ŞÜKREDİYORUZ

“Gazeteniz Kocatepe”…
Bu ifadeye yabancı değilsiniz siz Kocatepe okurları. Kendimizle ilgili hemen hemen her haberimizde, “Kocatepe Gazetesi” ya da “Gazetemiz” sözünden çok “Gazeteniz Kocatepe” ifadesini kullanmaya dikkat ederiz.
Bu bir Kocatepe geleneğidir. Kurucularımız rahmetli İbrahim Küçükkurt ile Şükrü Küçükkurt’un üzerinde titizlikle durdukları prensiplerden birisidir “Gazeteniz Kocatepe” ifadesi.
Çünkü bu gazeteyi bugünlere ulaştıran siz değerli okurlarımızdır. İlk günden bu yana bu bilinçle hareket etmiştir Kocatepe ailesi.
***
Siz değerli okurlarımızın destekleri ve ilgisi, dostlarımızın katkısı, çalışanlarımızın emeği ve ailemizin fedakarlıkları ile şükürler olsun ki Kocatepe Gazetesi’nin 58’inci yılına ulaştık. Mutluyuz, gururluyuz, umutluyuz…
Malumunuz olduğu üzere Kocatepe Gazetesi 1937’den bu yana Afyonkarahisar basın hayatının içerisindedir. 1937’de merhum Faruk Şükrü Yersel tarafından yayınlanıp kapanan, Kocatepe Gazetesi 1948’de merhum Rüştü Kutman tarafından yayın hayatına geri kazandırılarak 1953’e kadar hayatta kalmıştır.
Ve 30 Ağustos 1965… Ailemiz tarafından bu tarihten beri, tamı tamına 58 yıldır kesintisiz, el değiştirmeden, yayın politikasını değiştirmeden, ilk günkü çizgilerinde, zamanın ve teknolojinin şartlarına uyarak yayın hayatını sürdürmektedir.
58 yıl, herhangi bir ticari işletme için bile gerçekten “zor”dur. Hele ki bu 58 yıl, yerel gazete gibi, siyasetin odağında, ekonomik şartları belli, emek ve bilgi tecrübesi olmadan yapılamayacak, 24 saatlik bir mesaiyi kapsayan; neredeyse “kendine düşman peydah etme” sanatı gibi bir meslekte, eğriye eğri, doğruya doğru diyerek, alnının akıyla yapılmaya çalışılıyorsa…
Ekmeğinizi bu meslekten çıkartıyor, başka hiçbir ticari alanda “mesleğe ve itibara toz kondurmamak amacıyla” faaliyet göstermiyorsanız…
Fitneye alet olmamaya çalışıyor, genelin menfaatini kendi menfaatinizden önde tutuyorsanız…
Şahsi ikbal için kaleminizi silah gibi kullanmıyor, gazete sütunlarını gayrimenkul sütunlarına tevdi edemiyorsanız…
Çok daha zordur.
***
Rahmetli babam Şükrü Küçükkurt, “Çobanımızın çobanları bu memlekette ağa olmuşken, biz memlekete hizmet yolunu seçtik. Bitmeyen servet itibardır” derdi.
58 yıl içerisinde emekli ettiği onlarca personelini hala gazete binasında ağız tadıyla ağırlayıp, kişilerin hakkına tecavüz etmemenin mutluluğunu yaşıyorsanız…
Şehrin hangi köşesine, memleketin hangi konusuna bakarsanız bakın “olumlu bir katkınızı” görüyorsanız…
Çarşıya çıktığınızda verdiğiniz selamın gülen gözlerle kabul edildiğine tanık oluyorsanız…
“Köroğlu’nun selamı” Bolu Beyi’nin namından daha büyük işler görüyorsa çoğu zaman…
Devlet’in de, milletin de gönül sayfasında “iyilerden” olarak yer bulabiliyorsanız…
İnsanların üzerinde iyilikle birleşebildiği, ittifak edebildiği birileri olabiliyorsanız…
“Dile kolay” dediğiniz 58 yıla “Elhamdülillah” diyorsunuz… Elhamdülillah…
***
Yukarıdaki satırları daha önce de yazmıştık.
Bugüne geldiğimizde, kimilerine “Oğlum bak git”, “Bize bulaşmayın, uzakta oynayın” desek de olmuyor nedense. 3 ayda bir gazete çıkarıp “kuş kondurduk” diye yırtınanları, “en kahraman biziz” pozu takınanları gördükçe tekraren şükrediyoruz halimize. 58 yıldır her gün çıkan bir gazete… Ben babamın, annemin, amcamın cenazesi olduğu gün gazeteyi de çıkartabilmenin telaşı içerisinde idim. Evlatlarımı ilk kez kucağıma alırken zihnimin bir köşesi “gazetenin çıkması”na aitti. Birileri köksüzlüklerini övünce tevil etmeye çalışsalar da nafile. Daha 40 fırın ekmek yiyeceksiniz. Çok gördük bu piyasadan gelip-geçenleri… Oysa “Gazeteniz Kocatepe’nin” hizmetleri, çalışanları, ekmek yiyenleri, emeklileri, eserleri var ortada.
Babam yine rahmet istedi, onun çokça kullandığı atasözü ile bitirelim şimdilik: At nallanır, eşek nallanır, tosbağa da bacağını kaldırır…