FİKRET SİCİMOĞLU DA GİTTİ ….

“Dağların ardından ölüm doludizgin gelir/ Terkisinde biri vardır.
Ama yolları insanlarla kaynaşır/ Ama dünya telâşında hepsi
Ama ölümün işi hepsinden aceledir/ Ama yollar tutulmuş geçilecek gibi değil_
Bir anda her şey bir yana itilir,/ Önce ölüm! Ölüme yol…” (Behçet NECATİGİL)
Pazar günü öğleye doğru Ahmet Değer telefon etti… Benim en eski ve en yakın arkadaşlarımdan ve dostlarımdan biridir Ahmet Değer… Bizim “Dostlar Meclisi’ni derleyen, her hafta hepimize telefon ederek bizi biraraya getiren, soyadı gibi değerli ve hatırşinas bir arkadaş… Antrenman yaptırıyordum Demirspor’un küçük futbolcularına o sırada… “Agahcığım, Sicimoğlu vefat etti, bugün anons da yokmuş (YKS vardı o gün), Face’de yazarsan arkadaşlara duyurmuş oluruz” dedi… Her ölüm haberi üzücüdür ve her ölenin ayrı bir hikayesi vardır… Biraz durakladım. Daha bir ay olmamıştı Baydoğan’ı toprağa vereli… İlginçtir ki özellikle spor camiasından tanıdıklarımın ölüm haberlerini ya maç ya da antrenman sıralarında alıyorum… “Bu kaçıncı giden?” diye mırıldandım ve bana merakla bakan çocukların önünde faceeye yazmaya çalıştım ayak üstü Sicimoğlu’nun ölüm haberini… Sonradan farkettim ki cenaze yazacakken cebaze yazmışım… Yıllar önce kaybettiğimiz rahmetli Nevzat Demirayak mı seslenmişti acaba “Ey Sicimoğlu, gel bize doğru” diye … Yoksa Uğur Ulumeydan mı, İhsanMesci mi, Tulay Özçelik mi? Hangi “Evvel giden ahbâb” ?
Yaşı ellinin üstünde olanlar tanırlar Sicimoğlu’nu… Benim yakınlığım pek yoktu onunla, benden sekiz on yaş büyüktü… Ortak arkadaşlarımız vardı … Mor-Beyaz Afyonspor’un taraftarları arasında deplasmanlara giderken, konuşma ve espirileriyle herkesi neşelendiren, herkesin sevip saydığı bir kişi… Bizim gençliğimizin ev düğünlerinde söylediği “Açmam açamam çünkü çok derin” şarkısıyla veya “Dam başına asa koymuş eleği” türküsüyle meclislerin aranan adamı… Hele Allah uzun ömür versin kolacı Vural Çetinel ve rahmetli Nevzat Demirayak’la beraberseler…
Köy Hizmetlerinden emekli olduktan sonra bizim Enstitü caddesindeki eski binamızda kundura tamirciliği yaptı birkaç yıl… O işi de bıraktı sonraları.. “Yolda belde karşılaşır” ayak üstü konuşurduk.. Eski arkadaşların toplandığı “Dostlar Meclisi’nın müdavimi olmuştu… Orada da herkesin sevgini kazanmıştı… Herkes onun halini hatırını sorar moral verirdi… Mütevazi bir yaşamı olduğu her halinden belliydi… Bayramdan önceki son toplantımızda durgundu biraz… Kim dedi ki bu toplantılarda yenen yemekten sora dua eden Mehmet Hoca, Sicimoğlu’nun kabri başında da okuyup üfledi…
“Selâ vereler kastımıza/ Gider olduk dostumuza
Namaz için üstümüze / Duranlara selâm olsun”
demiş ya Yunus Emre yüzyılların ötesinden…
Buna benzer bir selamı olmuştur Sicimoğlu’nun kalanlara
Allah gani gani rahmet eylesin…