Peygamber Efendimiz, şükür konusunda da bizlere örnek olmuş ve hayatını şükreden bir kul olarak yaşamış ve tamamlamıştır.
İbn-i Ata’dan bir rivayette; bir gün Hz. Aişe (r.)’a gittim. Allah’ın Rasulünde gördüğün en büyük hallerden birini bana anlat dedim. Hz. Aişe (r.) ağlayarak:
 “Onun her hali önemli ve akıllara durgunluk verecek mahiyetteydi. Ancak birini sana anlatayım.
Bir gece yanıma geldi. Yattı ve bana,
“Ey Ebu Bekrin kızı müsaade eder misin Rabbime ibadet ve kulluk edeyim.” dedi.
Bende ‘Senin Allah’a yaklaşmanı isterim.’ dedim. Hemen kalktı ve acele abdest aldı. Ağlayarak namaz kılmaya başladı. Kıyamda, rükûda, secdede ve namazın sonunda gözyaşları devam etti. Öyle ki gözyaşları göğsüne kadar indi. Bunun üzerine kendisine;
”Senin gelmiş ve gelecek günahların bağışlanmıştır. Neden bu kadar üzülüyorsun?” dediğimde; “Ben Rabbime karşı şükreden bir kul olmayayım mı?” buyurdular.”  (Tirmizî, Salât, 187) Ondan sonra da şu ayetleri okudular:
“İnne fî halkıs semâvâti vel ardı vahtilâfil leyli ven nehâri vel fulkilletî tecrî fîl bahri bimâ yenfeun nâse ve mâ enzelallâhu mines semâi min mâin fe ahyâ bihil arda ba’de mevtihâ ve besse fîhâ min kulli dâbbe(dâbbetin), ve tasrîfir riyâhı ves sehâbil musahhari beynes semâi vel ardı le âyâtin li kavmin ya’kılûn(ya’kılûne). Şüphesiz göklerin ve yerin yaratılışında, gece ile gündüzün birbiri ardınca gelişinde, insanların yararı için denizde (süzülüp) giden gemilerde, Allah’ın semadan indirip onunla, öldükten (kuruduktan) sonra toprağı dirilttiği suda, orada (yeryüzünde) yaydığı her türlü canlıda (ve onları yaymasında), rüzgârları (dilediği gibi) estirişinde, gök ile yer arasında (Allah’tan gelecek) emre hazır bekleyen bulutta, elbette düşünen bir kavim için, (Allah’ın varlığına ve birliğine) nice deliller vardır.”  (Bakara, 2/164)
Peygamber Efendimiz,  namazlarında şöyle dua ederdi:
“Allah’ım senden işlerde sebata, doğruluğa ve kemale karşı gayret istiyorum. Senden nimetlerine şükür, sana güzel ibadet etme gücü vermeni istiyorum.” (Tirmizi, “Dua”, 23; Nesai, “Sehv”, 61.)
Ayrıca Peygamberimiz (s.), Allah (c.)’ın insanoğluna verdiği tüm nimetlere dikkat çekmiş ve bunlara karşı şükredilmesi gerektiği üzerinde durmuştur. Rasulullah (s.):
“Kim sabaha erdiği zaman, “Allah’ım benimle veya mahlûkatından herhangi biriyle hangi nimet sabaha ermişse bu sendendir. Sen birsin, ortağın yoktur hamdler sanadır, şükür sanadır.” derse, o günkü şükür borcunu ödemiş olur. Kim de aynı şeyleri akşama erince söylerse o da o geceki şükür borcunu eda eder.” buyurmuştur.(Ebu Davud, “Edeb”, 110.)