Nöbetçi Eczaneler
28 Mart 2013 Perşembe 02:00:00 Aslında televizyonlarda, filmlerde gördüğüm gibi bir askerlik düşlemiştim. Olaylar, eğitimler, heyecan… Ya da şakası bol, eziyeti bol günler… Hiçbiri olmadı dersem haksızlık ederim; fakat beyaz camda gördüğüm gibi de değil elbette.
150 GÜNLÜK ANILAR
Askerliğimi Ulaştırma Er olarak, 150 günde yaptım. Acemiliğim, kalfalığım, ustalığım İstanbul’da, Atışalanı Kışlası’nda geçti. Daha askere gitmeden önce karar vermiştim: Tek tek not alıp yaşadıklarımı anlatacaktım, terhisten sonra.
Asker kantininde satılan küçük defterlere gün gün, bazen sabah, bazen gece ama mutlaka not aldım.
UZUN YAZAMADIM
Ancak bu notların “düzyazı” hâlinde olmasına imkan yoktu, zira o kadar uzun yazacak zamanı bulamazdım. Kısa, öz ve net ifadelerle, yaşadıklarımı anlatmak istedim. Belki de bu isteğimde bir nebze olsun başarıya ulaştım.
NEFTE NEDİR?
Bu notların, bir kitap başlığı adı altında yayınlanacağını umuyordum. O yüzden de ismini Mavi Nefte olarak belirlemiştim. Nefte, askerlerin şapkasının ortasında yer alan, genellikle toplu iğne ile şapkaya tutturulan düğme anlamına geliyordu. Neftenin rengi, askerin hangi “sınıf”tan olduğu hakkında da bir ipucu veriyordu. Mavi, Ulaştırma ya da Muhabere ise, yeşil Piyade oluyordu, siyah ise bakım…
TEBESSÜM ÖĞRETMENİ’NİN UĞURU
Velhasıl, umudum, Cinius Yayınları sayesinde gerçeğe dönüştü. Dünyanın en güzel tebessümüne, en zarif ruhuna ithaf ettiğim Tebessüm Öğretmeni’nden sonra Mavi Nefte de internetteki kitapçılarda yerini aldı. Mavi Nefte, Tebessüm Öğretmeni’nin uğuruyla yayınlandı da diyebiliriz elbette.
YAŞAMAYAN BİLMEZ
Cinius Yayınları’ndan çıkan Mavi Nefte’nin arka kapak yazısında şu satırlar yer alıyor:
“Bir başkadır askerlik. Yaşamayanın bilemeyeceği, yaşayanların ise ortak noktada buluşacağı günlerin özetidir. Vatan sevgisi ile aile hasreti karışır birbirine.Askerliğini yapan herkesin mutlaka “askerlik” anısı vardır.Kışlada belirli bir süre görevini yerine getirenler ya büyük kahramanlıklar göstermiştir, ya da komutanlara meydan okumuştur. Hatta yaygın bir espri ile helikopterden helikoptere atlarken şarjör değiştirenlere de rastlamışsınızdır. Mavi Nefte, “-askerlik anısı anlatmak üzere, askerlik sırasında gün gün kaleme alınmış bir kitap.Mavi Nefte’de öyle büyük kahramanlık hikayeleri yok. Mavi Nefte’de eğitimler, nöbetler, soğuk, sıcak, yardımlaşma, mutluluk, aile hasreti, memleket meseleleri var.”
Mavi Nefte’deki şiir-notlardan (aslında şiir demek, gerçek şiirlere haksızlık ama) birkaç örnek vermek isterim:
21.08.2008
İstihkak: 2 diş macunu, 1 fırça
Silah da verecekler sonra
Kamuflaj; 3 adet beyaz don
Yataklar da bize zimmetli
Her gün düzelt
Düzelttikçe bozulsun
04.11.2008
Yazdıklarımız “yasak yayın” kapsamında
Konuştuklarımız, söylediklerimiz
Onaylayacak makam yok, yazık
Mühür ve imza da
Boşa da düşünüyor olabiliriz
Kaal meselesi
Alınmayınca
Alınmamalı
Yasak yayınız biz
RTÜK tarafından kapatılası
18.01.2009
İstikamet
Hürriyet!
Uygun adım marş!
KELEBEĞİN RÜYASI
Söz, şiirden açılmışken, şiire ilgisi olan herkesin Kelebeğin Rüyası adlı filmi izlemesi gerekir diye düşünüyorum. Rüştü Onur ile Muzaffer Tayyip Uslu’nun hiçbir zaman hırçınlaşmayan rekabeti, rekabetle perçinlenen arkadaşlıkları ve başka bir şair, Behçet Necatigil’in “ağabeylik” ve “hocalık” yapması… Hepsi o kadar incelikle anlatılmış ki… Küfürsüz, argosuz, su gibi filmlerden biriydi. Kelebeğin Rüyası’nın Babam ve Oğlum, Devrim Arabaları gibi filmler kategorisinde olması muhtemel. Film aynı zamanda Yılmaz Erdoğan’ın “Nuri Bilgi Ceylan” olma yolundaki ilk deneyimi de sayılabilir.
