Kutla/mış gibi…

1 Mayıs Emek ve Dayanışma Bayramı’nı suya-sabuna dokunmadan, genel ve yuvarlama sözlerle kutlamanın dayanılmaz mutluluğu içindeyiz.
Sendikalar arasında çekişme, partiler arasında ve içinde su yüzüne çıkan tartışmalar neticesinde Yeşilyol Caddesi ve Cumhuriyet Meydanı’nda toplasanız 1500 kişinin yer aldığı kutlamalara imza attık.
Ne mutlu bize…
Gelecek yılki faaliyet raporlarında şu cümleleri gönül rahatlığıyla yazabiliriz: “2014 yılındaki 1 Mayıs kutlamalarını organize ederek, emeğin ve mücadelenin temsilcisi olduk…”
Hakikaten öyle mi?
Türk-İş’in düzenlediği kutlama programı da, KESK’in tertip ettiği merasim de hakikaten emeğin ve mücadelenin temsilciliğin yapmaya aday mıydı?
Kutlamanın yapıldığı alanlarda, gerçekten işçi sınıfından olan insanlar yok muydu?
Vardı elbette.
Ben Cumhuriyet Meydanı’ndaki merasimi takip ettim.
Kürsü ile gerçeklik bir türlü buluşmadı.
Kürsüden gelişigüzel, vakit geçirilsin diye söylenen ezbere sözler, halk nezdinde bir karşılık bulmadı.
Meydan’a gelen vatandaşlar arasında “konuşma bitse de gitsek” havası hâkim oldu. Valilik önünden Zafer Müzesi’nin ilerisine bile gitmeyen kalabalık, aynı zamanda Anıtpark’tan yönelen ilgisiz bakışlar; “halktan kopukluğun” da bir göstergesi gibi geldi bana.
Geçen yıl, bir önceki yıldan kötüydü kutlamalar, bu yıl ise katılım daha da düşmüştü.
Mesai arkadaşım Ali Fuat Güçlüer’in Yeşilyol’daki kutlamalarda çektiği fotoğraflara baktım.
Orada da aynı havanın hâkim olduğunu tahmin ettim.
Kürsüde yine sendika başkanları; vatandaşın hayatına müdahale edemeyecek; sorunlarına merhem olamayacak bir sürü cümle, ardı ardına sıralanmış.
Ankara’nın Tandoğan Meydanı’nda Yatağan’da özelleştirmelere karşı mücadele eden işçiler adına Ayhan Öztürk konuşmuş.
Ayhan Öztürk’ün konuşması ile kitledeki coşku artmış.
Allah aşkına, yok mu Afyonkarahisar’da kürsüden hitap edebilecek bir işçi?
Şeker Fabrikamız var.
Alkoloid Fabrikamız var.
Travers Fabrimamız var.
Demiryolu işçilerimiz var.
YÜNTAŞ’ımız var.
Belediyemiz var.
Devlet Hastanemiz var.
Gazetecilerimiz var.
Taşeron işçilerimiz var.
Hepsi var, ama kürsüde bir tanesi bile yok.
Asgari ücretlinin, sözleşmelinin, bilumum emekçinin derdini “başkanlar” anlatıyor.
Kulaktan kulağa oynarmışçasına…
Biz yine 1 Mayıs’ı kutlamış gibi yaptık. Bugün yine işçinin gündemi “ekmek”.
Kürsüde temsil edilmeyenlere, konuşma yaptırılmayanlara selam olsun.