İKİYÜZLÜDÜRLER, MÜMİNLERLE ALAY EDERLER – Kocatepe Gazetesi

Münafıklar ikiyüzlüdürler, hatta bunların yüzleri bile yoktur; yüzsüzdürler. Hz. Ebu Hüreyre’den (rivayet edildiğine göre) Peygamber (s.a.) şöyle buyurmuştur:
“İnsanların en şerlisi bazılarına bir yüzle bazılarına da diğer bir yüzle varan iki yüzlü kimse(ler) dir.” (Buhari menakıb 1. edeb 52, ahkam 27: Müslim, birr 98-99 Tirmizi. birr 78; Muvatta, kelam 21: Dârimî, rikak 51-52; Ahmed b. Hanbel, II, 245, 307. 336, 455. 465, 495. 517. 525.)
Hadis-i şerifte geçen “iki yüzlü’den maksat, araları açık olan iki toplumdan ya da iki kişiden birine varıp onların düşmanları hakkındaki kin ve düşmanlık duygularını okşayıcı ve kabartıcı sözler söyledikten sonra, diğer topluma gidip onları da bu şekilde kışkırtan, yahutta bir kimseye yüzüne karşı övücü sözler söyleyip sonra arkasından aleyhine söylemediğini bıramayan, münafık kimsedir.
İmam Nevevî bu konuda şöyle diyor: “Bu hadiste söz konusu edilen iki yüzlüden maksat, her topluluğa varıp onların düşmanları hakkındaki düşüncelerini ve sırlarını öğrenmek ve aralarındaki düşmanlıkları arttırmak gayesiyle onları övücü düşmanlarını da yerici konuşmalar yapan kimsedir. Bu kimselerin yaptığı bu iş; münafıklıktan, yalancılıktan hilekârlıktan ve yağcılıktan başka bir şey değildir.
Fakat bir kimsenin iki kişinin ya da topluluğun yanma varıp onların aralarını bulmak maksadıyla onların düşmanlıklarını giderici ve onları birbirine ısındırıcı konuşmalar yapmasında ise; bu konuşmalar yalan bile olsa hiçbir sakınca yoktur. Aksine bu yaptığı iyi bir harekettir. (Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 16/80-81.)
Hz. Ammâr (b. Yasir)’den (rivayet edildiğine göre) Rasûlullah (s.a.) şöyle buyurmuştur:
“Dünyada iki yüzlü olan kimsenin âhirette (cehennemdeki) ateşten iki dili olacaktır.” (Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınevi: 16/81.)
Münafıkların bu durumları yüce kitasbımızda şöyle anlatılır:
“İman edenlerle karşılaştıkları zaman, ‘iman ettik’ derler. Fakat şeytanlarıyla (münafık dostlarıyla) yalnız kaldıkları zaman, ‘şüphesiz, biz sizinle beraberiz. Biz ancak onlarla (müminlerle) alay ediyoruz’ derler” (Bakara 2: 14)
“İkiyüzlü erkek ve kadınlar da birbirlerindendir: Kötülüğü emreder, iyiliğe engel olurlar; elleri de sıkıdır; Allah’ı unuttular, bu yüzden Allah da onları unuttu. Doğrusu ikiyüzlüler fâsıktırlar.” (Tevbe 9: 67)
Abdullah b. Ömer’e (r.a.), “Biz, idarecilerimizin yanına girdiğimiz zaman bir şeyler konuşuyoruz; Çıktığımız zaman ise başka türlü konuşuyoruz. Bu konuda ne dersiniz? Diye sorduklarında, Abdullah b. Ömer,
“Allah Resûlü zamanında biz bu davranışı münafıklık sayardık” demiştir. (Buhârî,Ahkâm, 28; İbni Mâce, Fiten, 12; Ahmed, Müsned, 2/105; İbn Ebu’Dünyâ, Kitâbü’s-Samt, nr. 281)
Şuurlu bir mü’min, makam ve mevki uğruna idarecilerin huzurunda söylenmemesi gereken bir sözü söylüyorsa onda münafıklıktan bir alâmet var demektir.
İdarecilerin huzuruna makam ve mevki ve zenginlik elde etmek için çıkıp onlara övgüler yağdırmak ta münafıklıktır. Bu konuda Allah’ın Resûlü (s.a.v.) şöyle buyuruyor:
“Suyun baklayı yeşerttiği gibi, mal ve makam sevgisi de kalpte münafıklığı yeşertir/kuvvetlendirir.” (Zebîdî, İthâf, 9/360)
Zaruretten dolayı idarecinin huzuruna çıkmış ve övgüde bulunmadığı takdirde kendisine bir zarar geleceğinden korkuyorsa, bu kimse mazeretlidir. Çünkü şerden sakınmak için övgüde bulunmak caizdir.
Bu konuda Ebu’d-Derda (r.a.) şöyle demiştir. “Biz bazı insanların yüzüne karşı güleriz, hâlbuki kalbimiz onlara lânet eder.” (İ.Gazali, Dil Belası, 229.Semerkant, 2009 yayını)
Demek ki makam, mevki ve dünyalık elde etmek için övgüler yapmak münafıklık alâmeti olarak gör��lürken, kötülükten ve  şerden emin olmak ve zarar görmemek için zaruri olarak övgüde bulunmak caizdir.
Peygamber Efendimizin ifedesiyle:
“Münafık, gözlerine hâkim olup istediği şekilde ağlayabiliyor”(Deylemi / Cami’us Sağir, İmam Suyuti H, No:9237)    Çünkü sürekli iki renklidirler, Bir görünen bir de görünmeyen renkleri vardır Ortama göre renk değiştirirler Rol icabı ağlamalarına şeytan yardım eder.
Malik bin Dinar (ra) diyor ki: “Ben Tevrat’ta gördüm: ‘Münafığın nifakı kemale erince gözlerine hâkim olabiliyor’ Bundan dolayı hep deniliyor ki; ‘Kötü insanlar gözlerine hâkimdirler (istedikleri gibi ağlayabiliyorlar)” (Feyd’ul – Kadir, geçen hadisin şerhinde)
“Kim ki kalbindeki Allah korkusundan daha fazlasını insanlara göstermeye çalışırsa o münafıktır”(İbn-i Neccar / Cami’us Sağir h no:8383)
Mümin tek yüzlüdür Yaptığı amelin ücretini Allah (cc)’tan bekler Hiçbir şeyin ondan gizli olmadığını bilir Gösterişin ona hiçbir fayda kazandırmayacağını bildiği için ona ne ihtiyaç duyar ve ne de teşebbüs eder
Münafık ise ikiyüzlüdür insanlardan ödül beklediği için kendini daha takvalı ve daha iyi göstermekle daha fazla kazanacağını düşünür İnsanların görünüşe göre hüküm vermelerinden dolayı onları münafıklıkla kandırıp kendini onlara sevdireceğine inanır Oysa durum hiç de öyle değildir Kalpleri yönlendiren Allahu Teâlâ’dır İstediği şekilde çevirip yönlendirir. Bazı insanlar vardır ki insan onları sevmek ister de bir türlü sevemez Bazı insanlar da vardır ki insan onları sevmeden duramaz Gerçek müminlerin düşmanları bile onları övdüğü ve istemeyerek de olsa onlara bir sevgi besledikleri halde, münafıkların en yakın dostlarının bile onlardan hoşlanmamaları ve kalben onlardan bir ağırlık hissetmeleri, nefret duymaları bunun en bariz delilidir