Nöbetçi Eczaneler
Hemen herkes bilir Aşık Veysel’in, “Uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece/ Yetişmek için menzile gidiyorum gündüz gece” dizelerini… İnsanoğlunun yaşam sürecini bu yalın cümleler kadar etkili, derin ve ölüm karşısındaki aczini nerdeyse bir felsefe kitabına sığmayacak hacimde anlatan sarsıcı sözler nadirdir edebiyat kitaplarında..
“Biz dünyadan gider olduk kalanlara selam olsun/ Bizim, için hayır dua kılanlara selam olsun” diyen Yunus Emre değil ki herkes…
Elli yılı aşkın yakın arkadaşım ve dostum olan Münür Ağduk’a veda ederken kafamdan geçti bütün bunlar…
Yüzlerce hemşehrimizi istihdam eden TCDD’nin Afyon Bölge Müdürlüğü’nde bir atelyede çalıştı. Şimdi artık yerinde kat kat binalar yükselen ve bizim kuşağın unutulmaz Atatürk Stadyumu’nun arkasındaki kayalıklardan aşarak antrenmanlara, maçlara gelen lacivert – mavi formalı, amatör futbolumuzun lokomatifi Demirspor’da kaleciydi; futboldu, spordu ortak dünyamız Münürle… Karşılıklı takımlarda top oynadık. Nereden bilecektik ki gün gelecek, ben de aralıksız yirmi yıl teknik sorumlu olarak çalışacağım o takım da…
”Kova Münür” derlerdi ona.. Kızdığını hiç görmedim.. Güler geçerdi… Ben hiç “Kova” demedim Münür’e.. O da bana hep “ Hoca”, “Agah Hoca” derdi …
Bir aşktı onda futbol… Bu uğurda o zamana göre oldukça yüklü harcamalar da yapmıştı; şikâyet ettiğini de görmedim hiç; emekli olunca açtığı spor malzemeleri satan dükkanı da kapattı bir süre sonra; veresiye malzeme alıp da borçlarını ödemeyenler çoğalmıştı çünkü..
Cenaze töreni sırasında ortak arkadaşlarımızdan Terzi Yusuf: “Altın gibi bir insanı kaybettik” diye yine ortak üzüntümüzü ifade ediyordu..
“Futbol Ajanlığı” sırasında (O zamanlar TFF Futbol İl Temsilcine futbol ajanı denirdi) ilçeleri, komşu illeri gezerdik. Gurup maçlarına giderdik birlikte… Futbol özerk değildi henüz ve TFF, Gençlik ve Spor Bakanlığı’na bağlıydı. Genel müdürlükteki lisans işlemlerine bakan bütün görevliler tanırdı onu.
Türkiye Antrenörler Derneği’nin ilk üyelerindendik ikimiz de. Ankara 19 Mayıs Stadyumu’nun Tribünlerinin altındaki TÜFAD bürosuna uğramadan ve rahmetli Günaydın Özyurt Hocamızı ve Kazım Türesin Hocamızı ziyaret etmeden dönmezdik Afyon’a ..
Afyon Futbol dünyasında da tanımayan yoktu onu; herkesin işini görmeye çalışırdı; hakem penaltı verirdi ona kızanlar olurdu hakem penaltı vermez yine ona kızarlardı, bazen “Lan arkadaş ben mi idare ettim maçı” diyerek tepki gösterirdi….
Yıllarca amatörce ve fedâkârca yürüttüğü Futbol İl Temsilciliği görevinden kendi isteğiyle ayrıldı “Yoruldum” diyerek…
Mütevaziydi özel hayatında, aile hayatında; bir halk adamıydı; pandemi döneminde eşini kaybetti. Oğulları, kızı, gelinleri yalnız bırakmadılar onu; ancak sağlığı bozulmuştu son birkaç yıldır evinin yanındaki kasap dükkanın önünde oturur gelen geçen arkadaşlarıyla sohbet ediyordu..
Her Cuma saat onda arar “Hayırlı Cumalar” derdi. Bazen ben ondan önce davranır onu arardım.. Başka yakın arkadaşlarını da aradığını biliyordum cuma günleri.. Geçtiğimiz Cuma günü birden fark ettim ki aramadı beni Münür; ben aradım bu kez… Gelini çıktı telefona ve kendisinin yoğun bakımda olduğunu söyledi ağlamaklı bir sesle… Mukadder akibetti beklenen..
Pazar günü öğle namazından sonra kıldığımız cenaze namazından sonra defnettik Münür kardeşimizi; demiryolcular, sporcular, antrenörler, hakemler… Her kesimden arkadaşlarla uğurladık ebedi âleme.. Allah rahmetler etsin.. Mekânı cennet olsun..
“Sual eylen bizden evvel gelene/Kim var imiş, biz burada yoğ iken” demiş Karacaoğlan…
Daha ne denir ki..
Agah Bıyıkoğlu
