26 AĞUSTOS BÜYÜK TAARRUZ – Kocatepe Gazetesi

 96 yıl önce yani 26 Ağustos 1922 Cumartesi… 25 Ağustos’u 26 Ağustos’a bağlayan  gece saat 2.30… Hilal şeklindeki ayın şavkı  Kocatepe sırtlarına  vurmuş..
“Kocatepe yanık ve ihtiyar bir bayırdır. Ne ağaç, ne kuş sesi, ne toprak kokusu vardır. Gündüz güneşin, gece yıldızların altında kayalardır…../ Kayalıklarda şayak kalpaklı nöbetçi, okşayarak gülümseyen bıyığını, seyrediyordu Kocatepe’den dünyanın en yıldızlı karanlığını…”
İşte bu gecenin ilk saatlerinde Şuhut’u sarmalayan dağlar, kayalar arasından, yol iz bulunmayan sarp arazi üzerinden yürüyen tek yürek olmuş muharip birliklerimiz büyük bir gizlilik ve disiplin içinde yerlerini aldılar… Burası Kocatepe… Ebedi ve kutsal bir zafer dağı olarak geçecek tarih sayfalarına birkaç saat sonra… Vatanseverlik duyguları doruk noktasında… Askerlerimiz tarifsiz heyecanlar içinde.. Dik ve yalçın kayalarla çevrili Kocatepe’nin azametli görüntüsü kurtuluşun habercisi gibiydi sanki… Gafil düşman, birkaç saat sonra perişan olacağından habersiz derin bir uykuda..  
Tan yeri henüz ağarmamışken, elinde feneri olan bir kılavuzun öncülüğünde, Mustafa Kemal Paşa, Fevzi ve İsmet Paşalar önde, karargâh arkada ulaştılar Kocatepe’ye.. Türk Ulusu’nun  tarihine yön verecek, bir  ölüm kalım savaşına sahne olacaktı burası.
“Dağlarda tek ateşler yanıyordu/ Ve yıldızlar öyle ışıltılı, öyle ferahtılar ki/ Şayak kalpaklı adam, nasıl ve ne zaman geleceğini bilmeden güzel, rahat günlere inanıyordu/  Ve gülen bıyıklarıyla  duruyordu ki mavzerinin yanında, birdenbire  beş adım sağında onu gördü/ Paşalar onun arkasındaydılar, O saati sordu ./ Paşalar “üç“ dediler. Sarışın bir kurda benziyordu./  Ve mavi gözleri çakmak çakmaktı./ Yürüdü uçurumun başına kadar, durdu/ Bıraksalar ince, uzun bacakları üstünde yaylanarak/ Ve karanlıkta akan bir yıldız gibi kayarak/ Kocatepe’den Afyon ovasın atlayacaktı” /(Nazım Hikmet)
Gün ağarırken başladı topçu ateşi… İşte bu andan itibaren bütün bataryalar, ölüm püskürtmeye başlamıştı düşmana. Topçularımız öyle düzenli ve etkili ateş ediyorlardı ki yüzden fazla batarya olduğu halde ortada yalnız bir top, bütün dehşetiyle gürleyen bir tek top  varmış gibi bir ateş sistemi, karşı tepeleri ve kayaları berhava ediyordu… Topların  tarrakaları Sincanlı ovasından  ta Afyon Kalesi’ne, Akarçay sularına, Güzelim dağlarına kadar uzanan bölgede yankılanmaya başladı.. Tarif edilmesi imkansız bir manzara… Ve topçu piyadelerinin hücumu… Tel örgüler yerle bir oldu, yarıldı düşman savunması dört beş saat sonra… Ve 27 Ağustos 1922 günü 189. Alay, saat 17.30’da bir yıldırım gibi  girdi Afyonkarahisar’a.. Halk askerlere sarılarak  sevinç gözyaşları döküyordu…  “Secde-i Şükran”da bulundu Afyon halkı… Bu heyecanlı manzarayı tarife kelimeler yeterli olamıyor…
Mustafa Kemal Paşa’nın yaveri Salih Bey:  “Belediye önüne geldiğimizde kadın erkek, genç ihtiyar sokağa dökülen ahâlinin otomobile öyle bir hücumu karşısında bulunduk ki sevinçten ağlaşan, nihayetsiz göz yaşı döken vatandaşların içinden kurtulmak imkanı yoktu… Herkes Paşa Hazretlerine  sarılıyor, yüzünü gözünü öpüyordu… Bu heyecanlı sahneye dayanma imkanı yoktu..” diye anlatıyor o tarihi günü ve saati..
Bilindiği üzere cumartesi ve pazar günleri Avrupa’da her  yer  tatildir… Haberleşme ve basın yayın organları da   henüz daha emekleme çağındadır . Düşmanın yarılması ve Dumlupınar’a doğru kaçması haberini ancak 31 Ağustos salı günü duyabilmiştir Avrupa… “Atı alan Üsküdar’ı geçmiştir”… Yani her şey planlı programlı ve başarıyla icra edilmiştir…
İş burada bitmiyordu elbette… Esas ve büyük hesap 30 Ağustos günü Dumlupınar’da kesilecekti… İstiklal Savaşı tarihimizin fevkalede önemli dönemeçlerinden, ulusumuzun kaderini belirleyen en şerefli ve en ahlaklı bir mücadele süreci ve binbir kahramanlık destanına  sahnesine olacak Dumlupınar’da…