22 Aralık 2014 Pazartesi 02:00:00
  Namaz konusunda Kur’an-da Ankebut suresi 45.ayette şöyle buyrulmaktadır:
“Ey Muhammed! Kitaptan sana vahy olunanı oku, namazı da dosdoğru kıl. Çünkü namaz insanı hayâsızlıktan ve kötülükten alıkor. Allah’ı anmak (olan namaz) elbette en büyük ibadettir. Allah yaptıklarınızı biliyor.” (Ankebut:45)
Namaz öyle bir ibadettir ki; mü’mini huzura, ebedi mutluluğa, dünya ve ahiret saadetine erdirir. Namaz ibadeti ile Müslüman, cehaletten ilme, kötülükten iyiliğe, çirkinlikten güzelliğe, karanlıktan aydınlığa, bunalımdan ruh sadeliğine, sıkıntıdan refaha, ızdıraptan selamete, huzursuzluktan gönül rahatlığına, hastalıktan sıhhate, günah çukurundan sevap düzlüğüne, zulmetten nura kavuşur.
Peygamber efendimiz bir hadislerinde şöyle buyuruyor:
“Kul, namaza kalktığı zaman, Allah kendisi ile onun arasındaki perdeyi kaldırır, onunla yüz yüze gelir. Melekler de omuzlarının hizasından itibaren tâ arşa kadar sema boşluğunu doldururlar. Onun namazı ile beraber namaz kılarlar ve onun yaptığı dualara “âmin” derler. Göklerin tam ortasından, namaz kılan kimsenin tepesinden tırnağına kadar rahmet yağar. Allah’ın münadilerinden birisi şöyle bağırır:
—Eğer şu münacaat eden kul kiminle münacaat ettiğini bilseydi, gözleri sağa sola kaymazdı. Muhakkak göklerin kapısı namaz kılanlar için açılır. Cenâb-ı Hakk namaz kılan kulu ile meleklere karşı iftihar eder.” (İ.Gazali, İhya 1.428)
Namaz, fakir ile zengini, amir ile memuru, Türk ile Arabı ve ya bir Afganlıyı ve ya Almanı aynı safta buluşturarak hem İslam kardeşliğini pekiştirir, hem de insanlar arasında yaratılış bakımından hiç bir farkın bulunmadığını öğretir.
Namazda uyulması gereken ve çoğumuzun pek de dikkat etmediği konulardan birisi de “Ta’dil-i erkân”dır. Ta’dil-i erkâna uymak vaciptir. Hatta farz diyenler vardır. Ta’dîl-i erkânın İmam Ebû Hanîfe ile İmam Muhammed’e göre vacip, İmam Ebu Yusuf ile imam Şafi’ye göre farzdır.
Ta’dil-i erkân; namazın, kıyam, rükû, secde gibi rükünlerinin dikkatli bir şekilde yerine getirilmesi, bunları yerine getirirken ilgili uzuvların, yani vücudumuzun bölümlerinin yerli yerinde olması demektir. Diğer bir ifadeyle kıyamda iken dosdoğru, rükûda iken gerektiği gibi durmak;
Rükûdan kalkınca beli dosdoğru düzeltmek, sübhanellah diyecek kadar durmak, iki secde arasında yine sübhanellah diyecek kadar durmak, namazı gereği gibi kılmak demektir.
Namaz kılarken acele etmemeli, sükûnetle ağır, ağır kılınmalıdır. Sevgili Peygamberimiz “Namazı benim kıldığımı gördüğünüz gibi kılınız” buyurmuştur. O’nun mübarek eşleri Hz. Aişe, peygamberimizin namaz kılışını şöyle anlatır:
“…Rükû ettiği zaman başını ne yukarıya diker, ne de aşağıya büker, ikisinin arasında tutardı. Rükûdan kalktığı vakit, iyice doğrulmadan secdeye gitmezdi. Başını secdeden kaldırdığı zaman dahi iyice doğrulup oturmadıkça ikinci secdeyi yapmazdı…( Müslim)
Rasûlullah (s.a.v.) buyuruyor ki:
“Kim imamdan evvel başını secdeden kaldırır veya imam secdeye varmadan başını secdeye koyarsa, (bir rukun eda edecek kadar imamdan ayrı olursa) imamla birlikte kıldığı namazı fasittir.” (Şeyban, İmam Suyuti, Camiu’s-sağir, Aydın yayınevi: 1/738)