Nöbetçi Eczaneler
13 Ocak 2015 Salı 02:00:00 Modern kültür üzerine yazan kimi yazarlar, modernleşmeyle birlikte ahlakın tartışıldığı ortak mekanların kaybolduğunu dile getiriyor. Ahlak kamusal alanda tartışılmadığında, karikatürleştirilerek meydanın sansasyonel haberciliğine meze yapılıyor. Ahlaksızlığı gözümüzün içine sokan gazete ve televizyonların, yeri geldiğinde nasıl ahlakçı kesildiklerini biliyoruz. Ahlaki söylem giderek zayıflıyor, zira modern dünyada sırtını yaslayacağı tutarlı bir dini inanış ve gelenekler dizisi yok. “Ne yapmalı?” sorusu her zamankinden daha önemli görünüyor. Çürüyen ve konuşan bir dünyada ahlakı savunmak için ne yapmalı?
Siyaset ve ticaret, öteden beri bu ülkede ahlakın mumla arandığı yerler ola gelmiştir. Bürokrasi, hizmet etmesi gereken toplumu değil, sadece zümre vi çıkarları gözeterek ahlaksızlığa davetiye çıkarır. İnsan ilişkilerinde güçlünün zayıfı ezdiği, paranın kirli ellerde çoğaldığı, ekranların laubalilikle insanları tedhiş ettiği bir ülkede, ahlak birinci meseledir. Çünkü ahlaki yaşantı, insanlığımızı tanımlayan ve dünyamızı gerçek kılan her şeydir.
“Ormanları yok edersem bu ülkenin gelecek kuşaklarına acı vermiş olacağım” diyebilen insanlar ağaç katliamı yapamaz. Kendisini bu toprakların hikayeleriyle emziren bir insan, şehir meydanındaki o güzel çeşmeye en Vandal harflerle bir futbol takımının ismini yazamaz. Ahlakın ötekinin yüzünde başladığına inanan bir kişi, sırada bekleyen insanların önüne geçemez.
Türkiye’den yakınmak yapılacakların en kolayı. Oysa hepimizin bir kenarından bu günah çemberine tutunmuş durumdayız. Koca bir ülke, adeta herkes birbirinin suçunu bildiği için kimsenin konuşmadığı bir suç şebekesi. Hepimiz bir merhamet yorgunluğundan mustaribiz. İnsana merhamet etmeyi unutmuşuz. İnsan ilişkilerinde şüphe ideolojik bezirgânlık bu yüzden muhabbet ve merhamet yoksa, ahlak yoktur.
İnsana sadakat, toprağa sadakat, gerçeğe sadakat. Ticari ve politik propagandanın her şeyi kirlettiği bir çağda sahih ve halis olana sadakat. İnsanlığın kadim hikayelerine sadakat.
