BAŞKANLARIN GÜÇ ZEHİRLENMESİ

Geçen ki yazımızda çürük elmalardan bahsettik. Bazı peşin hükümlüler onlarca kişinin kastedildiği yazıyı bir kişiye yordular. Bazı yarası olanlarda gocundu. Boşuna savunmaya geçtiler. Önemli de değil. Günü gelince anlarlar. Tavırsız olmaktansa böylesi daha iyidir.
Oda başkanlarının bir kısmı seçilemedi. Seçilenlerin çoğunluğu da yönetimlerini kaybetti. Bunun baş sebebi güç zehirlenmesidir. Yani her şeyi çantada keklik görmeleri. Gönül almayı unutmaları, ben ben demeleri ve güvenilmeyenleri yanlarında tutmaları. Üyelerinden ve kanaat önderlerinden kopmaları.
Güç zehirlenmesi; makama güç katacağı yerde makamdan güç alanların “vay be ben neymişim, ben olmasaydım her taraf toz dumanmış” düşüncesi ile başlayan,herkese tepeden bakma ve insanları hakir görme ile devam eden bir sürü davranış şekline diyoruz.
Buna bir nevi temsil ettiği koltuğun ağırlığını kaldıramama veya ne oldum delisi olma da diyebiliriz. Makamdan aldığı sözde güç ile kendini zehirlemesidir. Kaba tabirle makam sarhoşluğu.
Esasında güç zehirlenmesi koltuğa yapışıp kalacağını düşünmeden kaynaklanır. Aslında yöneticilikte makamdan ayrılmak gerektiğinde vakarınla, vicdani huzur ile terk etmeyi bilmelidir. Ölünceye kadar aynı kişilere makam verilecek değil ya.
Bir mekanın şerefi içindekinden ötürüdür. Makamdan kendine şeref payı çıkarmamalı, bilakis o makama şeref kazandırmalıdır.
Nefsin en çok hoşuna giden işi, belki de yönetici olmakmış. Kalpten en son çıkacak kötü huy da baş olma hırsıymış. Bu geçici güce ve görünüşe aldanmamalı. İdarecilikte, mahiyetindekilerin ve tesir ettiği kitlenin hizmetkarı olmak lazım. Çünkü insanların en hayırlısı insana hizmet edendir.
Değerli dostlar; Özellikle siyasilere, belediye başkanlarına ve STK başkanlarına duyurudur. Yine genelleme yapıyoruz. Üzerine alınması gerekenler alınsınlar. Hem de acilen alınsınlar. Zaten bu satırlar bu amaçla yazılıyor. Yani amacımız faydalı olmak.
Affedici olmalı. Helalleşmeyi bilmeli. Başkalarının ayıplarını örtmeli ki, sizinki de örtüle.
Koltuk sevdasında olanlar, koltuğun vebalini bilip koltuğun hakkını vermelidirler.
Çok kimse idareciliği sadece yetki kullanma ve emir verme zanneder. Oysa idarecilik, yetki ve sorumluluğu orantılı kullanma sanatıdır.
Adaleti, liyakati, temsili ve emeği ön planda tutan yöneticiler çoğaldıkça emin olun ülkemizde taşlar yerine çabuk oturur.
Yukarıda kuralları dikkate alan yöneticiler güç zehirlenmesine yakalanmazlar.
Dikkate almazlarsa durum sıkıntılı!