Hz. Ömer bir gün hutbe okurken şöyle dedi:
‘Ey insanlar! Sizin içinizden buraya çıktığım gibi, Hz. Peygamber de bizim içimizden bu makama çıkıp şöyle buyurmuştur:
“Benim ashabıma iyi davranın. Sonra onları tâkip eden tâbiîne de iyi davranın. Sonra yalan yayılacaktır. Hatta kişi, yemine dâvet edilmediği halde kendiliğinden yemin edecektir. Kendisinden şahidlik istenilmediği halde şahidlik yapacaktır.”  (Tirmizî, Fiten, 7; Nesâî, es-Sünenü’l-Kübr’a, nr. 9225)
“Kim yalan olduğunu bildiği halde benden hadîs rivayet ederse, o yalancının biridir.” (Tirmizî, ilim, 9; İbn Mâce, Mukaddime, 5; Süyûtî, Câmiu’s-Sağir, nr. 8631; İbn Ebü’d-Dünya, Kitâbü’s-Samt,nr. 538)
Bir hadiste de şöyle buyurmuştur:
“Kim yalan yere yemin eder, müslüman bir kişinin malını o yalan yeminiyle haksız olarak elde ederse, böyle bir kimse, Allah’ın huzuruna, Allah kendisine kızgın olduğu halde gelir.” (Buhâri, Müsâkât, 5; Müslim, İman, 220; İbn Hibban, es-Sahih, 5084)
Rivayet edildiğine göre Hz. Peygamber bir kişinin şahitliğini -uydurduğu bir yalan yüzünden- reddetmiştir”  (İbn Ebü’d-Dünya, Kitâbü’s-Samt, nr. 490)
“Yalan ve hâinlik dışında müslümanda her haslet bulunabilir.”  (Beyhâki, es-Sünenü’l-Kübra, 10/197; İbn Ebü’d-Dünya, Kitâbü’s-Samt, nr. 475)
Aişe validemiz dedi ki:
“Hz. Peygamber’in ashabına, yalandan daha ağır ve zor gelen bir huy yoktu. Hz. Peygamber ashabından bir kişinin yalan söylediğini anlayınca, tövbe ettiğini bilmedikçe, bunun sıkıntısı Resûl-i Ekrem’in (s.a.v.) içinden çıkmazdı. Yüzünden belli olurdu.” (Tirmizî, Birr ve’s-Sıla, 46; Ahmed, Müsned, 6/152; Heysemî, Mecmau’z-Zevaid, 1/142; İbn Ebü’d-Dünya, Kitâbü’s-Samt, nr. 479)
Hz. Musa (as) dedi ki: ‘Yarab! Amel yönünden kullarından hangisi daha hayırlıdır?’ Allah Teâlâ:
‘Yalan söylemeyen, kalbi fısk ve fücur taşımayan ve zinâ etmeyen kul’ dedi.” (İbn Ebî Dünya)
“Lokman Hekîm oğluna şöyle dedi:
“’Ey oğul! Yalandan sakın! Çünkü yalan serçenin eti gibi tatlıdır; Fakat pek kısa bir zamanda sahibi kendisinden bıkar!’ (İbn Ebü’d-Dünya, Kitâbü’s-Samt, nr.542)