Nöbetçi Eczaneler
30 Nisan 2014 Çarşamba 03:00:00 Askerî ve siyâsî bir dâhî olduğu su götürmez bir gerçek olan Atatürk, cesur ve isabetli kararlar veren ma’iyyetindekileri yönetme ve motive etme gücüyle, verdiği emirlerle, Türk tarihinin akışını, çağdaş bir Türkiye Cumhuriyeti’nin kuruluşuna yönelten üstün bir kişiliktir.
Atatürk, 1911 Trablus Savaşıyla düşman karşısında ordulara komuta etmeye başlamıştır. 30 Ağustos 1922 Dumlupınar zaferi ve ardından 9 Eylül 1922 günü düşmanın denize dökülmesi ile komutanlık yaşamının doruklarına çıkmıştır. Bu hesaba göre yaklaşık on iki yıl (bir kaç kısa ara dışında) koşmuş durmuştur cepheden cepheye “Tek Adam”… Şâirin, “Bu vatan kimin?” şiirinde “Namus yolunda cepheden cepheye koşanlarındır” dediği gibi…
Atatürk, verdiği emirlerle hem kendi geleceğini hem de Türk ulusunun geleceğini belirlemiştir. Bunlardan ilki Nisan 1915 tarihindeki Çanakkale kara savaşları sırasında “Ben size taarruzu değil ölmeyi emrediyorum” komutu, ikincisi Kütahya-Eskişehir muharebelerinin ardından orduyu derleyip toparlamak amacıyla düşmanla büyük bir açıklık bırakarak Sakarya’nın doğusuna çekilme emri, üçüncüsü Sakarya Savaşı sırasında “Hatt-ı müdafaa yoktur sath-ı müdafaa vardır. O satıh bütün vatandır. Vatanın her karış toprağı vatandaş kanıyla sulanmadıkça terk olunamaz.” Dördüncü emriyse yüce komutanın, “Ordular! İlk hedefiniz Akdeniz’dir. İleri!” olmuştur. Bu emirle motive olan Mehmetçik on dört günde İzmir’e inmiş ve Yunanlıların Trakya’daki üç tümeninin yardıma koşmasına meydan vermemiştir…
Çanakkale kara savaşlarının cereyân ettiği Nisan ayının 99. yılı nedeniyle birinci emir üzerinde Atatürk üzerine yazılan kitaplardan bazı alıntılar aktarmak istiyorum, özellikle gençlere…
Bilindiği üzere 18 Mart 1915’te düşman donanmasının Çanakkale’yi geçiş harekâtı başarısızlıkla sonuçlanmış fakat düşman kara savaşları yoluyla hedefine ulaşmayı koymuştur kafasına… Bu tarihte yarbay rütbesindeki Atatürk, Gelibolu’da yeni kurulan 19. Tümen komutanlığına atanır. Bölgeyi inceleyen Atatürk, düşmanın Kabatepe ve Arıburnu sahillerinden çıkarma yapabileceğini tahmin eder ve yetersiz şartlara rağmen gerekli önlemleri alır ve 57. Alayı Kocaçimen bölgesine kaydırır. Ordu genel komutanlığı ise düşmanın buralardan çıkarma yapabileceğini düşünmemişlerdir. Ve hazırlık yapılmamıştır. (Ben bu sahili gördüm. Gerçekten çıkarma için elverişli bir yer değildi çünkü denizden sonra uçurumlar başlıyordu. Bu uçurumlardan düşman üzerine elinde süngülerle uçarcasına atlayan Mehmetçik’lere borcumuzu nasıl ödeyeceğiz?) 25 Nisan 1915 sabahı Yarbay Mustafa Kemal, Conkbayırı’na vardığı sırada kendine doğru koşarak gelen askerlerin önlerini keserek sorar:
-Nereye gidiyorsunuz?
-Düşman geliyor.
-Nerede? Kaçan askerlerin işaret ettiği tepeye doğru bakan M. Kemal önünde hiçbir engel olmayan düşman neredeyse elini kolunu sallaya sallaya gelmektedir. M.Kemal’in yanında birkaç subay ve kaçan erlerden başka kimse yoktur.
-Düşmandan kaçılmaz der. Erler
-Cephanemiz yok derler.
-Süngünüz var ya, diyen M. Kemal, bu anları şöyle anlatır:
“Bağırarak süngü takdırdım, yere yatırdım. Aynı zamanda Conkbayırı’na doğru ilerlemekte olan piyade alayının yanımıza gelmesi için emir subayımı geri gönderdim. Yere yatan erlerimizi gören düşmanlar da yere yattılar. Kazandığımız an bu andır” 57. Alay yetişmiştir bu arada, ancak düşman sekiz taburdan fazladır. M.Kemal’in asker sayısı yetersizdir. Bir dakika sonra süngü taktırıp şu emri verir ulu önder: “Size ben taarruz emretmiyorum; ölmeyi emrediyorum… Biz ölünceye kadar geçecek zaman içinde yerimizi başka kuvvetler, başka kumandanlar alabilir…” Bu anları şöyle anlatır Atatürk: “Herkes öldürmek ve ölmek için düşmana atılmıştı.” 57. Alay’a gelince… Şehit olmuştur hepsi… (1) Suat İlhan, Atatürk Araştırma Merkezi Dergisi,Temmuz 1987 sayı :9
