KİMLERLE DOSTLUK VE İLİŞKİ KURULABİLİR

14 Kasım 2015 Cumartesi 02:00:00
  İslâm hangi din ve milletten olursa olsun bir takım özellikleri taşıyan insanlarla müşterek hareket etmeye engel olmaz. Aksine teşvik eder. Zira, insanlar arasında barışın temini, öncelikle Müslümanlarla, daha sonra diğer insanlarla karşılıklı ilişki içinde bulunmakla sağlanır. Dünyada her insanın Müslüman olması düşünülemez. İnanmayanlarla, inanan insanlar, daima beraber yaşamak mecburiyetinde kalabilirler. Hz. Peygamber, Medine vesikasında din farkı gözetmeksizin, Müşrik ve Ehl-i Kitap bütün insanlarla savunma anlaşması yapmıştır. Bunun için, dostluk ve ortaklık kurulacak Gayr-i Müslimler’de şu hasletlerin bulunması istenir. (Remzi Kaya, Kur’an’da Dostluk İlişkileri, Ayışığı Kitapları: 228-229.)
a-Tarafsız Olanlar
Kendi inanç düşünce ve yaşantıları doğrultusunda hareket edip, İnananlara düşman olmayan ve düşmanlarına yardım etmeyenler. Konuyla ilgili Yüce Allah şu bilgiyi verir:
”Allah sizinle din uğrunda savaşmayan, sizi yurdunuzdan çıkarmayanlara iyilik yapmanızı ve adil davranmanızı yasak etmez. Allah adil olanları sever.” (Mümtehine: 60/8.)
b- Müslüman Olmayan Akrabalar
İslâm aile bağlarına çok önem verir. İnançsız olan akrabalarla ilginin kesilmesini istemez. Onlardan olumsuz durum gelmez ise, İslâm onlara karşı iyilik yapmayı ve ziyaret etmeyi yasaklamaz. (Bk. Nisa: 4/36) Sıcak ilişki içine girilmesini arzular.
“Biz insana ana-babasına iyi davranmasını tavsiye etmişizdir. Çünkü anası onu nice sıkıntılara katlanarak taşımıştır. Sütten ayrılması da iki yıl içinde olur, (işte bunun için) önce bize sonra da ana-babasına şükretmesini tavsiyede bulunmuşuzdur. Dönüş ancak banadır. Eğer onlar seni, hakkında bilgin olmayan bir şeyi, bana ortak koşman için zorlarlarsa, onlara itaat etme. Onlarla iyi geçin…” ( Lokman: 31/14-15)
Buraya alınan ayette de görüldüğü gibi, Yüce Allah, müşrik olan anne babaya iyilik yapmayı emreder. Nitekim Esma validemize müşrik annesine iyilik yapması için Hz. Peygamber’in izin verdiği nakledilmektedir. (Buhâri. Hîbe, H. 2620; Müslim. Zekât, H. 1003- .)