Cinayetlerle anılıyorduk, artık tecavüzlerle gündemdeyiz

17 Ocak 2014 Cuma 02:00:00
  Afyonkarahisar’ın pek çok alanda “başkent” olduğundan bahsediyoruz ya hep.
Şöyle gazete arşivlerine bir bakmak gerekiyor. Ne yazıktır ki, hiç de başkentliği hak edecek olaylarla gündeme gelemiyoruz.
16 kişinin, (bunlara kişi demek bile hata ama) akli dengesi bozuk olan, babası cezaevinde bulunan 13 yaşındaki kız çocuğa tecavüzü ile gilili haberler Mayıs 2009’da gündeme geldi. Çay’da 3 yaşındaki erkek çocuğuna tecavüz eden şerefsizlerle ilgili haber Mayıs 2012’de gündemdeydi. Sahipata mahallesinde 3 serserinin bir evin kapısını çalıp, zorla girdikleri ev sahibi kadın ile misafirine tecavüz haberleri Ocak 2013’de gündemdeydi. Bu olayla ilgili çok tartışma yaşandı ama, sonuç olarak Afyonkarahisar’ın siciline işlendi. Bunlar sadece akla ilk etapta geliverenler.
İş-Kur’daki taciz-mobing olayları ile AKÜ Kampüsü yanında bulunan bebek cesedi haberleri daha çok taze.
En son yaşanan yetiştirme yurdundaki skandallar zinciri…
Ve son olarak dünkü gazetelerde yer alan haberler…
***
Bakın Milliyet Gazetesi’ndeki başlık ve haber nasıl:
“Afyon’da 30 satılık çocuk”
Başlık bile tüylerimizi ürpertmeye yetiyor. Bir de haber metnini okuyalım:
“Türkiye çocuk gelinleri konuşurken bu toplumsal yaranın pek konuşulmayan bir yüzü daha ortaya çıktı. Özgür Gündem gazetesinin haberine göre, Afyonkarahisar’ın Erenler köyünde bu şekilde evlendirilmiş ‘30 satılık çocuk’ var.
Bu gelinlerden biri olan Ayten A’nın anlattıkları ise oldukça vahim. Çocuk yaşta para karşılığında kendisinden 51 yaş büyük biriyle evlendirilen Ayten, 8 kardeşinin de aynı şekilde batıdaki illerdeki erkeklere satıldığını anlattı. Erenler köyünde aynı durumda olan ve oradaki halkın “satılık gelin” dediği 30’a yakın kadının olduğunu anlatan Ayten, “Aileme çok kızgınım. Beni satmak için yetiştirdiler. Buralarda eş bulamayanlara para karşılığında satılıyoruz. Hiçbir değeri olmayan ve başkalarının ihtiyaçlarını karşılamak için dünyaya gelmiş kadınlarız” dedi.
Ayten A. yaşadıklarını şöyle anlattı: “Evden çıkarıldığım günü dün gibi hatırlıyorum. Annem ağlıyordu. Ben her şeyden habersiz sadece elbise almaya gideceğimiz heyecanı ile gitme telaşı içindeydim. Her şeyin benim küçük dünyamda göründüğü gibi olmadığını büyüdükçe kavradım. Çok küçük olduğum için neden onlarla birlikte kaldığımı, neden yaşlı adamla sürekli yatmak ve onun tecavüzlerine maruz kaldığımı anlayamıyordum.
Çocukluğum bir muamma benim için. Ben hangi ara çocuk, hangi ara eş, hangi ara anne oldum bilmiyorum. Bir gün çocuklar kapımızın önünde ip atlıyorlardı. Ben de gizliden evden çıkarak çocukların yanına gittim. Oyun oynadığımı gören eşimin çocukları beni sopayla dövdüler. Biz, herkesin unuttuğu ve kaderimizi yaşamaya terk edilmiş kadınlarız. Dilimizi, kültürümüzü, geleceğimizi para için sattılar. Çalınmış hayatımızın bedelini kimden isteyeceğiz. Kaçmayı çok düşündüm, ancak gidecek yerim yoktu.”
Ayten ile evlenen T.A. ise “İki ineğimi satarak 90 yılında o zamanın parasıyla aracı olan kişiye 100 lira verdim. Beni Ayten’in evine götürdü. Benden 5 bin lira para istediler. Ayten küçüktü, ben de küçük olmasını istiyordum. Daha çabuk eğitilir, istediğimiz gibi yetiştirebiliriz diye küçük istiyordum” diye konuştu.
***
Şundan 4-5 yıl öncesine kadar Türkiye’nin gözünde cinayetler kentiydik. Teksas gibiydik. Alınan önlemler, yapılan denetlemeler, eğitim ve bilgilendirme çalışmaları ile şükürler olsun ki, cinayet sayısında oldukca azalma var. Ya da biz öyle biliyoruz. Çünkü asayiş olayları konusunda basın artık eskisi gibi net bilgilere sahip değil ve olamıyor.
Bildiğimiz kadarıyla konuşalım, “cinayetler kenti” imajının yıkılmasında olumlu bir gelişme var. Demek ki ciddi ele alınan konularda gelişme kaydedilebiliyor.
Öyleyse Afyonkarahisar’ın, siyasilerin, eğitimcilerin, il yöneticilerinin, kanaat önderlerinin vesaire, herkesin işi gücü bırakıp “yeni imajımız(!)” hakkında kafa yorması gerekiyor.