Bilgin erdemli, kişiydi. ‘Cüneyd’i Bağdadi’
Deniz kenarında, inceliyordu alemi
Gördü. Bir ateşe, tapınan, dinsiz Mecusi
Atıyor. Denize elindeki dolu yemi
Sordu ne yapıyorsun? Yazık değil mi?
Avlanmak’sa niyetin, yaptığını beğendin mi?
Mecusi, gayet rahat, hoş cevap verdi
“Yem atıyorum. Yesinler diye balıklara
Doysun karınları, dua etsinler bana
Konuşma devam etti, Cüneyd şöyle seslendi
Ama sevap kazanman için, inanç gerek sana
Önce Kelime’i şehadet getirmelisin
Allah’a elçisine inandım. demelisin
İnancın yoksa, iyiliğin bir yararı olmaz
Müslüman olmadan, ecir, sevap kazanılmaz
Mecusi der; Attığım yemi ALLAH görmez mi?
“Elbet görür. Yapılan işi bilmez mi?
Allah, bildiğine göre bunlar yeter
********
Aradan birkaç yıl sonra, Cüneyd Hacca gider
Bakar ki yem atan, yanında tavaf eder
Sorar ona; Ne işin var, burada senin
Kişi sevinçle gülümser cevap verir
“Ben, Allah’ın gördüğü kimseyim
Sen gittikten sonra, içimi bir Nur kapladı.
Baktım. Balıklar ağaçlar, şahitlik ediyor
Başladım kalpten, şehadet getirmeye
Rabbimiz beni gördü. Geldim teşekkür etmeye
Mevlam; Sen her şeyi bilensin. Görensin demeye
**********
Sana bir sözüm var. Sen beni dinle
Ey Cüneyd. İyilik yap. At denize
Halk eden görür. Balık görmese de