlar. Halbuki Allah, nurunun tamamlayıcısıdır. Velev ki kafirler hoşlanmasa bile.” (Saff-8)
İnsan konuşmasının kastını fark etsin ve batıldan kurtarsın diye Mücadele Suresi 9. ayet ile uyarılmaktadır; ayrıca, Allah Nuru’nu söndürme gayretlerinin de şeytanın bir oyunu olduğu Mücadele Suresi 10. ayette belirtilmektedir.
“Ey iman edenler! Birbirinizle fısıldaştığınızda ism (günah), udvan (düşmanlık) ve Rasul’e isyan etmek ile ilgili fısıldaşmayın. Birr (arınma ve yakınlığı sağlayıcı şeyler) ve Takva’yı (korunmayı sağlayıcı şeyler) fısıldaşın. Kendisine haşrolacağınız Allah’tan ittika edin (utanın).” (Mücadele-9)
“(Batıl olan) fısıldaşma ancak şeytandandır.  İman edenleri mahzun etmek için. Bi-iznillah müstesna, (şeytan) onlara hiç zarar veremez. Mü’minler Allah’a tevekkül etsinler.” (Mücadele-10)
Kurtuluşa eren mü’minlerin özelliklerinin sıralandığı Mü’minun Suresi başlangıç ayetlerinde bir özellik de konuşmaların kastıyla ilgilidir:
“Ve onlar ki lağv (batıl-boş söz, faydasız iş)ten yüz çevirenlerdir.” (Mü’minun-3)
İnsanların konuşmalarındaki kastlar hesap günü bir belge olmak üzere kaydedilmektedir. Bu konuda bizi Kur’an uyarmaktadır: “Yoksa onların sırlarını ve fısıltılarını işitmediğimizi mi sanırlar? Evet (işitiyoruz). Yanımızdaki Rasullerimiz de yazmaktadır.” (Zuhruf-80)
“Sağında ve solunda (olan) iki telakki edici (alıcı-tespit edici) melek telakki (alıp tespit) ettiklerinde, (insan) bir söz telakki etmeye dursun, illa onun yanında (yazmaya) hazır bir rakıyb (gözetleyici) vardır.” (Kaf-17, 18)
“Allah gereğinden fazla söyleyeni sevmez.”
Talib konuşmalarının kastına gayet özen gösteriyor ve Müstakilen Varım ve Muhtarım İddiası’ndan uzak durarak, bu iddiaya sırtını dönerek cümle kuruyor olsa bile hassasiyet göstereceği haller bulunmaktadır. Bu konuda bir misali Mücadele Suresi 8. ayet vesilesiyle öğreniyoruz: “Görmedin mi şu kimseleri ki, (şirk ve nifak ile) fısıldaşmaktan nehyolundular (da), sonra kendisinden nehyolundukları şeye döndüler; ism (günah, şirk, yalan), udvan (düşmanlık, öfke) ve Rasul’e isyan etme (kibir, şeytaniyet) ile ilgili fısıldaşıyorlar. (Yahudiler) sana geldiklerinde Allah’ın seni selamlamadığı şeyle selamlıyorlar ve kendi nefslerinde ise “Dediğimiz dolayısıyla Allah bize azap etmeli değil miydi?” derler. Cehennem yeter onlara! Ona (nar’a) maruz kalacaklar. Ne kötü dönüş yeridir o!”
Bu ayete vesile olan selamlaşma olayı ise hadiste şöyledir: Yahudiler ses uyumuyla söyleme oyunu yaparak “es Selamü aleyke” yerine “es Samu aleyke” derlerdi ki, bu ise “sana ölüm olsun” manasınadır. Münafıkların ve yahudilerin bu tür selamlarına Rasulullah (SAV) Efendimiz sadece “Aleyküm” der, bu beddua edişi üzerine almamak amacıyla “Ve Aleyküm” demezdi. Ancak Efendimiz (SAV)’e böyle selam verildiğini fark edince bu kötü niyetli insanlara Aişe validemiz (ra) şöyle cevap verdi: “Aleykümüs Sam ve leanekümüllah ve ğadibe aleyküm.” Yani “ölüm size olsun, Allah size lanet ve gadap etsin” diyor.
Bu cevabı işiten Efendimiz (SAV) şöyle buyurdu: “Ya, Aişe! Allah gereğinden fazla söyleyeni sevmez.”
Talibin konuşma, fikir ve düşünceleri sözde ilahlık kastı içermeyecek, ama cümlelerinin sınırında durabilmeyi de başarmalı ve Müstakilen Varım ve Muhtarım İddiası tehlikesine yaklaşacak alana geçmeyerek kendisini aşırılıktan koruyabilmelidir. Batıl hayat tarzı içerisinde kendi adına söylediği “BEN”i sımsıkı tutup sahibine teslim etmeyerek cimrilik yapan ve konuşma nimetini Allah’a karşı kullanarak da israf eden esfele safiliyn insana karşılık Talib, Allah adına söylediği “BEN” ile konuşmalarında da orta yolu bulabilmelidir.
Evet, ya Halifetullah olarak konuşursun ya da Şeytanın Avukatı olarak!

ŞEYTANIN AVUKATI -1-