Müslüman, yalan ile imanın bir arada bulunamayacağını bilip yalandan kaçınarak doğruluğun temsilcisi olmalıdır. (Bkz. Müsned, 2/353)
İsmail b. Vâsıt şöyle anlatıyor: Ebubekir Sıddîk Hz. Peygamber’in ölümünden sonra hutbe okurken şöyle dedi: Bir sene önce Hz. Peygamber şimdi bulunduğum yerde durdu -sonra Ebubekir ağladı- ve şöyle dedi:
“Yalandan sakınınız. Çünkü yalan, fısk ve fücurla/kötü ahlakla beraberdir. Bunların ikisi de cehennemdedir “(Buhâri, Edebü’l-Müfred, nr. 724; İbni Mace, Dua, 5; Süyûti, Câmiu’s-Sağir, nr. 5535; Nesâî, Amelü’l-Yevm vel-Leyle, nr. 10719; İbn Ebü’d-Dünya, Kitâbü’s-Samt, nr. 444))
Ebû Ümâme, Resûlullah’ın (s.a.v.) şöyle buyurduğunu nakletmiştir:
“Yalan, münafıklığın kapılarından bir kapıdır” .(Harâitî, Mesâviü’l-Ahlâk, nr. 111; İbn Adî, el-Kâmil, 1/103 (Beyrut; 1997)
Hasan Basrî  (r.a.) şöyle demiştir:
“Daha önce şöyle deniliyordu: ‘Gizli ile açığın, söz ile fiilin, çıkış ile girişin değişik olması münâfıklıktandır. Üzerinde münâfıklık binâsının yükselmiş olduğu temel yalancılıktır’. Hz. Peygamber (s.a) şöyle buyurmuştur:
En büyük hiyanet, din kardeşine haber verdiğin bir sözde o sana inandığı halde senin ona yalan söylemendir.” (Buhâri, Edebü’l-Müfred, nr. 398; Ebû Davud, Edeb, 71; Ahmed, Müsned, 4/182)
İbni Mesud (r.a.) Peygamber Efendimizin şöyle buyurduğunu anlatır:
“Kul yalan söylemek ve yalancılıkla meşgul olmak sebebiyle Allah katında yalancılardan sayılır.” (Müslim, Bir ve’s-Sıla, 105; Buhârî, Edebü’l-Müfred, nr. 386; Ahmed, Müsned, 1/384)
Hz. Peygamber, bir koyunun pazarlığını yapıp ‘Allah’a yemin ederim, sana şu şu fiattan eksik vermem’, ‘Allah’a yemin ederim, ben de sana şu şu fiattan fazla vermem’ diye yemin eden iki kişinin yanından geçti. Sonra oradan geçerken onlardan birinin koyunu satın aldığını gördü ve şöyle dedi:
 “O iki kişiden biri hem günahı, hem de yeminin kefaretini yüklenmiş oldu.” (Zebîdî, İthâf, 9/247)