BİRBİRİNİZ HAKKINDA KONUŞMAYIN, BİRBİRİNİZLE KONUŞUN

Değerli dostlar; millet olarak bize Bizans’tan geçme bir hastalık olan gıybet, dedikodu ve hasetten bahsetmek istedim. Bu hastalık toplumları içten içe kemirmekte ve bitirmektedir. Esasen kişi tanımadığının düşmanıdır.  Birbirimizi tanımak yerine, tanımadığımız hatta hiç görmediğimiz kişi hakkında yorum yapıp karalamayı marifet haline getirdik. Bunun sebebi de karşılıklı görüşmeyi becermediğimiz, ya da bu medeni cesareti gösteremediğimiz ve kulak dolgusu ile kolay yolu seçtiğimiz içindir. Kısacası bu durum, tembelin çalışana çamur atması olarak tezahür etmesidir.                         
Oysa çamur atmak, iftira yamamak kul hakkına girmektir. O yüzden de bu densizlerin işleri rast gitmez. Düşünmeden, araştırmadan, muhatabını tanımadan, muhakeme etmeden, duyduğuna inanarak, gözü bağlı sağa sola kılıç sallamak gibi tam da cahil işidir. Caddelerde adamım edasıyla dolaşanların maalesef çoğunluğu dedikodu körükçüsüdür.
Aslında dedikodu ve gıybet edenin içinde mutlaka çekememezlik vardır. Yani bende yoksa karşıdakinde de olmasın fikri. Bu çarpık fikir sahibini uykusuz bırakır. Kıvrandırır durur. Bunlar her konuda herşeyi de bilirler. Kendi işine bakmaz, başkasının işiyle meşgul olur. Oysa karşı taraf iş yoğunluğundan kendini dahi unutmaktadır. Çünkü şeytan boş insanların arkadaşıdır ve onların kafasına girmeyi sever. Hal böyle olunca dedikoducu da fesatlığı ile bir işe yaramayan adam konumundadır. Ben yüzlercesini tanıdım. Mutlaka sizin de etrafınızda vardır. Şahsen ben, benimle bir derdi olan varsa gelsin söylesin isterim.
İşte bu kendini ve haddini bilmezler yüzünden toplumda huzur kalmamaktadır.
Sonuç olarak; ömrü şikayet ve çok bilmişlikle geçmiş cadı kazanına odun taşıyanlara diyeceğim odur ki; bir an için dahi olsa kendilerini karşı tarafın yerine koysunlar. Onun hakkında konuşmak yerine onunla konuşsunlar.