Nöbetçi Eczaneler
Bugün “Amatör Futboldan Endüstriyel Futbola” konusunu işleyen bir yazı yazacaktım; fakat son birkaç haftadır, özellikle geçtiğimiz hafta “hakem hataları” gazetelerin spor sayfalarında, TV’lerin futbol programlarında profesyonel takımların yöneticileri, antrenörleri, taraftarı, spor yazarları tarafından çokça konuşulur oldu.
Yenilgiyi puan kaybını hakem hatasına yıkmak, başta antrenörün “teknik-taktik” “sevk ve idare” başarısızlığını, yöneticinin transfer yanlışlarını örtmeye vesile oluyor, bir nebze hafifletiyor tepkileri..
Ceza alanı içinde rakip futbolcunun ayak bileğine acımasızca ayak tabanı ile basarak kramponları nerdeyse geçiren bilinçsizce dalarak-yatarak fauller yapan, rakibin üzerine, elleri kolları bacakları açarak gidip penaltılara neden olan, kırmızı kart yiyen futbolculara ses çıkarma, 3 metreden gol kaçır “tembel paslar” vererek kendi kalene gol attır, sonra “yüklen hakeme“ kurtar kendini…
Futbolun vazgeçilmez bir bileşenidir hakemlik; “hata yapıyorlar,” sütten çıkmış ak kaşık“ değiller elbet.. Doğasında hata yapmak vardır hakemliğin…
Neredeyse altmış yıllık futbol yaşamımda pek çok acı tatlı anım vardır benim.. Aşağıdaki yaşanmışlık bana ait değil birkaç ay önce kaybettiğimiz Halit Kıvanç’a ait… Halit Bey “(Sıkça yanlış yerlerde kullanılan bir kelimeyi tam yerinde kullanacak olursak) duayen bir spikerdi, ceketinden çıkan çok sayıda spiker oldu. Spikerliği malum ancak Halit Kıvanç maç da yönetmişti. Üstelik edebiyatçılarla tiyatrocuların maçını.
Yıl 1964. “Türk Edebiyatçıları Birliği” takımı kadrosu adeta Los Galacticos’tu. Ülkü Tamer (‘Şiirim için isteyen istediğini söyleyebilir ama 1964 yazındaki santrforluğuma laf ettirmem’ diyecekti) Orhan Kemal (Büyük Kaptan), Feridun Metin, Adnan Özyalçıner, arkadaşı Ayhan, Nurer Uğurlu, Egemen Berköz, Şükran Kurdakul ve Mehmet Seyda. Memet Fuat teknik direktördü. Keşanlı Ali Destanı ekibi ise tiki-taka futbolu için doğmuş gibiydi: Haldun Taner (kaptanlık pazubandıyla), Bedri Koraman, Engin Cezzar, Erol Günaydın, Aydemir Akbaş, Çetin İpekkaya…
Adnan Özyalçıner, Manos’tan çıkan “Alaycı Öyküler” kitabında anlatıyor:
“Hakemliği Halit Kıvanç yapacaktı. Halit Kıvanç, çıta gibiydi. Aramızdaki tek gerçek sporcu. Futbol ayakkabıları, uzun konçlu çorapları, beyaz şortuyla bir süre durdu ortada.”
Özyalçıner’in Kıvanç’a karşı hisleri, bazı kararlarla değişecekti.
Maçta Halit Kıvanç, Keşanlılar lehine tartışmalı bir penaltı verdi, edebiyatçılar itiraz etti, VAR’a da gidilemedi haliyle, Bedri Koraman topu beyaz noktaya koydu. Koraman’ın penaltısını Özyalçıner iki hamlede kurtardı! Ama Halit Kıvanç, Özyalçıner’in çıkışını nizami bulmadı. Penaltı tekrarlandı, top bu kez auta gitti ama Kıvanç yine tekrarlattı, Özyalçıner yine çizgiyi ihlal etmişti. İşte o an Özyalçıner için Kıvanç artık o kadar da “çıta ve gerçek sporcu”dan ibaret değildi.
“Çok kızmıştım. Bütün hakemleri boğabilirdim.”
Özyalçıner yine de Kıvanç’ı boğmadı, penaltı tekrar kullanıldı ve bu kez gol oldu.
“Hakem, zafer kazanmış bir komutan edasıyla santraya yürüdü.”
Maç, 5-3 Türk Edebiyatçılar Birliğinin galibiyetiyle bitti.
Yine Özyalçıner’den devam edelim:
“Sahadan ayrılmadan Halit Kıvanç yaklaştı. Orhan Kemal’i kutladı. Haldun Taner’in elini sıktı. ‘Çok güzel bir maç oldu’ dedi, ‘Hepinizi kutluyorum.’ Bir an sustu. Sonra hafifçe gülümsedi: ‘Size ciddi bir şey söyleyeyim mi? Ben maçı berabere bitirmek istedim. Edebiyatçılarla tiyatrocuların dostluk maçı diye düşündüm kendi kendime. Sanatçıların beraberliği falan diyerek. Ama gördünüz, bir hakem ne yaparsa yapsın kazananı engelleyemiyor.”
Halit Kıvanç artık aramızda değil, Orhan Kemal ve Haldun Taner de öyle. Kim bilir, belki bir araya gelmişlerdir; ilk iş penaltı kararını tartışmaya tekrar başlamışlardır.”
Not: Bu yazının Halit Kıvançla ilgili bölümü, Hakan Güngör adlı yazarın yazısından alıntıdır.
Agah Bıyıkoğlu
