22 Temmuz 2014 Salı 03:00:00
  Aydın Öztürk’ün seslendirdiği “Canlı Yayında Ölüm” isimli şiirinin sonu nasıl biter, bileniniz var mı? Benim aklıma kazınmıştı adeta:
“Şimdi devrilirken delikanlılar
Göğsünden yaralarla
Kalplerini, boğuyan avuçlarındaki
Taşlara sakladılar
Belki de onun için
Filistin’deki her taş
Sönmüş bir volkandır artık
Ve bu kesin
Taşlar, tankları yenecek!”
Filistin’de yine bir katliam var. Avrupalı “dostlar”ımız suskun. “Dostlar” kelimesi tırnak içinde, zira 150 yıldır gerçek bir dostluk görmediğimiz aşikâr.
“Stratejik ortak” Amerika Birleşik Devletleri de İsrail’in yanında.
Ya biz?
Hem Türkiye olarak, hem birey olarak…
Biz kimin yanındayız?
Filistin’deki çocuklara yabancı marka televizyonların ekranların yansıttığı görüntüler üzerinden, yabancı kanalların yorumlarıyla, ellerimizde bir kola şişesiyle mi üzülüyoruz?
Haberleri kapattıktan sonra hangi deterjanı kullanıyoruz, hangi yiyecekleri tüketiyoruz?
Kimseyi suçlamak doğru değil.
Ülke olarak da kimin yanında olduğumuz sorusu kafamı kurcalıyor…
Büyük Ortadoğu Projesi Eşbaşkanlığı bizde.
Yahudi Cesaret Ödülü bizde.
İsrail’le ticari anlaşma bizde.
Bizde olmayan başka bir şey var mı?
Güney Amerika ülkeleri bile İsrail’le ilişkilerini askıya alırken, biz hâlâ “hesap” peşindeyiz.
Evet, taşlar tankları yensin ve bir gün yenecek elbette.
Ama Filistinlilerin zafer çığlıklarında Türkiye’nin sesi olacak mı, kaygım var.
İsrail’e diplomatik yollardan bir nota bile vermeyi aklına getirmezken biz, nasıl taş olacağız o tanklara karşı?
Kürecik’te İsrail’in başına bir şey gelmesin diye çırpınıp dururken, Suriye sınırımızdaki mayınları az kalsın İsrail’e temizletecekken, Irak’ın kuzeyinde kurulan Kukla Devlet’in “İkinci İsrail” olduğunu görmezken…
Nasıl sağlayacağız, Gazzeli mazlumun taşının, İsrailli tankları yenmesini?
Taşlar, tankları yenecek evet.
İlahi adalet bunu emrediyor.
Bugün değilse yarın…
Ama bu zafer kazanıldığında, bir Filistinli bize dua edecek mi, “İyi ki varsınız” diye?