Velhâsıl, Kur’ân ahlâkıyla ahlâklanmış bir Mü’min, açılmış bir çiçek gibi güzelliğiyle, hoş râyihasıyla, rûhu okşamalıdır. Her sözü, rûha gıdâ olan pırlanta ifâdelerden müteşekkil olmalıdır. Sîmâsından tebessümü eksik etmemeli, tatlı diliyle rahmet tevzî etmelidir. Şahsiyeti ve davranışları itibâriyle “ahsen, ecmel ve ekmel” kıvâmında olmalıdır.
Ahsen, yâni her işi en güzel olmalı, etrafına dâimâ güzellik tevzî etmelidir.
Ecmel, yâni gönle huzur ve ferahlık verecek zarâfet ve letâfette olmalıdır.
Ekmel, yâni çok olgun, en mükemmel olmalıdır.
Böylesine ideal Mü’minlerin her işi ve eseri, İslâm’ın güzelliğini, ihtişâmını, estetiğini, huzûrunu ve güleryüzünü aksettirir.
Hilye-i şerîfelerde nakledildiğine göre, Peygamber Efendimiz’in yüzünde nûr-i melâhat, sözlerinde selâset, hareketlerinde letâfet, lisânında talâkat, kelimelerinde fesâhat, beyânında fevkalâde belâğat vardı. Konuşması son derece tatlı ve gönül okşayıcı, kelimeleri ne fazla ne de eksik idi. Tane tane konuşur, her cümlesi, dinleyenler tarafından rahatça anlaşılırdı. Çabuk çabuk konuşarak sözlerini arka arkaya sıralamazdı. Hâsılı O, insanların en fasih, veciz ve hikmetli konuşanı, en özlü söz söyleyeni ve merâmını en doğru şekilde ifâde edeni idi. Ebû Kursâfe -radıyallâhu anh- şöyle der:
“Ben, annem ve teyzem, Resûlullah -sallâllâhu aleyhi ve sellem-‘e bey’at edip yanından ayrıldığımızda, annem ve teyzem bana:
“Yavrucuğum, bu zât gibisini hiç görmedik! Yüzü O’ndan daha güzel, elbiseleri daha temiz ve sözü daha yumuşak başka birini bilmiyoruz. Sanki mübârek ağzından nûr saçılıyordu.” dediler.” (Heysemî, VIII, 279-280) (Altınoluk Dergisi, Aralık 2008)